Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (29): Eigen meesterschap

Het kan toch niet zo zijn, dat die ongeluk gevoelens mijn leven maar steeds bepalen, denkt mevrouw Bulte. Ze heeft besloten vanaf nu een vrolijk mens te zijn. Zie de schoonheid om je heen, Stientje, denkt ze. Hoe beeldschoon staan de wolken in het blauw. En dat jankerige gevoel van binnen zal moeten wijken, hoor! Vanaf nu geen angst voor morgen.
Ze zet verwoed een vrolijk muziekje op. Kijk, ze voelt zich nu al beter.

Het huis heeft hopeloos veel strijd nodig. Maar mevrouw Bulte zal er als een rationeel gelukkig mens mee omgaan. Niet te veel willen ineens. En zonder nadenken doorgaan.
Ze huppelt een beetje. ‘Ik bubbel van vreugde,’ wiegt ze hardop. Kom maar op, zo’n positief mens heb je in je leven nog niet gezien. Alles is goed en alles komt goed! Wat een vreugd! Wat een dankbaarheid, dat ze hier mag zijn in dit rommelige hokje. Er worden toch geen bommen uitgeworpen op dit moment? Nou dan!
Ja, klinkt het dan weer in haar, met de mond vreugde belijden kunnen we allemaal wel. Maar echt blij zijn van binnen, zoals God het bedoeld heeft, dat is andere koek!
Toch moet ze er van uit gaan, dat ze het kan. Mevrouw Bulte zal van de onderste laag van de menselijke soort in éen klap naar de hoogste gaan! Een zuiver mens worden. En hoe is een zuiver mens? Mevrouw Bulte moet hier even bij gaan zitten, Ze pakt er gauw een kladje bij. Een zuiver mens, schrijft zij, is iemand, die lief voor anderen is en hard voor zichzelf.
Mmm, waar haalt ze die wijsheid nu weer vandaan? Ze moet er eerst eens over nadenken, of dit klopt. De meeste mensen zouden zeggen, dat je eerst jezelf liefdevol toegedaan moet zijn. Maar is dit wel waar? Hoe weten ze dat zo zeker? Is niet een heilige als Gandhi een persoon geweest, die voor zijn vijanden vriendelijk was, maar van zichzelf discipline eiste? Andere heiligen komen even niet naar boven bij mevrouw Bulte. Maar ach, sputtert ze, één heilig mens was genoeg om de grootste wereldconflicten, zoals tussen Engeland en India, op te lossen. Alleen al een tiende van zo’n man te zijn is van een duizelingwekkende hoogte. Mevrouw Bulte trilt ervan. Ze is op iets gestoten, dat haar hele perspectief op de dingen verandert. Of ze spartelend in een grote oceaan opeens land ontdekt heeft. Een honing zoet land van beloften. Nee maar, hier ligt een antwoord.
De mevrouw Bulte blijft stokstijf zitten, want net nu ze zo dichtbij komt is het, alsof haar de kwintessens aan het ontschieten is. Of ze heel dichtbij een aha erlebnis is, maar door de feilbaarheid van haar hersenen nu opeens alles verzandt.
‘Het eigen meesterschap,’ fluistert ze tenslotte. Alles hangt af van de eigen discipline en het jezelf aan de kaak stellen. Mild zijn, maar veel van jezelf verwachten.
Dit huishouden bijvoorbeeld bestiert ze als een verwend kind, dat uitstel gedrag vertoont bij het huiswerk maken. Ze moet het dan ook niet zien als een berg nare klussen, maar als een heerlijke verzameling bezigheden.
Kijk, maar naar de natuur. Is de natuur een slonzige huisvrouw? Welnee. In een bos vind je geen afval. Geen opgestapelde allegaartjes. In plaats daarvan zijn duizenden beestjes bezig met een werkje. Zingend! Ze rollen bollen een balletje mest. Ze kluiven de botjes af. De wind waait alle blaadjes weg. Het is allemaal geheel geautomatiseerd.
Kom daar maar eens om bij de mens. Hij is in staat op een voddenbaal te slapen. De vuilnis te doen opstapelen, evenals de vaat. Ja, in het victoriaanse tijdperk, toen hadden de rijken daar wel een oplossing voor. Toen moest de meid in de onderste schachten van het huis de aardappels schillen, was er een jongen voor het koperwerk. De butler, die alle orders aannam. Een gezin werd bediend door tien personeelsleden. Nu is de mens op zichzelf aangewezen. Elk theezakje, dat je gebruikt, daar moet je jezelf van ontdoen. Daarom lag Gandhi ook gewoon op een matje. Die wou al die rompslomp niet. Want reken maar, dat het wat met zich meebrengt, hoor, Al die materiële snufjes! Een houdertje voor de koffiefilters, een tandenstoker, een vaas voor tulpen. Als je in de kringloop rondwaart, zitten er dingen bij, waarvan je de functie niet eens kunt doorgronden! Dat is dus de essentie. Eenvoud. Die heiligen waren niet gek. Om de dooie dood niet. Mevrouw Bulte kijkt vief om zich heen. Haar inzichten worden steeds prangender! Ze krijgt zin haar huisje te oliën als een goedlopend bedrijfje. En van welke zaken kan zij zich nu zonder schroom ontdoen? Ze kijkt als een havik in het rond.
Heerlijk. Heerlijk. Ze gaat alles glimmend maken met een warm schuimend sopje in alle kleuren van de regenboog. Ze begint zomaar ergens te poetsen. De kastjes worden netjes gemaakt en ook de keukenladen. Mevrouw Bulte is erg trots. Ze is toch maar mooi bezig zich zelf tot de adelstand der huisvrouwen te verheffen. Als de zon ondergaat is het werk eindelijk klaar en streelt ze het schone aanrecht. Het gevoel te moeten huilen heeft plaats gemaakt voor een zoete tevredenheid, terwijl het warme water van de douche haar omarmend als in een moederschoot ontvangt.