Bart Middelburg – Een Verlate Chileense Weder Dienst + Peter R de Vries – Charly Da Silva (1) + (2)

12 november 2019AdminBusinessplan, Home, Huis Ten Bosch, Interview, Locatie, Media, Portretten, Video0

Een Verlate Chileense Weder Dienst

Waar op stuit de Onderzoek Commissie Mabel Wisse Smit als die Charly da Silva, ‘Kroon Getuige‘ in de jongste Koninklijke rel, screent? Op Coke Handel, verdwenen geluid banden, een om streden schilderijen deal. Kortom, op een fantast en op een Chileense hit man in ruste, die lijdt aan grootheid waan. Het gaat je niet in je koude kleren zitten, die liquidaties, legde Charly da Silva de Amsterdamse Recht Bank in april 1984 uit. “Iemand Dood Schieten is Niet Gemakkelijk,” voerde hij aan als verzachtende omstandigheid. “Ik Wist Zelf Niet, dat ik Er Toe in Staat was.”

Dat was Charly Azevedo da Silva, in 1956 geboren in Valparaiso, Chili, echter wel, in de zo geheten Chilenen Oorlog, die begin Jaren Tachtig in Amsterdam woedde, werd hij er van verdacht zeker drie mensen te hebben geliquideerd, ook al heeft hij dat zelf al tijd ontkend. Zijn aan deel zou, volgens hem zelf, beperkt zijn gebleven tot één moord.

De Chilenen oorlog ontbrandde na jaar 1983, nadat Da Silva van een concurrerende Cocaïne Handelaar, Eduardo Astudillo, zo’n dertig kilo had gestolen, straat waarde, circa negen miljoen gulden. De spanningen tussen de groeperingen van Da Silva en Astudillo liepen vervolgens zo hoog op, dat in september 1983 twee hand langers van Astudillo uit de weg werden geruimd, midden oktober gevolgd door Astudillo zelf, hij werd bij een haring kar in de Uiterwaardenstraat door Da Silva door zeefd met kogels.

Da Silva kon daags na de moord op Astudillo al worden op gepakt, mede door dat de Amsterdamse Narcotica Brigade al geruime tijd bezig was met een Onder Zoek naar de Coke Handel van de Chilenen. Bij de Berechting van Da Silva in april 1984 benadrukte zijn Raad Man, de nog jonge Advocaat Oscar Hammerstein, dat de Chileen zich bedreigd had gevoeld door Astudillo, en dat hij ook bang was geweest voor de veiligheid van zijn vrouw en kind. Het mocht niet baten, de Officier van Justitie eiste vijftien jaar gevangenis straf.

De Recht Bank week daar niet veel van af. Da Silva kreeg twaalf jaar, maar de zaak zou in Hoger Beroep een spectaculaire wending krijgen. In de Straf Gevangenis in Scheveningen leerde Da Silva Klaas Bruinsma kennen, aan komend top crimineel met uit stekende connecties. Bruinsma, alias De Dominee, zat daar een straf uit wegens zijn betrokkenheid bij een schiet partij, waar bij hij zelf de Amsterdamse Onder Wereld figuur Leo Frantzen dodelijk had getroffen. De twee raakten bevriend, Bruinsma kon zo’n niets ontziende moordenaar met zakelijke contacten in Zuid Amerika wel gebruiken, en vervolgens gebeurde iets wonderlijks.

In de aan loop naar het Hoger Beroep verdwenen uit het Hoofd Bureau van Politie aan de Elands Gracht namelijk ruim dertig geluid banden met telefoon gesprekken, die waren af geluisterd in het Onder Zoek naar de Chilenen. De banden vormden belangrijk bewijs, want in één van die telefoon gesprekken had Da Silva opdracht gekregen één van de liquidaties uit te voeren. De verdwijning kwam aan het licht toen Hammerstein, namens zijn Cliënt Da Silva, het Gerechts Hof om de oorspronkelijke geluid banden vroeg.

De verdwijning bracht de Amsterdamse Politie uiteraard in grote verlegenheid, en Justitie gelastte de Rijks Recherche een Onder Zoek in te stellen. De Rijks Recherche heeft de exacte toe dracht nooit kunnen achter halen, maar kwam wel tot een veel zeggende conclusie, de ruim dertig banden konden onmogelijk ‘Per Ongeluk‘ zoek zijn geraakt, aan gezien ze verspreid over het gehele Hoofd Bureau waren op geslagen, in verscheidene archief dozen, en in meerdere kasten. Anders gezegd, iemand moest de banden doel bewust hebben verdonkermaand, en dan ook nog iemand, die precies wist, waar ze lagen.

Vrienden Dienst

De Amsterdamse Recherche is er al tijd van over tuigd geweest. dat het hier een vrienden dienst van Bruinsma aan Da Silva betrof, een vrienden dienst, die ook effect had. Hammerstein betoogde voor het Hof uiter aard, dat, nu zulk belang rijk bewijs materiaal was verdwenen, onmogelijk nog sprake kon zijn van een eerlijk proces, en het Gerechts Hof ging daar een eind in mee. Het Hof verlaagde de straf van Da Silva in januari 1985 van twaalf tot acht jaar.

