Edzard Dideric – Korte geschiedenis (150) van de solidariteit

Heden ten dage wordt er nog zelden zo over gedacht, maar ooit bestond er geen onderscheid tussen het lijden van de mens en dat van de dieren of de planten. Alle onderdelen van de natuur waren door alle “shit” onderling enorm hecht met elkaar verbonden. Je zou in feite kunnen spreken van ontelbare handen op een op een en dezelfde (wereld)buik.
Het was dan ook niet meer dan vanzelfsprekend, dat de loden last des levens gelijkelijk over de miljarden deelnemers werd verdeeld. Vooraanstaande wetenschappelijke onderzoeken op dit gebied huldigen zelfs het idee dat deze oervorm van solidariteit zich niet beperkte tot de aarde alleen, maar zich uitstrekte tot sterren en planeten, ofwel het uni-, of zo men wil, multiversum.
Aangezien het solidariteitsbeginsel onlosmakelijk verbonden is met de leven-is-lijden gedachte, betekende een dag niet geleden destijds, in tegenstelling tot nu, een dag niet geleefd. Het zal derhalve weinig verbazing wekken dat op dit allesoverheersende solidariteitsbeginsel, het hedendaagse en buitengewoon populaire “slachtoffer-denken” is gestoeld. Wat via allerlei omwegen heeft geleid tot de verbindende beleving die we voor het gemak als “humor” zijn gaan betitelen. En waarbij het lijden als het ware met een been in de realiteit staat, en met het andere been in het absurde. Je zou zelfs kunnen stellen dat het lijden gaandeweg is vervangen door de lach. Vaak bij het hysterische af. Wat dan weer niet op blijkt te gaan voor dier of plant. Deze categorieën hebben het op de keper beschouwd alleen maar zwaarder gekregen.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric