Edzard Dideric – Korte geschiedenis (70) van het lievelingsnummer

Hoewel aan de magere kant, was de werkeloze Melodie een zeker niet onaantrekkelijke veertiger met, en daar ging het om, een boven alles uitstijgend lievelingsnummer. Dat het nimmer in de hitlijsten was verschenen, had haar persoonlijk zo geraakt, dat ze zich al snel als de beschermvrouwe ervan had opgeworpen. Onderwijl groeide het uit tot de absolute favoriet van de enige persoon die ze hoog had zitten, en dat was dus Melodie zelf. Hoewel ze verder, haar toepasselijke naam ten spijt, weinig ophad met muziek. En met de zogeheten populaire variant nog veel minder.
Zodra ze ’s morgens uit bed kwam galmde het lied door het huis. Ook werd het continue door haar aangevraagd bij de radiostations. Okay, zeiden de dj’s, aan wie is het opgedragen? Nou, aan een verrukkelijke meid die Melodie heette, bij wie het stijf bovenaan stond. Door de koppeling van het nummer met het haar naam, kwam ze al bijna klaar. Okay, niet echt natuurlijk, het was meer een geluksgevoel. In elk geval toonde het aan dat ook een eenvoudige uitkeringstrekker wel degelijk iets in de wereld kon betekenen.
Tijdens verjaardagen of familiebijeenkomsten werd Melodie soms gevraagd waarom juist dit nummer, bij haar zo rotsvast op één stond. Meestal was het antwoord dat het perfect bij haar paste. Een wat al te gemakkelijke verklaring, luidde vervolgens het oordeel, waarmee ze geen genoegen namen.
Je bloost zo, klonk het, is het soms iets persoonlijks?
De uitleg was dat ze als kind al om het minste geringste bloosde. Dus dat wilde helemaal niks zeggen.
Een of andere opgedoft wijf dat toevallig naast haar zat, een bijdehands type met wie ze geen woord had gewisseld, begon ten overstaan van de andere gasten, haar favoriet tot de grond toe af te breken.
Compositorisch is het bagger en jatwerk. Plus dat de tekst bol staat van de grootste clichés en de kromste metaforen!
De onverwacht scherpe kritiek trof Melodie, die zich min of meer met lied vereenzelvigde, als een keiharde stomp in de maag. Die haar letterlijk naar adem deed happen.
Juist, zei ze, na zich enigszins herpakt te hebben, dus alleen de zogenaamd deskundigen, hebben recht op een lievelingsnummer?
Dat hoor je mij niet zeggen. Al komt het behoorlijk arrogant over, om iets wat volgens jou uniek is, voor het gemak ook maar meteen als je eigendom te beschouwen.
Melodie kon zich niet langer inhouden.
Goh, wat ben jij een ontzettende bitch!
De uitschieter bracht een pijnlijke stilte teweeg. Wat haar de gelegenheid bood om haar mobiel tevoorschijn te halen en op play te drukken.
Luister, riep ze, het volume opvoerend, zo klinkt dus het mooiste nummer dat er ooit gemaakt is!
Door de aanwezigen er meerdere malen naar te laten luisteren, hoopte ze het publiek van haar gelijk te overtuigen. Wat het algehele misprijzen natuurlijk alleen maar deed groeien.
Waardelozer kan gewoon niet, klonk het uiteindelijk in koor.
Melodie haalde koeltjes haar schouders op.
Des te beter.
Het bevestigde eens temeer haar verbondenheid met het lied. In de loop der tijd was ze het gaandeweg zelf geworden. Er bleef voor eventuele andere liefhebbers logischerwijs geen ruimte over.