Edzard Dideric – Korte geschiedenis (45) van de eerlijkheid

Al met al, verklaarde Kortjakje, valt het me nog mee.
Gezien de eindeloze reeks misstappen die hij haar zojuist had opgebiecht, ervoer Hanenkam de halfbakken reactie als een regelrechte belediging.
Me dunkt, madam, dat ik voor mijn doen toch een aardig boekje heb opengedaan!
Madam toonde zich echter nog altijd weinig onder de indruk. Ze had zelfs de brutaliteit om het ostentatief op een gapen te zetten.
Godsamme, Kortjakje!
Hanenkammetje, was dit alles wat je op je lever had?
Absoluut.
En heb ik er soms niet aandachtig naar geluisterd?
Hij knikte bevestigend.
Tja, wat wil je nog meer? Die zogenaamd wilde avontuurtjes van je zullen op de een of andere manier wel ergens goed voor zijn geweest. Ook al zou ik niet zo een twee drie kunnen vertellen waarvoor precies.
Dus, zei Hanenkam teleurgesteld, sukkelen we door of er niets gebeurd is?
Wat mij betreft wel.
Terwijl jij goddomme al die tijd niets van mijn geheime leven hebt geweten?
Nou én? Misschien is het achteraf maar beter ook.
Sorry, maar is het wel echt tot je doorgedrongen hoe ik je met de ene na de andere bevlieging heb bedrogen?
Schat, je hebt die snolletjes van je net uitgebreid de revue laten passeren, dus dat weet ik nou wel.
Haar onverstoorbaarheid ging zijn verstand ver te boven. Hij zou in haar plaats finaal over de rooie zijn gegaan.
Beste jongen, zei Kortjakje, heb je ooit aan de mogelijkheid gedacht dat ik van begin af aan van je strapatsen op de hoogte was, maar dat het me, sorry als ik je ermee kwets, voor geen meter boeide?
Oh ja? Nou, mocht dat kloppen, wat ik absoluut weiger te geloven, dan geef je dus gewoon geen moer om me!
Hanenkam luister eens, als het rijden van scheve schaatsen voor jou het hoogste doel in het leven is, dan heb ik dat gewoon te respecteren en moet ik leren er vrede mee te hebben. Omdat ik evenwel niet achterlijk ben en allang in de smiezen had wat je achter mijn rug uitspookte, zie je mij, wellicht tot je teleurstelling, op een moment als dit niet ineens als een hysterische malloot tekeergaan.
Okay, zei Hanenkam, en wat als ik je vertel dat er tevens een aantal van je beste vriendinnen bij betrokken waren?
Des te beter. Hoor ik het nog eens van een ander.
Dus ik heb je feitelijk niks nieuws verteld?
Niet echt… Sorry.
Hanenkam was even volledig de kluts kwijt. Geen van haar reacties, kwam ook maar in de buurt van wat hij ervan verwachtte.
Het is, mompelde hij tegen zichzelf, of ik ‘r nooit echt gekend heb…
In dat geval, zei Kortjakje, had je in plaats van met mijn vriendinnen, net zo goed met mij vreemd kunnen gaan.
Eerlijk gezegd, was dat in zekere zin ook het geval.
Dus je naaide er met hen op los om aan mij te kunnen denken?
Ja, zei Hanenkam, al gebeurde het natuurlijk onbewust. Het gold overigens ook andersom. De keren dat wij de liefde bedreven, zag ik in gedachten de ene na de andere vriendin van je voorbijkomen.
Daar heb ik anders nooit iets van gemerkt, verklaarde Kortjakje, volgens mij zit je me een beetje uit te dagen.
Uit te dagen?
Ja, omdat ik je wanneer wij met elkaar bezig waren, nimmer een andere naam heb horen roepen dan de mijne.
Onmogelijk, antwoordde Hanenkam, als ik neuk, neuk ik, en hoor je mij never nooit de naam van wie of wat ook uitkramen.
Goh, zei ze, dan ken jij jezelf wel bijzonder slecht. Als er iemand tussen de lakens de meest idiote klanken uitstoot, ben jij het wel!
Okay, maar daarmee zijn het nog geen vrouwennamen.
Nee, zei ze, hoewel ik ze er gek genoeg wel in terug hoor.
Dat ligt meer aan jezelf, Kortjakje, dan aan mij.
Hou er maar over op, Hanenkam.
Oh?
Die namen maken me juist geil. Alsof ik in de huid van een of meerdere van mijn vriendinnen kruip.
Hanenkam, die qua openhartigheid niet achter wilde blijven, vertelde dat bij hem regelmatig de gedachte opkwam dat Kortjakje eigenlijk lesbisch was. Waarop ze hem verbaasd aankeek en vroeg hoe hij op dat idee kwam.
Omdat je niet alleen mij maar zo’n beetje elk lid, vergeet de woordspeling, van het andere geslacht op een manier benadert, die doet vermoeden dat ie er voor jou geen fuck toedoet.
Nou, het speet haar het te moeten zeggen, maar wat dat lesbische betrof sloeg hij ernstig de plank mis. Maar voor de rest moest ze bekennen dat Hanenkam het best weleens bij het rechte eind kon hebben. Het enige wat haar aansprak met betrekking tot mannen, ofwel het zogenaamde sterke geslacht, was hun onderlinge inwisselbaarheid, eventuele karakterverschillen, miniem, als ze al bestonden, waren voor haar van ondergeschikt belang. Om kort te gaan, de man achter de man interesseerde haar weinig.
Om eerlijk te zijn, geen flikker, verduidelijkte ze.
Gesnopen, zei de danig in verwarring gebrachte Hanenkam.
Zolang deze of gene zich bereid toonde datgene met en/of voor haar te doen wat je van hem mocht verwachten, zou het Kortjakje verder worst wezen welke figuur deze taak op zich nam.
Worst, schamperde hij, je weet je woorden wel te kiezen…
Allemaal gezeik volgens haar. Omdat eerlijk het langst duurde, had hij gewoon het openhartigste antwoord gekregen dat ze in huis had.
Waarop Hanenkam, die zich behoorlijk in zijn eer aangetast voelde, verklaarde dat de eerlijkheid van het gesprek hem begon te benauwen en dat hij er per direct mee kapte.
Kappen, klonk het verbaasd, na die tsunami aan zonden waaronder jij me eerder bedolf?
Okay, maar dat is nog geen reden om mij te reduceren tot een levende dildo of zoiets.
Nee, verklaarde ze, alhoewel, zolang we er beiden plezier aan beleven, lijkt me daar weinig mis mee.
Eigenlijk best wel triest, dit gesprek, mompelde hij.
Minstens zo triest, zei Kortjakje, dan het feit dat je aan mij overduidelijk niet genoeg blijkt te hebben.
Shit, riep hij uit, en nogmaals shit!
Zeg dat wel…
Dof voor zich uit starend verklaarde Hanenkam dat hij er nooit over had moeten beginnen.
Je haalt me, sprak Kortjakje, de woorden uit de mond.