Edzard Dideric – Korte geschiedenis (18) van de verantwoordelijkheid

Het begon ermee dat er lieden waren die zich van een luxeleventje wisten te verzekeren door ten alle tijde iedere verantwoordelijkheid voor hun daden, of voor wie of wat ook, uit de weg te gaan. Types die deden alsof ze nog nooit van een moreel kompas gehoord hadden en daarbij intensief gebruik maakten van een complex stelsel van zelfontwikkelde schijnbewegingen, verzinsels en spiegeleffecten. In de loop der tijden lukte het hen om een en ander zo te perfectioneren dat ze ook zelf nauwelijks nog wisten waar ze in de omgang met anderen aan toe waren. Moest de alom getoonde hartelijkheid als oprecht worden beschouwd, of was het gewoon een slimme manier om de ander in te palmen en vervolgens buitenspel te zetten? De steeds grotere fundamentele onzekerheid die hierdoor ontstond, liet zich op slechts twee manieren bestrijden: stug volharden in het blijven doen alsof, of proberen in een snelle beweging elkaar het masker af te rukken. Doen alsof ging nog wel, al werd de verwarring er eerder meer dan minder door. Nou, dan maar overgaan tot het ontmaskeren nietwaar? Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan, want in de loop der tijd was iedereen uiterst bedreven geraakt in het verbergen van zijn of haar ware zelf. Voor je het wist werden de oren van je kop geluld om vervolgens in esoterisch drijfzand te belanden (ja, want uiteindelijk had immers alles met alles te maken, en anderzijds juist helemaal niet).
Wat als we onszelf puur voor de lol, riep iemand, voor een keertje serieus zouden nemen?
Daar keek de rest behoorlijk van op.
Pardon, is dat niet heel gevaarlijk?
Wat heet? Nee, het lijkt me op een leuke manier best spannend.
Mm, hoe kunnen we dat volgens jou aanpakken?
Door allemaal een taak op ons te nemen. Denk bijvoorbeeld aan een bepaalde verantwoordelijkheid die we normaal gesproken koste wat kost trachten te ontlopen.
Zijn toehoorders vonden het plan werkelijk te krankzinnig voor woorden en vroegen om een concreet voorbeeld.
De verantwoordelijkheid voor de minder bedeelde medemens, om maar iets te noemen.
Ah, op die manier. En onszelf gemakshalve gewoon even vergeten?
Integendeel, maak je geen zorgen, die twee blijven hoe dan ook met elkaar verbonden.
Verklaar je nader.
I am he as you are he as you are me and we are all together.
Okay, the Beatles… Al gingen die best snel uit elkaar.
Voornamelijk John Lennon, maar goed.
See how they run like pigs from a gun, see how they fly. I’m crying.
Exact.
I am the egg man, they are the egg men.
I am the walrus.
Waarop ze gezamenlijk uitbarstten in: coo coo cachoo!