Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (33): Bewust

Hè, wat schreeuwt die TV. Mevrouw Bulte zoekt de afstandsbediening om het geluid zachter te zetten. Waarom dat ding altijd weg is. Ze tast wanhopig onder de kussens van de bank, op de grond, onder de kranten. Het ding is van de aardbodem verdwenen.
Ze kunnen makkelijk een akoestisch signaal installeren, dat af gaat als je op een knopje van de TV drukt. Dan weet je meteen, waar hij is, denkt mevrouw Bulte. Ze maken haar niet wijs, dat ze dat al lang niet bedacht hebben. Maar er zijn natuurlijk belangen in het spel. De maffia van de reclame. Die prijst de hele dag door gillend haar waren aan.
Luid leest de nieuwslezer de onderwerpen van het Journaal voor. Ze gebruiken een galmende pauk om de sensatie kracht bij te zetten. Het is niet om uit te houden. Uit dat ding.

Tuut, tuut, wat een rust.

Mevrouw Bulte heeft een hekel aan het Journaal. Al die ellende.
In de Middeleeuwen gebeurde er ook van alles, maar de mensen wisten het tenminste niet, denkt ze. En de tegenwoordige mens daarentegen moet alles maar weten. Bah. Met een bord op schoot naar overstromingen kijken. Dat is toch onmenselijk. Mevrouw Bulte is nu eenmaal snel ontvankelijk. Dan slikt ze even en smaakt haar tafeltje dek je anders. De dokter zegt, dat dat juist goed is. Maar mevrouw Bulte heeft zo haar twijfels. Diepe emoties zijn gevaarlijk, dat weet ze uit ervaring. Een mens moet ten strijde.
Maar dat is juist hetgeen mevrouw Bulte zo moeilijk valt. Het zit niet in haar karakter, he? Ze heeft iets in zich, dat haar tot lijden aanzet.

Hé, de stilte is erg drukkend vandaag.

In de leegte zitten, denkt mevrouw Bulte, is niets voor mij. Dat geeft me een raar gevoel van onrust. Want voor je het weet, heb je je leven alleen maar in en uitgeademd. Uit spuit, de bocht gaat uit. Het is maar goed, dat je niet hoeft na te denken om te kunnen ademhalen, bepeinst ze. Anders had ze de zeventig niet gehaald. Wat zeg ze, niet eens de dertig! Alles in het leven heeft ze toch als een kip zonder kop gedaan. Of was het één een uitvloeisel van het ander? Dat alles heeft ze al duizenden keren overdacht, maar ze weet er geen duidelijk antwoord op.

Laat ik mijn leven opschrijven, denkt ze. Ik schrijf mijn leven op en plaats mijn ziel tegenover de lamp der waarheid. Maar ik mag me nergens schuldig over voelen. Ik schrijf en ik kijk. Ik heb niets met mijzelf te maken. Laat ik bij het begin beginnen:

Toen ik geboren werd, liepen bij ons de ratten over tafel.
Vader stal een brood en zat drie jaar vast.
Wij (Jans, Jan en ik) gingen naar het katholieke schooltje, waar we in blokletters moesten schrijven. Ik wilde graag met sierlijke halen, daarom schrijf ik nu nog steeds deze wilde letters.
Na een paar jaar:
Weg van die school wegens katholieke mistoestanden.
De oorlog. Vader scharrelde altijd iets te eten.
Na de oorlog:
Op de kar mee met vader. Groenten verkopen, weer of geen weer.
Eerste en enige liefde: Jan Brostra (wat die mij een leed aangedaan heeft, is met geen pen te beschrijven).
27 jaar:
In verwachting van Josefien, mijn leven verwoest, maar wat heb ik het lief gehad.
31 jaar:
Huwelijk met S.J.G. Grom
33 jaar:
Gescheiden
34 jaar tot op heden:
Adem gehaald

