Jan Haerynck – In eigen nat

Mijn tweede ontmoeting met Rob Scholte was op de vooravond van de begrafenis van Jan Hoet (eind februari 2014) in restaurant ’t Vosken naast het Gentse stadtheater NTg. Rob had als compagnon een jonge man die net het crashdieet van de Vlaamse goeroe Bart De Wever punctueel volgde. Met zo van die zakjes en die sapjes. Het resultaat was verbluffend: te zien aan de foto’s voor en na! Maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om in welke vorm ook in de voetsporen van Bart De Wever te treden. Toch was ik ontzettend bijgekomen, zo’n een kilo of 30 én ik wandelde niet maar strompelde. ’s Anderendaags in de kerkdienst waar afscheid werd genomen van Jan Hoet kon ik nauwelijks recht staan. In katholieke eucharistievieringen gaat het eraan toe als in turnlessen van vroeger: op én neer én op én neer…. Jeetje, wat een martelgang. Eén ding werd duidelijk: mijn stramme spieren moesten weer soepel gemaakt worden en ik had een streng dieet in het vooruitzicht. Het duurde nog een jaar dat ik als vetgemest varken door de straten baggerde. Uiteindelijk klopte ik aan bij de Obesitasafdeling van een Gents ziekenhuis. Het eerste wat ik leerde was wachten. De chirurg? Ja, over drie weken. De cardioloog? Ja, over zeven weken? De kinesiste? Ja, over zeven weken? De diëtiste? Ja, over negen weken. Ik haalde het. De chirurg hield de wachttijd zeer lang, het spreekmoment zeer kort. 25 kilo moet eraf, via fitness. Eerst naar de cardioloog om te zien of mijn hart dat nog aan kon. Heel beroerd had ik de nacht doorwaakt en schoffelend voetje voor voetje kwam ik op het onderzoek aan. Ik gokte op een hartstilstand en geen kwestie van dagen maar van seconden.

Mijn conditie was een dieptepunt in de geschiedenis van het ziekenhuis, aldus de verpleegster. De dokter hield het op zijn beurt zeer kort –aan langdradige preken doen ze niet op de Obesitasafdeling: ‘Niks te vroeg dat u zich komt aanmelden. U mag van mij sporten. Veel succes’. En dan riep hij nog iets maar dat waaide weg in hetgeroezemoes van het verplegend personeel. Drie dagen later kwam ik de fitnesszaal binnen. Een schok. Overal van die marteltuigen en zwijgende, zwoegende dikkertjes die van zweten hun levensdoel hadden gemaakt. Minstens vijf maanden moet ik hier drie uur per week komen. ‘Néé,’ flitste het door mijn hoofd. ‘Ik geef het op!’ Moeizaam klauterde ik de fiets op. De eerste seconden was ik ervan overtuigd dat ik er zo af zou tuimelen. Ik trapte, en toen schreef ik ’s avonds op mijn facebook, heel voorzichtig:

‘Uurtje fitnessen achter de rug! Is me bevallen. Afwachten hoe mijn lichaam morgen reageert. Woensdag weer op de afspraak!’

De dag nadien sloeg het noodlot toe:

‘Over facebook kun je zeggen dat er zélfs over de kleinste teennagel wordt gezeurd. Bon, dat ga ik dus doen. Balans van mijn fitness: een gébrokén rechterteennagel! Verder wat krampen maar in een stuk in de Volkskrant van Daan Heerma van Voss had ik gelezen dat magnesium -en dan liefst een ‘overdosis’- helpt. Daan Heerma van Voss heeft gelijk in de Volkskrant van vandaag! Belofte: ik ga u niet verder vervelen met kleine teennageltragedies!’

