Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (52): De verlanglijst

Hé, een zwembad. Dat is lang geleden, dat mevrouw Bulte daar vertoefde. Ze loopt langs de hoge hekken van het buitenbad. Een jongetje ligt aandoenlijk mager en nat, zielsgelukkig in het blauwe water. Het heeft iets existentieels, dat dobberen in je grote zwemband. Een kind voelt dat van nature aan. Híer ben ik voor geboren. Hij is zo gelukkig, dat er geen ruimte is voor iets anders. Helemaal ondergedompeld, vastgehouden door de wetten van de natuurkunde, met de zon op je kop. Dat alleen al is genoeg om terug te willen komen op aard.
Want het Nirvana is verrukkelijk, maar je zintuigen zitten er achter slot en grendel. Er moet iets zijn, dat mensen doet besluiten, de stoute schoenen aan te trekken en zich voor de zoveelste keer in een moederschoot te nestelen.
Mevrouw Bulte denkt, dat als je goed je best hebt gedaan je in een volgend leven je eigen voortbrengers mag kiezen. Nou, dat brengt meteen dilemma’s met zich mee. Hoe kun je een beetje overzien wie je voor je hebt. Besef je wel, in wat voor wespennest je je gaat begeven? De geest van een pasgeborene is zo flexibel, dat het misschien weinig uitmaakt. Maar toch! Zegeningen bestaan. Wie in goede gezondheid leeft, weet wat voor geluk hij heeft.
Ze mijmert de laatste tijd wel vaker over haar toekomstig leven. Een volkomen nutteloze bezigheid, daar er over de toekomst niets te zeggen valt. Maar ja, die bucketlist, hé? Die draag je als het ware ingebouwd in je systeem met je mee. Het staat allemaal in je ziel gekerfd. Ten slotte ben je met zoiets belangrijks bezig als met de vervolmaking van jezelf ter meerdere glorie van de schepping. Zo bekeken is geen enkel leven voltooid.
De mens is eigenlijk op reis, wikken en wegen over de volgende bestemming. Daar heb je gedegen reisfolders voor nodig ter oriëntatie. En dat is precies, waar mevrouw Bulte naar zoekt. Ze wil de dingen eens nader bekijken. Is het bijvoorbeeld wel zo prettig te worden geboren met een gouden lepel in de mond? Om je daar een idee over te vormen, moet je weten hoe rijke mensen zich in hun milieu bewegen. Daar heb je veel kennis voor nodig.
De voorbereiding op de volgende ronde geeft ook een zekere levenslust. Het ouder worden leidt niet meer tot onrust of somberheid. De tijd is een baan geworden, die een planeet af moet leggen om weer bij het beginpunt uit te komen. Dan maakt het niets uit op welke afstand je precies zit. Integendeel. Mevrouw Bulte kan zich volkomen een voelen met de jeugd, die de toekomst heeft. Eenvoudigweg, omdat hun vooruitzichten ook de hare zijn. Kijk, ze eens vechten voor haar klimaat! Economisch zijn de mensen er op achteruit gegaan. Het is met tegenzin, maar dan moet het wellicht toch maar een familie op stand worden, bepeinst ze.
Natuurlijk, je weet wat je hebt en niet wat je krijgt. Dat is enigszins beangstigend. En wederom diezelfde levenslessen leren is heus niet aanlokkelijk. Weer naar school, weer die liefde, die je hart breekt. Al dat moeten en gezwoeg.
Maar ja, je hoeft maar met een ademtocht tegelijkertijd te leven. Stap voor stap. Niet zo zwaar aan de dingen tillen, Stientje. Zo doen kinderen het ook! Ze richten hun aandacht op de mogelijkheden om zich te vermaken. Overal maken ze een spelletje van.
Ze zal toch wel iets in te brengen hebben daar boven! Ze heeft in dit leven zoveel inzichten opgedaan, dat het kapitaalvernietiging zou zijn, deze niet in een volgend leven te gebruiken.