In de loop van 1988 kwam Da Silva vrij en sloot hij zich aan bij de Groep van Bruinsma, toen op het top punt van zijn macht. Hij presenteert zich nu, via Peter de Vries, als ‘de Body Guard van De Lange‘, en De Vries werkte hem vorige week zelfs op tot ‘Tweede Man‘ van de Bruinsma Groep, maar dat is te veel eer, Da Silva was voor Bruinsma voor al interessant, om dat hij gezien zijn verleden redelijk af schrikkend werkte, maar hoog in de hiërarchie is hij nooit gekomen. Bij onderzoek eind Jaren Tachtig van de Politie naar de Bruinsma Groep kwam Da Silva ook niet of nauwelijks in beeld. Bruinsma hield er destijds bovendien een reeks Body Guards op na.

Niet lang na zijn vrij lating kreeg Da Silva eind 1988, begin 1989 van wege zijn Spaans taligheid en zijn connecties in Zuid Amerika van Bruinsma een speciale op dracht. De Bruinsma top voerde des tijds gesprekken over de mogelijke import van Weed en wellicht ook Coke uit Zuid Amerika. Die gesprekken werden in eerste instantie gevoerd via Bella Bettien Martens, een Nederlandse intermediair, die later Kroon Getuige voor de Italiaanse Justitie werd. Om eerst eens ter plaatse pols hoogte te nemen, stuurde Bruinsma Da Silva met Martens naar Colombia, waar bij hij tegen Martens zei, “Ik leg Charly in Uw handen. Hij gaat met U mee, omdat hij Uw Taal Spreekt, maar U Moet het Zien, als of ik Persoonlijk met U Mee Ga.”

De gesprekken en verkenningen liepen uit eindelijk op niets uit, en ook tussen Martens en Da Silva wilde het niet erg boteren. Aanvankelijk was er nog wel enige sympathie tussen de twee, maar dat sloeg al in Colombia om. “Charly Wilde Mij als zijn Vriendinnetje. Nou, Als Dat de Bedoeling was, Vond ik, Kon hij Maar Beter naar de Hoeren Gaan,” vertelde Martens later aan Criminoloog Frank Bovenkerk.

Da Silva verbood haar zelfs nog op de Amsterdamse Wallen te komen, waar Bruinsma destijds de plaatselijke horeca terroriseerde. “Het is een Ongezonde Man, die Veel te Veel Hasj rRookt,” aldus Martens. “Die Man begint de Dag met een Enorme Joint en een Groot Glas Bier. Hij Lijdt Gewoon aan Grootheid Waan.”

Na Bruinsma’s dood wist Da Silva nog een deel van de boedel van ‘De Dominee‘ te gelde te maken. De Bruinsma Groep beschikte al jaren over twee schilderijen met een verzekering waarde van vijf miljoen gulden, een Frans Hals en een Jacob van Ruysdael, die al in 1988 uit een Museum in Leerdam waren gestolen. Met Politie, Justitie en de Verzekering Maatschappij kwam Da Silva over één, dat de schilderijen tegen tien procent van de verzekering waarde zouden worden terug bezorgd, of wel een half miljoen.

Netjes Terug

Uiteindelijk besloot de Verzekering Maatschappij maar te betalen, en voor de publicitaire begeleiding van die precaire operatie schakelde Da Silva Peter de Vries in, des tijds Hoofd Redacteur van Aktueel. De Vries publiceerde rond de deal een verhaal, waar in Bruinsma werd om schreven als ‘Lezer van Grote Filosofen‘ en een groot bewonderaar van ‘Hollandse Meesters‘, en waar in werd benadrukt, dat de Bruinsma Groep zich verplicht voelde het Openbaar Kunst Bezit netjes ‘Namens Klaas‘ terug te bezorgen. De Tweede Kamer was woedend over die gang van zaken, het stelen van schilderijen werd op die manier ook nog beloond.

De betrouwbaarheid van Da Silva wordt ook binnen de voor malige Bruinsma Groep overigens niet erg hoog aan geslagen. Gewezen Lijf Wacht Geurt Roos noemde de Chileen dit week einde een fantast en een drol, voor malig tweede man Etienne Urka laat via zijn Advocaat Cees Korvinus weten, dat de beweringen van Da Silva over Mabel Wisse Smit klink klare onzin zijn. “Ik vermoed, dat Charly da Silva Peter de Vries Niet heeft Willen Te Leur Stellen,” aldus Urka, die kennelijk doelt op de eerdere samen werking tussen de twee.

Het Parool, 7 oktober 2003

https://web.archive.org/web/20070928031504/http://www.hetparool.nl/artikelen/NIE/1065502635700.html