Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (55): De koffie tafelschuimer

Soms ontmoet je mensen, denkt mevrouw Bulte, die je vrijwel alleen in de novelles van Dickens tegenkomt. De man tegenover haar straalt zo een innerlijke nervositeit uit, dat hij allerlei tegenstrijdige gevoelens bij haar opwekt. Het lijkt haar een diep eenzame man, die weinig kan leunen op oprechte liefde en daarom gepikeerd probeert mee te zeilen op het talent van anderen. Om van zijn nood een deugd te maken, maakt hij boeken over zijn helden.
“Kijk en hier is het boek!” zegt hij, terwijl hij er haast verliefd in bladert, zodat mevrouw Bulte er vooralsnog weinig van kan zien. “En álle opbrengsten gaan naar het Rob Scholte Museum.”
Nu, dan moet het wel waar zijn, denkt mevrouw Bulte, als hij dat zo stellig uit zichzelf zegt. Zij is er niet over begonnen!
Bij de thee kabbelt het gesprek voort. Een diep gevoel van onbehagen begint zich van mevrouw Bulte meester te maken. De man zegt een groot bewonderaar van Rob Scholte te zijn, die hij te pas en te onpas geniaal noemt. Daarom heeft hij geheel belangeloos dit boek samengesteld en brengt nu hoogstpersoonlijk het eindproduct rond. Hij vertelt hoe het een en ander tussen hem en Rob Scholte zich ontwikkeld heeft. Hij doet enthousiast, maar het verborgen venijn spat er vanaf. Tussen de regels door, hoort ze een diepe minachting voor de kunstenaar, wat haar in verwarring brengt.
“Nou, ik geloof wel, dat hij in veel dingen gelijk heeft. Reken maar, dat er veel onsmakelijke zaken zijn in deze wereld. Dingen. waar wij geen weet van hebben,” zegt mevrouw Bulte.
“Nee, hoor, mevrouw. Dat zijn allemaal complottheorieën, die uit het niets bij Rob opkomen.”
Hij kreunt er een beetje nerveus bij. Vreemd hoe bij sommige mensen hun uiterlijk volkomen in overeenstemming is met hun karakter. Hij heeft iets ongrijpbaars met zijn schichtige oogjes, die steeds nerveus naar boven draaien. Gefascineerd kijkt mevrouw Bulte naar zijn spitse snuit en grote oren.
“Rob Scholte is zo getraumatiseerd, dat hij alle zin voor de werkelijkheid verloren heeft,” gaat hij door.
Mevrouw Bulte fronst van binnen. Wat een ongelooflijk valse opmerking eigenlijk.
Hij gaat niets doen voor Rob Scholte, denkt ze. Hij heeft zojuist zijn diepste gedachten prijs gegeven. Heimelijk knaagt hij met die scherpe voortanden aan het bed, waarop zijn held rust.
“Ja, ik ben een enorme fan,” zegt mevrouw Bulte daarom. “Dat merkt u wel, want ik zou niet zo gauw zo’n duur boek kopen. Maar ja, omdat u adverteerde, dat het geld naar Rob Scholte gaat, dacht ik. Ja, dat doe ik. Die wil ik wel steunen!”
“De opbrengsten gaan geheel naar het Rob Scholte Museum, mevrouw. Maar ja, ik weet niet waar de man zit. En het museum is ontruimd. Dus er is geen museum meer om te ondersteunen.”
De diepe twijfel slaat nu om in zekerheid bij mevrouw Bulte. Hij weet niet waar Rob Scholte zit! Hij kan hem niet vinden? Je hoeft niet bepaald een detective in te huren om daar achter te komen. Dat doen ze tegenwoordig toch zo over de computer? Je kan makkelijk een bericht naar de site van het museum sturen. Oh! Dit is niets anders een babbeltruc!
Mevrouw Bulte wordt steeds ongelukkiger met het boek. Hoe heeft ze zo dom kunnen zijn? Alleen maar, omdat ze een zwak heeft voor die fervente vechter tegen onrecht, is ze er in getrapt. En daarbij wordt precies diegene ondermijnd, die ze nou juist wil steunen. Het is zo geslepen allemaal.
“Ja, het museum is ontruimd,” zegt ze dan ook licht bevend. “Voor mij het bewijs, dat Rob Scholte wel op het juiste spoor zit met zijn complottheorie. Hij kwam te dichtbij. En dan ook nog op werkelijk álle punten een rechtszaak verliezen, terwijl hij eerder wel bepaalde aspecten van de zaak gewonnen had. Dat kan niet kloppen allemaal.”
“Welnee, hij heeft een moeilijk karakter! Daarom jaagt hij iedereen in het harnas! Ik heb de gemeente Den Helder dan ook mijn welgemeende felicitaties gegeven in het Noordhollands Dagblad.”
De onbaatzuchtige uitgever mocht wel wat meer aan zijn verkooptechnieken schaven.
“Wat zit u zo dwars, dat u dit zegt?”
“Rob Scholte wilde mij de vrije hand niet geven met het boek.”
“Dus eigenlijk bent u geheel uw eigen gang gegaan met het werk van Rob Scholte. De afbeeldingen, de teksten.”
“Ja,” zei hij en knikte er wat treurig bij.
“En hoe vindt hij het eindresultaat?”
“Dat weet ik niet, ik weet niet waar hij is. Dus ik heb hem nooit een exemplaar overhandigd.”
“Ach,” zegt mevrouw Bulte. “Volgens mij worden kunstenaars, waarover een beeldboek gemaakt wordt, altijd toestemming gevraagd, of het gepubliceerd mag worden. En als het bijna af is, mogen ze kijken, of alles naar hun zin is. Kijk, als u er zelf weer nieuwe beelden van gemaakt had, dan is het wat anders, maar dit is letterlijk overgenomen.”
De man krijgt een gekwetste uitdrukking op het gezicht. Het valt ook niet mee een uitgever te zijn en altijd maar in de schaduw te moeten staan van je eigen onderwerp.
Mevrouw Bulte weet niet, of ze nu medelijden moet hebben met deze figuur of juist strenger op moet treden. Misschien wordt hij in de toekomst ooit de beste maatjes met Rob Scholte en kan hij daadwerkelijk inkomsten genereren voor de auteur van het oeuvre. Maar mevrouw Bulte is bang, dat ze iets hoopt tegen beter weten in. Hij kan Scholte immers nergens vinden.
Bij het afscheid kijkt mevrouw Bulte hem nog lang na, als hij naar zijn auto schuifelt. Ze weet niet hoe het kan, maar ze zou zich er zo’n lange naakte staart bij kunnen voorstellen, die onder zijn jas uit piept en over de grond zwiept. 
Een stapel witte boeken ligt bij hem op de achterbank. Het idee op zich was mooi, maar door zulke belangenbehartigers kun je maar beter niet geholpen worden.

Reacties op Facebook Rob Scholte Museum

Jaap Holtzapffel
De warme appeltaart was lekker!

Ogi Svechtarov
De link op de tijdslijn van J Holzapffel naar dit verhaal is verwijderd. Ondertussen kopen mensen het boek omdat ze denken dat Rob Scholte het geld krijgt. Pas op! Wil je iemand steunen, doe dit in een directe lijn met het RSM. Niet via Holtzapffel! Ben ook meteen geblokkeerd door hem. De hele zaak stinkt!

Jaap Holtzapffel
Waar is uw profielfoto? Waar is uw omslagfoto? Wie bent u? Ik heb u niet geblokkeerd… Twee posts, 24 FB-vrienden! U zult Marc Nihot wel zijn onder een exotische andere naam.

Marc Nihot
@jaapholtzapffle Goed om te weten dat je me hebt geblokkeerd op je Facebookpagina. Om te beginnen kwam ik nooit op die pagina, want die is toch niet interessant.
Ik hoorde van iemand dat je dacht dat ik Ogi Svechtarov ben. Nou dat heb je helemaal mis, want die ben ik niet!
Blijkbaar kun je moeilijk tegen de waarheid en blokkeer je iedereen die de waarheid tegen je zegt.
Wat hebben Rob Exfield of Henriette Bucciarelli jou misdaan?
Kom je belofte gewoon na, dan hoeft je helemaal niemand te blokkeren. En gaan mensen ook beter over je praten….
Verder communiceer ik alleen met je per mail.

Heleen Kramp
Heel scherp beschreven Stientje.

Rob Exfield
Zojuist door dhr Holzapffel geblokkeerd. De lafaard!

Henriette Bucciarelli
Ik ook. Ik was al geen vriend, maar kan nu ook als bezoeker niet meer op zijn pagina. Beter.

Facebook, 9 oktober 2019

https://www.facebook.com/robscholtemuseum/

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli