Poëzie in het Park (foto het rijmrijk)

Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (65): Huisarrest

Mevrouw Bulte ligt goed op schema met haar huisje. Ze heeft veel aangepakt, maar vandaag laat ze de boel de boel, om te reflecteren op de afgelopen dagen.
Het is prachtig weer, te mooi eigenlijk. Alles heeft een scherper randje als de zon schijnt. Die overdreven opticiens van tegenwoordig doen daar nog een schepje boven op. Het lijkt wel, of ze herfstblaadje voor herfstblaadje kan onderscheiden. Dat prachtige impressionisme wordt helemaal te niet gedaan.
Het is een feit, dat zodra de zon schijnt, een mens onrustig wordt. Ze zou naar buiten moeten. Maar ja, binnen of buiten, wat maakt het uit? Wat zou ze buiten moeten? Er is geen buiten meer.
Het is vandaag precies tien dagen geleden, dat ze voor het laatst mensen gezien of gesproken heeft. Nu, dan doet ze het zo slecht nog niet. De dagen zijn aangenaam voorbij gegleden en de eenzaamheid heeft geen vat op haar gekregen. Kijk, dan ben je rijk. Wanneer je, als het moet, niemand nodig hebt. Alleen produceer je niets, je raakt niemand met je aanwezigheid, peinst mevrouw Bulte.
Ze heeft deze afgelopen tien dagen het juiste gedaan. Ze heeft zichzelf hard aangepakt. Want ze weet, dat indolentie funest is, evenals ongelukkige gevoelens. Ze heeft gepoetst en uitgesteld werk ter hand genomen, dat het een lieve lust werd. Deemoedig heeft ze alle hoop laten varen, dat ze een dichter is. Ze heeft zichzelf gelouterd, want ze zag de bui al aankomen, natuurlijk. Met wat zij gedaan heeft, komt een mens niet zo maar weg.
Het leek nog wel zo goed te gaan. Na dertig jaar lidmaatschap van de ‘Poëten van de Haarlemmerpoort’ werd ze meer en meer opgenomen in de harde kern. Daar had ze veel voor gedaan en nog meer over haar kant moeten laten gaan. Dat had ze gekund, hoor! Alsof God het allemaal aan het filmen was geweest, werd ze in het rijk der engelen opgenomen. Was het niet, of er voortdurend spelletjes met haar gespeeld werden?

‘Ja Stien, kom ook!’
‘Nee, Stien, toch maar niet!’
‘Kom je morgen dan mee?’
‘Nee Stien, verandering van plan.’

‘Ga jij ook naar het Vondelpark voor de Poëzie dag? We zien je daar!’
‘Nee, sorry, Stien, het was toch tien minuten te ver lopen. Wij zijn ergens naar een cafeetje gegaan.’

Het was steeds even slikken geweest. De goede wil was er wel, maar nooit op het beslissende moment. Niemand, die dat besefte. Zelfs God niet. Daar was het niet belangrijk genoeg voor. ‘Laat het waaien, Stien. Het is lucht, een illusie,’ had ze tegen zichzelf gezegd.
Tot het breekpunt kwam. Voor mevrouw Bulte is het niet zo gemakkelijk als voor een gemiddelde mens om iedere keer weer paraat te staan. Het jezelf steeds opnieuw opdirken, om een uur later weer alles aan de kapstok te moeten hangen, had haar uitgeput.
Het is als met een sporter, bedenkt ze. Hoe zou zijn gekwelde lichaam reageren op een oneindige reeks valse starten. Nauwelijks, denkt de leek. Hij heeft ten slotte nog niet gesprint. Mis poes, zegt mevrouw Bulte. De sporter moet zich mentaal opladen. Alle muizenissen en obstakels in zijn hoofd met geweld van zich afzetten. Hij moet dat pak aan en uit trekken. Adrenaline suist door zijn lichaam, want reken maar, dat ergernis adrenaline opwekt. Maar hij mag daar niets van laten blijken. Nooit mopperen. Dat zou immers onsportief zijn! Zo word je gechanteerd.
Want dat was het in diepste wezen: chantage. Als ouder lid van de ‘Poëten van de Haarlemmerpoort’ moet je sportief zijn en flexibel. Jonge mensen, die hun potentie laten zien, gaan voor. Natuurlijk. Zo hoort het ook. Maar de potentie van mevrouw Bulte is ondertussen wel opgedroogd tot wat losse krabbels hier en daar.
Als een versteende slak had ze zitten wachten op een kans om iets uit eigen werk voor te dragen. Dan heb je gewoon de flexibiliteit niet meer, om à la minute het podium op te springen. De spoeling moet dun geweest zijn, als ze haar oproepen..
Ze zag opeens haar gedichten haarscherp door de ogen van de aanwezigen. Onbeduidend. Zo warrig ook, dat ze zich schaamde. Alles in haar draaide. Het enige, wat ze wist, was dat weglopen de beste oplossing was.
‘Het spijt me. Ik voel te onwel op het moment,’ had ze gezegd. God dank niet, dat ze zich doodongelukkig voelde.
Als iemand nog iets gezegd had. Zo van: jammer, dat je onwel bent. We hadden je meer moeten voorbereiden of iets dergelijks. Dan was ze misschien gebleven, maar dat bleef uit natuurlijk. Dertig jaar had ze zich aangesloten bij mensen, die te hoog gegrepen waren. En nu was ze ontmaskerd. Poëet van de Haarlemerpoort! Poeh!
‘Dit gaat me alles kosten,’ ging het door haar heen, terwijl ze wegliep. Ze zag nog net hoe mevrouw Leenschat van Bodegraven haar wenkbrauwen optrok.
Misschien dat je op zulke momenten door een vernauwing in de aderen een hoger bewustzijn krijgt. Opeens schoot het door haar heen, dat dit wel het ultieme bewijs was, dat de mens een keuze heeft. Liep ze hier nu niet op de stoep, terwijl ze op dat podium had moeten staan? Soms wrik je je opeens los uit een vooraf uitgestippelde werkelijkheid. Op de een of andere manier tilt deze gedachte haar even op. Dat niets echt hoeft. Dat ze vrij is. Maar de mens is slaaf van zijn eigen gedachten. Hij creëert zijn eigen hersenschimmen. Dat is de ellende.
Daarom zal mevrouw Bulte het dit keer eens heel anders aanpakken. Ze zal zichzelf nu eens niet wentelen in emoties en overpeinzingen! Ze geeft zichzelf twee weken huisarrest. Met een programma van tien uur huishoudelijke arbeid per dag. Zo gaat ze het doen. Nee, niet als straf, maar als middel. Dat zal de waterpas van haar bestaan in evenwicht houden. Daar gaat het om. Het liefst zou ze haar tollende hoofd op het kussen van de ledigheid neer willen vleien. Maar daar ligt de duivel te wachten, natuurlijk. Nee, driewerf nee! Mevrouw Bulte is een nieuwe weg ingeslagen. Ze poetst zich voortaan in balans. Slechts één krabbeltje hangt nog aan de muur.

‘Ben je geen poëet?
Dan ken je ook geen leed!’

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=+Henriëtte+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Haarlemmerpoort
https://robscholtemuseum.nl/?s=Vondelpark