Edzard Dideric – Korte geschiedenis (82) van de baas

Een en ander speelde zich af in een buitenwijk van de stad, op zo’n typische lome zomerdag. Onderweg naar huis liep hij vanwege een politieafzetting een andere route, waarbij hij een hem onbekend buurtcafé opmerkte. In de deuropening stond een roodharige (of nee, het moest geverfd zijn) vrouw met een glas in de hand. Een beetje een rockfestival type, dat sportschoenen met sleehakken droeg, een zebra minirokje aanhad dat misstond bij haar leeftijd, en een knalroze laag uitgesneden T-shirt met op haar buik in zilverkleurige kapitalen: WAITING FOR THE BOSS.
Zo, begon Adam, bedoel je mij soms?
Ik dacht het niet, armoedzaaier…
Zo zeg, dat heb je wel bijzonder snel gezien.
Fuck off, klonk het onverschillig. Nergens voor in de stemming.
Laat maar, zei hij, mijn verwachtingen waren sowieso niet bijzonder hoog gespannen.
Okay, des te beter.
Weet je, voegde hij er ten overvloede aan toe, al lijk ik nog redelijk jong, ik maak me überhaupt nooit enige illusie over wat ook.
Nou, ik nog tig maal minder, verkondigde ze. Maar niet getreurd, ooit gaat er, ervan uitgaand dat je hetero bent, een vrouw als een blok voor jou vallen.
Dank je, fijn om te horen. Maar jij dus overduidelijk niet.
Nee, ik val op een totaal ander type.
Wist je, verklaarde Adam, dat afwijzingen op mij een bepaald effect hebben?
Oh ja?
Ja.
Je gaat er in dergelijke situaties als een haas vandoor of zoiets?
Wow, dat had je gedacht. Er komt juist een onbedwingbare neiging in me op om het tegendeel te bewijzen.
Goh, je meent het.
Ik begin alles uit de kast halen om het negatieve alsnog in iets positiefs te doen omslaan.
Bij mij bar weinig kans vrees ik, maar goed, je doet je best maar.
Adam wees naar het lege glas in haar hand.
Wat dronk je?
Rosé.
Hoe heet je?
Rosé.
Dat is ook toevallig. Zullen we er binnen dan nog maar eentje gaan bestellen?
Alleen omdat je zo aandringt.
Leon duwde haar voor zich uit de bijna lege kroeg in en koos een tafeltje in een schemerige hoek.
Meteen maar een hele fles doen?
Ze beweerde het geen slecht idee te vinden.

Binnen een uur was de rosé op.
Op een been kan je niet staan, zei hij, haal er op mijn kosten nog maar eentje.
Okidoki.
Ze hees zichzelf overeind en begaf zich enigszins wankelend naar de bar. Zodra ze terug was beweerde hij haar iets te moeten bekennen.
Oh, zei ze, de glazen vullend, en dat is?
Dat je me steeds minder tegen begint te staan.
Kut.
Hoezo kut?
Direct word je nog verliefd en ben ik voor de tigste keer in de aap gelogeerd.
Zo’n vaart zal het niet lopen. Daar ben ik simpelweg te serieus voor.
Dat is een tongzoen ook.
Serieus, bedoel je?
Ja,
Zou kunnen. Al vrees ik dat het een afscheidskus zal betekenen.
Ze begon hem brutaal recht in zijn gezicht uit te lachen.
Je denkt toch niet, dat ik je zonder slag of stoot nu nog laat gaan?
Rot toch alsjeblieft een eind op, trut!
Gaan we schelden, ben ik ineens niet meer aantrekkelijk?
Ik zei net dat ik je schoonheid juist begon te ontdekken.
Maar voor tongzoenen is het te vroeg?
Eerder te laat, verklaarde Adam, op zijn horloge kijkend. Er wordt thuis al geruime tijd met smart op me gewacht.
Ze haalde haar schouders op en schonk hen beiden nog eens in.
Heb jij, luidde haar volgende vraag, als kind ooit een poes gehad?
Ik wilde niets liever. Tot mijn verdriet waren mijn ouders er absoluut op tegen.
Grappig, ik had al zo’n vermoeden.
Wanneer?
Meteen toen ik je zag. Luister, ik ga je een voorstel doen.
Oh?
Ik ben bereid die rol op me te nemen.
Welke rol bedoel je?
Van die poes, waar je als kind zo ongelooflijk naar verlangde.
Oh, heb je daar dan ervaring mee?
Jazeker. Ik heb ook mijn sentimenten…
Okay. Maar dan wel onder één voorwaarde.
En die is?
Dat je niet bij het minste geringste begint te blazen of een potje gaat zitten mauwen. En met je nagels krassen alleen als ik erom vraag.
Ze begon te lachen.
Geloof me nou maar gewoon, op mijn leeftijd weet ik maar al te goed wat mijn plaats is.