Zo, dat is het stramien, denkt mevrouw Bulte. Het zijn weinig woorden voor een lang leven. Ze zal maar eerst eens een boterhammetje eten. Dat moest Piet Paaltjes tenslotte ook.
Mijn worst, mijn heerlijke worst, denkt ze, terwijl ze haar keukentje in gaat. En ze heeft er ook zulke heerlijke margarine bij. Het leven is een feest.
Toch is het wel prettig, denkt mevrouw Bulte. Zo’n kreet, waarmee ze je bestaan proberen op te vrolijken. Ze heeft een kuipje margarine gekocht bij de supermarkt, waar met grote letters het woord BEWUST op staat. En het is hen nog een beetje gelukt ook, denkt mevrouw Bulte. Ze is aangenaam verrast. Wat bijzonder toch tegenwoordig, dat ze dat soort dingen allemaal doen. Iedere keer als ze nu een boterhammetje smeert, ziet ze het staan: BEWUST. En dat is nu precies datgene, waar mevrouw Bulte zo naar streeft. Een helder bewustzijn. En dat je dat dan zogenaamd op je brood smeert. Dat was er allemaal niet in haar tijd.
Nu ja, het is natuurlijk vernaggelarij. Het zijn kleine speldenprikjes, die je ego strelen. Ik koop niet zomaar boter. Ik doe het wel overwogen, want ik wens meer bewustzijn. Daarom koop ik deze boter. Want mevrouw Bulte weet precies, hoe een koe een haas vangt. Dat soort trucjes zijn zo oud als de wereld, maar desalniettemin heeft het iets opwekkends.
Trouwens het is een wonder, dat ze margarine heeft. Dat soort dingen vergeet ze ook nog wel eens. Want ergens vindt mevrouw Bulte, dat een mens niet te veel eisen moet stellen. Droog gaat het ook. Wel ja. Je moet op zulke dingen zo min mogelijk de aandacht leggen. Dat zijn toch de primaire dingen van het bestaan. Wat je eet. Hoe je slaapt. Het weer. Het laat mevrouw Bulte allemaal koud. Laat het maar waaien, hoor. Mevrouw Bulte is met de essentie bezig. En als de omstandigheden dan mee vallen, voelt een mens zich weer voldaan.
Zoals vandaag. Het zonnetje schijnt zo heerlijk binnen. Precies goed. Net genoeg om je er over te verbazen.
Mevrouw Bulte eet haar boterhammetjes in volstrekte stilte. Nu mooie muziek opzetten zou afbreuk doen aan dit moment. Schrijven wil ze niet meer.
Laat het verleden, het verleden, denkt ze. Het geluid van verkeer in de verte is haar genoeg. Ze is mooi niet alleen op aarde. Mevrouw Bulte constateert het tevreden, al weet ze niet goed, wat dit in praktische zin voor haar inhoudt. Die auto’s zijn immers ver weg. Met daarin unieke levens,volledige universa eigenlijk, waarin iedereen zijn eigen hoofdrol speelt. Levens, die zich niet met het leven van mevrouw Bulte zullen bemoeien.
Toch is het een misverstand van de mens, te denken, dat hij als enige een god is in het diepst van zijn gedachten. Of liever gezegd, hij weet het wel, maar kan met dit besef niet leven. Zodra hij wakker wordt, vergeet hij ter stond, dat de eeuwige slaap hem wacht. Ach, dat zijn van die wonderlijke mechanismen, die deel uitmaken van de diepste wereldgeheimen. Want sta er maar eens bij stil: miljarden mensen, die leven of zij het middelpunt van de aarde zijn. In werkelijkheid is er niet één het middelpunt. Het is toch ongelofelijk!
Tjonge, die boter schijnt wel te werken. Zulke bewustwordingen overkomen je niet elke dag. Toch moet de boter wel betrouwbaar zijn. Het spul is veilig de gezondheidszorg door gekomen. Dat wordt allemaal gecontroleerd in zo’n land als Nederland. Het zal wel om vitaminen met hersens doorbloedende eigenschappen gaan. Mevrouw Bulte zucht. Wat woont ze toch in een welvarende natie.