Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (48): Let it be

De radio speelt dat liedje van de Beatles. Let it be… Let it be… Mevrouw Bulte kent niet veel Engels, maar ze voelt gewoon wat ze zingen: laat het toch waaien!
Wat een wijsheid, he? Mevrouw Bulte snuift. Dat is toch al weer lang geleden, de Beatle tijd. Dat was achteraf toch wel een mooie tijd. Mevrouw Bulte probeert zich alles weer voor de geest te halen. Ze was jong. Ze scharrelde overal bloesjes vandaan. O, wat hield ze van die witte bloesjes met opstaande kraagjes. Ze heeft nog wel foto’s, waar ze met een mandje bevallig bij een bloemperkje zit.
Ach, allemaal bedrog. Het leven was vol, maar zwaar geweest. Met die malle vrijers van haar. Eentje bouwde zo maar een schuur bij haar in de tuin, waarin hij zich vervolgens dag en nacht schuilhield. Hij droeg nooit een centje bij en stak geen hand uit. Joop.
En niet aardig tegen Josefientje. Kijk, dáár komt mevrouw Bulte tegen in opstand. Haar kind is haar alles. Toen heeft ze toch een scene gemaakt. Het schaamrood begint weer te gloeien op haar kaken. Mevrouw Bulte drinkt snel een slokje water. Als een poes likt ze aan de lauwe waterstraal.
Ze kijkt haar keukentje rond. Zo vreemd, aan weinig kun je zien, dat het nu een geheel andere tijd is. Want, ach, het interieur bij een oud mens doet niet meer mee met de mode. Het is, dat ze de datum weet, anders tikte het klokje net als toen. Er ontbreekt nog een tjilpende kanarie aan en er wordt een atmosfeer van eeuwigheid in haar huisje bereikt.
Het leven is net touwtje springen, bedenkt mevrouw Bulte. Het touw zwiept eeuwig door. Maar hoe lang jij springt, ligt aan jou en het toeval. Als je met je voeten in de touwen verstrikt raakt, lig je eruit. In, spin, de bocht gaat in, uit, spuit, de bocht gaat uit.
He, denkt mevrouw Bulte geërgerd, ze gaat toch niet kinderlijk worden. Ze zal er gauw een volwassen kop koffie tegenaan gooien. Maar omdat ze in een sentimentele bui is, kan ze het niet laten er een schoenendoos vol foto’s bij te pakken. Ze heeft een onweerstaanbare drang nog eenmaal haar gelaat te aanschouwen, zoals het was toen ze jong was.
Met ijzeren discipline bewaart ze haar geduld en maakt eerst koffie. Dan gaat ze aan tafel zitten en opent de deksel met een zekere beduchtheid en vrees. Wat hoopt ze uit die verstilde opnamen van haar leven op te maken? De eerste foto, die ze ziet, is er een van haarzelf, toen ze net verloofd was. Ze lacht erop. Rimpelloos en aangepast aan de mode, die toen in zwang was. De jurk, die ze droeg, had ze geleend van Suus Dijkhuizen. Die had het in die tijd ook niet best. Ze weet, dat ze nauwelijks adem kon halen in dat ding; te klein en te onaangenaam van stof. Hoe kuis sluit het boordje hoog in haar hals. Haar wenkbrauwen te veel geplukt. Dat zijn uitingen van de jeugd dwaasheid, waaraan hoge prijskaartjes bungelen, want ze loopt nu nog met ongebreidelde haar borsteltjes rond.
Je kunt aan alles zien, dat het een soort sollicitatie moment was. Zoals ze daar beschaafd zat te wezen op het puntje van haar stoel. En dan die lach met het doel de ouders van Jan te verblinden. Ze weet het nog goed. Het was haar eerste visite aan de familie.
Jan was een achterblijvertje, maar kwam uit een goed nest. Alles even keurig. Daar moest ze al haar charmes voor in de strijd werpen. Ach, mevrouw Bulte kijkt er met gemengde gevoelens naar. Die lach is onuitstaanbaar, maar ze ziet toch ook een jong mens, die met veel tegenwind een uitweg zoekt. Met al haar moed en hoop probeerde ze daar op een hogere verdieping van de achtbaan te springen. En waarvoor? Was alles niet al bij voorbaat tot falen gedoemd? Natuurlijk liep het huwelijk stuk. Te veel weerstand van de schoonfamilie. Allemaal water onder de brug. Het enige, wat ze er aan overgehouden heeft, is Josefien.
Let it be, zegt mevrouw Bulte tegen zichzelf. Ze moet het zich maar afleren haar hoofd te vullen met herinneringen. Je kunt de dingen toch niet terughalen, of er iets aan veranderen. De kaarten zijn toen en op dat moment geschud. Zelfs als ze het beter had gespeeld, waren haar kaarten magertjes geweest. Viertjes en vijfjes. Laat maar waaien. Het is gedaan.
Het enige, wat mevrouw Bulte dwarszit, is, dat ze niet begrijpt wat de zin van dit alles is geweest. Ja, overlegt mevrouw Bulte met zichzelf, dat wil een mens nu eenmaal weten. De mens is tenslotte een rationeel dier. Hij wil een uitkomst bij de som, een antwoord op de vraag.
Wij zijn toch geen wilde varkens, die in een bos maar wat naar truffels zoeken, peinst ze. Er moet meer zijn. Als het er alleen maar om gaat honderd jaar te bestaan en daarna stilletjes de aftocht te blazen, dan kun je net zo goed de stok in het hoenderhok gooien en maar wat in de rondte leven als een beest.
Maar dat doet de moderne mens niet. De moderne mens is niet zo ver gekomen, om alleen aan zichzelf te denken. De moderne mens wil zijn geluk delen.
Mevrouw Bulte voelt hoe zij ten onder dreigt te gaan aan haar eigen gedachten. De dingen zijn immers niet goed verdeeld. Nog steeds is er honger! En dat terwijl geen kind op aarde zoiets basaals als voeding ontzegd mag worden. Dat is als het ware de moederplicht, die de natuur ten opzichte van haar kinderen heeft. En er is volop voedsel! Aan haar zal het niet liggen.
Het zijn de onbeschaafden, die slechts voor zichzelf leven en schaamteloos in gouden zwembaden spartelen, die een storing in de wereldorde veroorzaken. Mevrouw Bulte balt zonder het te beseffen haar vuisten.
Natuurlijk is de natuur ook wreed en schijnt in sommige landen de zon genadeloos, bedenkt ze, maar dat wordt dan gecompenseerd met bauxiet voorraden en dergelijke. En de mens kan ook een simpel, maar vervuld, leven leiden. Dat maakt uiteindelijk niets uit. Maar honger, nee, dat klopt niet. Dat is een kwestie van delen!
Ja, mevrouw Bulte begint de dingen goed te snappen. Alles wordt vandaag de dag steeds inzichtelijker voor de gewone mens. Langzaam, maar zeker, wordt alles transparant en openbaart de wereld haar ware kleuren. Als de Grote Bos atlas de corruptie van de wereld in kaart zou brengen, zou geen schoolkind nog wijs worden uit al die vlekken en spikkeltjes!
Nee, Mother Mary, bidt ze zachtjes. Zo gaat het niet langer. Laat het niet langer waaien. Don’t let it be!

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Beatles