Twéé dagen later:

‘Goed fout bij de fitness! Ik met mijn anti-sportkop dacht: hoe harder ik ga, hoe beter ik het doe. Zweten als een rund, hijgen als een gekeeld schaap, tot het uiterste! W zag ik staan op mijn hometrainer. W stond op 40! Van de kinesist had ik begrepen dat je dit kon bijdraaien. ‘Sommigen halen de 20 niet eens’, zei hij smalend afgelopen maandag. Mij niet gezien. Ik ging voor de 90. ‘Doorgaan, doorgaan’, raasde het door mijn hoofd en af en toe een slok water meer gunde ik me niet. Zwééten, een plas onder mijn fiets. Dan maar de loopband. Na vijf minuten rolde mijn bril door de zweetdruppels van mijn neus. Net niet de andere richting van de kinezaal gekatapulteerd. Wéér de fiets op! Nu 95! Ik had maar 20 minuten te gaan. Wat was ik trots op mezelf. Helemaal getransformeerd tot een zweetmannetje. Dan de domper. De kinesist zei dat ik veel te ver was gegaan. ‘Het is de bedoeling dat je vet verliest en niet dat je spieren bij kweekt. Morgen raak je je bed niet uit. Volgende keer: zachter, voorzichtiger, braver….’ Woorden die niet in mijn vocabularium staan maar het moet….’

Maandagavond 15 juni noteerde ik:

‘De verovering naar de fitheid zet zich door. Uurtje met diëtiste. Met havermout, gestoomde vis en heel veel groenten zit ik goed. Maar het moet allemaal minder. Behalve sla, wortelen, paprika’s, tomaten, peterselie en co: méér, méér, méér! Verrassing van de dag: ik eet te veel fruit!!! Dààr zit verdomd suiker in. Zo zie ik ook mijn smoothies van sojamelk van 75 cl tot 1 glas gereduceerd. Klap! Dit moet koude soep worden. Ahum! Maar er is nog een restgroep en daar zit alles in wat god-dieet heeft verboden én mij zeer bekoort maar mag niet meer dan 150 kcal per dag. Even googelen wat kcal betekent.

Dan kreeg ik nog een encyclopedie van de gezondheid mee. Om thuis te lezen, bij voorkeur wanneer ik op mijn handen sta of koprol doe of over mijn schrijftafel spring. Dat is dus voor later.

Brèf! Te vroeg voor mijn fitness. Mocht aansluiten bij de hartpatiënten. Twee uur mocht ik ervoor gaan. Veel fietsen maar vooral de loopband veroverd. Om te zeggen dat ik er me als een baby’tje in een kinderbadje voel, zou overdreven zijn. Maar in plaats van in water, ploeter ik in eigen zweet. Haerynck in eigen nat.

Eén belangrijk punt geleerd: bril afgeven aan kinesiste. Want dat ding glijdt zo door de druppellawine aan zweet van je neus.

En!

Ik heb nu eindelijk begrepen wat die lopers met hun tong uit hun lijf aan de reling van ‘mijn’ Leie doen: stretchen. Efficiënter dan magnesium schijnt het.

O ja!

Die fitnesssessies én dieetverschillen zijn ook een zegen voor mijn Nederlands. Nu ken ik weer het verschil tussen een koffielepel en een soeplepel, een gram en kilogram, weet ik min of meer wat kcal betekent, was ik tot dit weekend reuzetrotsop het feit dat ik 90 Watt fietste en kreeg ik van een amigo te horen dat Tom Boonen 500 Watt draait –maar die heeft er ook voor gestudeerd, heb ik vier kilometer per uur op de loopband staan huppelen maar nog geen flauw idee hoeveel dat zou betekenen als ik nu de processie van Echternach zou lopen. Kortom: geheimen die nog moeten ontrafeld worden. Wordt vervolgd! En dit allemaal terwijl Griekenland en de socialisten maar niet uit het slop geraken, Kris Peeters de grootste communist van het land is geworden en Blatter overweegt om toch nog Fifa-voorzitter te blijven. En dan heb ik het nog niet over….’

Wordt vervolgd, mag ik hopen!