Robert Vuijsje – De Hel in het Hoofd van Rob Scholte

31 december 2018adminGimmick, Home, Huis Ten Bosch, Interview, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

De Hel in het Hoofd van Rob Scholte

SINDS 15 MAART 2003 IS HIJ TERUG IN NEDERLAND, WAAR HIJ MET VROUW EN KIND ONDER PSYCHIATRISCHE BEHANDELING STAAT. DAAR VOOR WOONDE ROB SCHOLTE RUIM TWEE JAAR OP TENERIFE. EEN ONTMOETING MET DE KUNSTENAAR VOL WANEN, VLAK VOOR ZIJN VERTREK VAN HET CANARISCHE EILAND. “IK BEN ER VAN OVERTUIGD, DAT HET START SCHOT VOOR DE WTC AAN SLAG IN MIJN HUIS IS GEGEVEN.”

Toen Rob Scholte (44) In mei 2001 Van het Zes Meter Hoge Dak van zijn Huis in Tenerife Sprong, Zag hij Dat als “Een Sprong naar het Leven Toe.” In Scholte’s Beleving Ging het Zo,

“De Enige Weg naar Me Zelf Toe Was Om te Springen, Ik Zat Zo Klem, Dat Het Niet Anders Kon. Het was Geen Zelf Moord Poging, het was Juist een Sprong naar een Nieuw Leven. Mijn Huis was Om Singeld en Van af het Dak Zag ik een Offer Blok, Met Daar Naast een Fontein. Na mijn Sprong Kwam ik in een Vierde Dimensie te Recht, en Alles werd Anders. Ik Kreeg In Zichten, die ik Daar Voor Nooit had Gehad. Die Dag ben ik Gestorven en Op Nieuw Geboren.”

“Ik Brak Mijn Twee Polsen en Had een Enorme Wond op mijn Hoofd. Toen ik Water over Mijn Hoofd Gooide, Was de Wond Geheeld. Daar Na heb ik de Hele Nacht op de Grond Gelegen, S Ochtends Zag ik Twee Enorme Bewakers aan Weer Zijden van Me Zelf, Die Me Probeerden te Pakken. Ze Namen Me Mee naar het Zieken Huis.”

Scholtes Kennissen op Tenerife Zagen Het Anders. Zij Zagen een Man, Die S Nachts van het Dak van Zijn Huis Sprong, Op de Grond Lag tot hij S Ochtends door Twee Vissers werd Gevonden en Daar Na Enkele Dagen in het Ziekenhuis Lag tot zijn Verwondingen Genoeg waren Geheeld om naar Huis te Kunnen. Een Paar Maanden Eerder had hij Al een Keer Per Ongeluk de Vingers van Één Hand Door Gesneden.

In het Kort is Dit het Verschil van In Zicht tussen Rob Scholte en de Rest van de Wereld. Hij Ziet Verbanden, Gevaren en Gebeurtenissen, Die Niemand Anders Ziet. Hij Beseft Wel is Waar, Dat de Buiten Wereld Hem Zal Zien als “Een Dorp Gek“, maar hij Houdt Stellig Vol, dat zijn Waarheid de Enige is. Het is “Het Verhaal van de Wereld, het Smerigste Verhaal, dat Ooit Verteld is.” De Meeste Mensen Kennen die Waarheid Niet, om dat Alleen Scholte “De Omerta” [Zwijg Plicht, RV] Door Breekt van het “Christelijke Westerse Verbond, dat Onze Samen Leving Regeert, de Geheime Club, Die de Macht Heeft.” Dat Geheime Verbond Houdt Zich Bezig met het Mogelijk Maken van “Hun Kannibalisme en Pedofilie. De Hele Wereld Draait om Seks.”

