Edzard Dideric – Korte geschiedenis (133) van de dodelijke glimlach (vervolg)

Wat vooraf ging:
https://robscholtemuseum.nl/edzard-dideric-korte-geschiedenis-132-van-de-dodelijke-glimlach/

Tot Lings teleurstelling stond Wanda hem niet op te wachten. Kennelijk ontving ze hem liever thuis. Voor het station zag hij een rij taxi’s. Na het horen van de bestemming werd hij botweg geweigerd.
Huh?
Of de Chinees zich ervan bewust was dat de genoemde buurt een zeer slechte naam had. Dat buitenstaanders hun leven er niet zeker waren. Ling wist zijn dodelijke glimlach gelukkig nog net te onderdrukken.
Lijkt me overdreven.
Overdreven?
Ja, schromelijk.
De betiteling had over en sluiten tot gevolg. Er zat weinig anders op dan het staartje van de trip, een kilometer of vijf, te voet af te leggen. Des te beter wellicht, na de urenlange zit kon Ling wel wat beweging gebruiken.

Na de fysieke hereniging, terwijl ze op bed lagen uit te hijgen, begon hij over wat er onderweg was gebeurd.
Een mop, zei Wanda, ja toch?
Laat me niet lachen, waarschuwde hij, kan dodelijk zijn.
Al giechelend kwam ze overeind en ging naar de badkamer. Ling poogde zich te herinneren waar, wanneer en hoe hij op haar was gevallen. Vanuit de badkamer kwam de vraag of hij niet gek werd van de honger.
Ja, ik val zowat flauw, wat heb je in huis?
Niks, maar hier in de buurt is een redelijk restaurant. Franse keuken.
Pas mal, riep hij terug.

Vanaf de tribune was ze Ling direct opgevallen. Rijzig, vlammend oranje paardenstaart, lid van het bezoekend vrouwenvolleybalteam. Zodra ze aan slag was, scandeerde een handjevol meegekomen supporters haar naam: “Wanda, Wanda!” Onder de indruk van de sprongkracht en snoeiharde smashes, posteerde hij zich later bij de kleedkamer deur. Toen ze met natte haren en sporttas over de schouder de gang betrad, stelde hij zich brutaal voor.
Ling? Hoezo?
Hierop had hij verklaard haar grootste fan te zijn.
Grootste fan, toe maar. Sinds wanneer?
Sinds vandaag.
Schouderophalend beweerde ze vervolgens wel zo’n beetje klaar met volleybal te zijn. Wat hem even van zijn stuk bracht.
Dat voortdurende ge-high-five is gekmakend.
Okay, zei Ling, alhoewel…
Jaja, zei ze, laat maar.
Hij opperde een drankje, om het er wellicht nog eens over te hebben. Een drankje zag ze wel zitten, het er nog eens over hebben niet.
Snap ik, loog hij.

Eenmaal aan de bar gezeten van een willekeurig gekozen café, merkte hij stapelverliefd te zijn. Na de derde whisky kwam het hoge woord eruit.
Je doet mijn hoofd op hol slaan.
Wanda’s ogen lichtten even op.
Rustig maar, klonk het nuchter.
Bizar, concludeerde Ling.
Je overdrijft, zei ze. Hooguit vanzelfsprekend.
Hij knikte, hoewel de logica van haar uitspraak hem geheel ontging.

Enfin, ze hadden elkaar vanaf die dag geen seconde uit het oog verloren. Het resulteerde in een zeven dagen durende (vooral seksuele) ontdekkingsreis. Over afgebroken sportcarrières werd met geen woord meer gerept. Tot ze uiteindelijk verklaarde terug te moeten naar waar ze vandaan kwam. Een middelgrote fabrieksstad, ergens in het zuiden van het land. Tijdens het afscheid zwoor Ling, zodra zijn werkzaamheden het toelieten, haar op te komen zoeken.