Wat zou het toch een zegen zijn, als ze in haar toekomstig bestaan enigszins mooi zou zijn. Laat je toch niets wijsmaken. Mooi zijn, dat is het halve werk! Wie als vrouw niet aantrekkelijk is, al is het maar op een bepaalde manier, gaat een leven van strijd tegemoet. En mevrouw Bulte wil niet meer strijden. Ze wil nu weleens iets in de melk te brokkelen hebben. Er toe doen. En het menselijk onderscheidingsvermogen is primitief ingesteld, hoor! Wie lelijk is, wordt op zijn hoogst gedoogd.
Nou, geef haar portie maar aan Fikkie. Ze heeft dit leven achter gesloten tralies aan haar ziel gewerkt. Dan mag ze haar volgend leven toch wel een uiterlijk hebben, dat daar een beetje mee in overeenstemming is. Kom nou!
Tegelijkertijd beseft mevrouw Bulte, dat kinderen, die vragen, worden overgeslagen. De kans bestaat dus, dat het weer niet lukt.
Nu ja, dan heel intelligent. Zonder kloof op enerlei gebied. Want dat soort mensen kunnen zich altijd redden. Rekenen, taal, inzicht in de dingen. En handig! Ja, links en rechts gouden handjes. Dat is toch een vereiste, wil ze zich weer laten verleiden tot een onbezorgde jeugd ergens in de wereld.
Of word je met zekere dwang de baarmoeder ingeschoven? Ja, dan heb je het niet helemaal in de hand.
Dat is trouwens ook een belangrijk punt; waar? De verschillen in de wereld worden steeds kleiner. Als je het tropische gebied vermijdt, lijken al die steden op elkaar. Josefien heeft haar weleens op een laptopje alle straten van de wereld laten zien; Moskou, Hongkong, New York. Het leek allemaal heel erg op elkaar. Overal van die rechthoekige gebouwen zonder enige charme. Hier en daar een boompje. En veel wegen, want het gras is altijd groener aan de overkant.
Het is natuurlijk verleidelijk om in het haar vertrouwde Europa te gaan zitten. Maar aan de andere kant, heeft ze dat niet al talloze malen gedaan? Mevrouw Bulte vermoedt van wel. Telkens als ze een oud grachtenpand betreedt, meent ze stellig, dat ze er ooit diepe liefdesbrieven heeft geschreven.
Mevrouw Bulte snuift. Een mens zoekt wat aan hem verwant is. Maar wat je denkt te vinden, is er misschien niet eens. Die aardige vrouw, die jij als moeder uitkiest, heeft zo haar eigen program. Leer mevrouw Bulte het leven kennen!
Nee, het moeten ouders zijn, die haar de eerste vijf levensjaren puntgaaf afleveren. Eis nummer drie. Maar waar vind je zulke ouders nog? Iedereen doet het fout. Dat is een gegeven. De hoogste wetenschappers hebben hier onderzoek naar gedaan! Juist de begaafde kinderen zijn slachtoffers van het drama, dat leven heet.
Ach, je mag al blij zijn, dat je mag bestaan. De truc is tevreden te zijn met wat je gegeven is. Niet links kijken en niet rechts. Klopt allemaal. Maar er mag toch wel een voorwaartse beweging in zitten? Natuurlijk mag mevrouw Bulte hopen, dat het in een volgend leven beter gaat. Het zullen trouwens heel andere tijden zijn. Alles geautomatiseerd. En duurzaam. Dat is de toekomst. Niet langer werken dan vijf uur per dag. Misschien leert ze wel autorijden. Die rijden dan toch geheel zelfstandig. En behendig met haar slimme telefoon omgaan. De vervelende delen van rekenen en taal worden afgeschaft, dat zie je nu al aan het Nederlands.
Ze zal de zeelucht weer snuiven en de bergen zien. Alles komt weer terug. Ze zal met haar vliegertje weer rennen aan vaders hand. Net zo zielsgelukkig als dat jongetje in het zwembad. Mevrouw Bulte wordt helemaal licht van de voorpret. Lieve help, wat heeft ze veel te doen! Ze moet zoveel mogelijk kranten lezen en zich informeren over het reilen en zeilen in de wereld. Wat zegt ze! Ze moet een heel archief aanleggen, zodat ze straks beslagen ten ijs komt!

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli