Edzard Dideric – Korte geschiedenis van (92) het moeilijke woord

Er was eens een verschrikkelijk moeilijk woord. Het was zo waanzinnig moeilijk dat het zijn eigen betekenis op geen enkele manier kon bevatten. Laat staan dat de gemiddelde lezer of luisteraar er een snars van begreep. Desalniettemin werd het woord te pas en te onpas door jan en alleman gebruikt. Okay, maar wat kon dat nou in godsnaam voor zin hebben? Het antwoord: moeilijke woorden leenden zich er prima voor om anderen te vernederen. Zoals bijvoorbeeld degenen die zich voor hun, weliswaar vermeende, onnozelheid schaamden, en derhalve liever niet doorvroegen over wat er nu eigenlijk bedoeld werd.

Gewoon niet zo moeilijk doen, luidde het advies van de andere woorden, wedden dat jouw probleem zich dan vanzelf oplost?
Ik heb alles al geprobeerd, jongens, dus uiteraard ook dat.
En?
Nul effect dus. Kennelijk heb ik over mijzelf geen moer te vertellen.
Okay. Dus met betrekking tot je moeilijkheidsgraad, treft jou helemaal geen enkele blaam?
Nee, ik zou bij god niet weten hoe ik mijzelf zou moeten duiden.
Luister, de taal is zowel de sleutel als het slot. Stel jezelf open voor de wereld en het komt allemaal op zijn pootjes terecht..
Het moeilijke woord waagde het ernstig te betwijfelen.
Het is een lijdensweg zonder einde. Mijn moeilijkheid vervult me steeds meer met schaamte, in de eerste plaats door het gebrek aan zelfkennis dat ermee gepaard gaat…
Slap gelul, zeiden ze, door je geklaag stoot je alles en iedereen af en krijg je uiteindelijk een bloedhekel aan jezelf.
Zal best, maar hoe kan ik dan zonder mijzelf te verloochenen mijn toegankelijkheid bevorderen?
Makkelijk zat.
Hoezo?
Door gewoon een willekeurige betekenis te verzinnen.
Hè?
Ja, gewoon net zolang van alles uit blijven proberen tot er iets aanvaardbaars uitrolt… Onderwijl sta je, hoewel gekoppeld aan betekenissen waar de honden geen brood van lustten, nog gewoon in het woordenboek.
Klopt, al bezorgt dat me de ene nachtmerrie na de andere.
Waar heb je het over?
Vanwege mijn moeilijkheidsgraad vrees ik met grote vreze bij de eerstvolgende druk geschrapt te worden.
Nou en? Blij toe joh, ben je eindelijk van je inhoud, je betekenis, of misschien wel van jezelf, verlost. Zo vrij als een vogel in de lucht, wat wil je nog meer?
Jullie kunnen het nog zo mooi vertellen, maar alleen al van de gedachte aan een dergelijke betekenisloosheid wordt ik al zwaar depressief. Zonder enige betekenis te moeten leven, is voor mij de hel. Dan maar liever dood, opdat er een einde aan de kwelling komt. Wat helaas weinig voor de hand ligt, want daarvoor zal ik eerst in onbruik moeten geraken. En dat is nou net weer iets waarop ik zelf geen enkele invloed op kan uitoefenen.
Goh, verzuchtten zijn toehoorders, wat doe je weer ingewikkeld.
Ingewikkeld?
Ja, de mensen hechten tegenwoordig veel meer belang aan het effect van hun woorden, dan aan de inhoud. Volgens een groeiende meerderheid houdt men veel te krampachtig vast aan een bepaalde betekenis. Woorden worden vooral hérgebruikt, en dat kan op allerlei manieren, met bedoelingen die soms zeer ver uiteenlopen. Het komt feitelijk neer op continu recycling-proces. Veelvuldig gebruik van een woord kan de oorspronkelijke betekenis ervan zelfs in het tegendeel doen omslaan. Ofwel, het kan inderdaad verkeren.
Ik verschil in dat opzicht weinig van de mens, concludeerde het moeilijke woord, dat van zichzelf nog altijd geen kaas had gegeten, terwijl het hem notabene continu bezighield.
Shakespeare, opperden de andere woorden.
Pardon?
To be or not to be, is the ultimate and only question.