Begin maart 2003 Vertelde Rob Scholte In Zijn Huis in de Vissers Plaats Punta del Hidalgo op Tenerife Zijn Visie op de Wereld. In Scholte was Nauwelijks Nog de Succes Volle Kunstenaar te Her Kennen, Die Tijdens de Af Gelopen Twintig Jaar Internationale Faam Bereikte. Die Faam Interesseerde hem Ook Niet Meer. Om Ten Toon Stellingen moet hij Lachen, vertelde hij. Aan de Muur van zijn Huis Hing Hier en Daar Nog Wat Werk van zijn Hand, Op de Grond Lag Zijn Beroemde Monopoly Vloer Kleed. Het Vloer Kleed was Niet Schoon, Net Zo Min Als de Rest van het Huis.

Schilderen deed Rob Scholte Al Jaren Niet Meer, Al Thans, hij Maakt Geen “Verkoopbare Kunst” Meer. Hij Vertelde over zijn Nieuwe Werk, Dat hij “De Ark van het Verbond” Noemt. Dat was een Tafel op het Terras achter Zijn Huis, Waar Op hij met Duizenden Vlaggetjes aan IJzeren Stokken Alle Gebeurtenissen in de Wereld Dacht te Besturen. Na Dat hij in mei 2001 Dankz Zij Zijn Sprong de In Zichten van “De Vierde Dimensie“ De Zijne Maakte, Begon hij op 11 september van dat Jaar met het Beschilderen en Neer Zetten van deze Vlaggen. Scholte was “Er Heilig van Over Tuigd“, Dat “Het Start Schot voor de WTC Aan Slag” In Zijn Huis is Gegeven.

“Dit Huis is het Centrum van de Wereld. Wanneer ik een Vlag Maak, Wordt Dat Over Al Gemerkt. In de Piramide van de Macht Sta ik Hele Maal Onder Aan, maar Ook Hele Maal Boven Aan. Sommige Dagen Werk ik Hard, dan Schilder ik Wel Tachtig Vlaggen. Andere Dagen Schilder ik Niets. Deze Week heb ik Er Voor Gezorgd, dat de Amerikaanse Troepen Niet in Turkije worden Gestationeerd. Daar ben ik Trots Op. Het Werk, dat ik Nu Maak, Geeft me Zo Veel Vol Doening. Alles Wat ik Ooit met mijn Schilderijen Heb Willen Bereiken, Lukt me Nu. Het is Zwaar, om dat ik Als Atlas Al het Leed van de Wereld op Mijn Schouders Draag, maar Het is het Meest Dankbare Werk Wat Er is.”

Al deze Beweringen werden door Scholte In Volle Ernst Gedaan, Het is Niet een Theorie, Het is “de Praktijk“. Scholte Woonde in Tenerife Met Zijn Vriendin Lijsje Snijder, Hun Twee Jaar Oude Zoon Lotus Mason, en Tien Tallen Katten. Ze Hadden Geen Geld om de Katten te Laten Castreren, Vertelden Ze. Lijsje is 26 en Groeide Op in een Nette Familie in het Centrum van Amsterdam. Na Dat ze het Plaatselijke Montessori Lyceum Bezocht, Werkte Ze achter de Bar in de Amsterdamse Discotheek Dansen bij Jansen. Daar heeft Scholte Haar Ontmoet. Contact met de Buiten Wereld hadden Ze Zo Weinig Mogelijk, Om dat Rob en Lijsje Dachten, dat het Huis werd Om Singeld door “De Buren“, Zo als Scholte de Mensen Noemde Van Wie hij Dacht, dat Ze hem Permanent Bedreigen. Telefoon Hadden Ze Niet, de Enige Manier Om Met Scholte in Contact te Komen was Door Op zijn Deur te Kloppen. Zijn Informatie Bronnen Bestonden Uit de Televisie Zenders BBC World en TVE, Voor een Krant had hij Geen Geld Meer.

Lijsje Ging Fanatiek Mee in de Ideeën van Scholte en Lotus Maakte Voor als Nog een Gelukkige In Druk. Hij Schopte Eens Tegen een Voet Bal Aan, of Zei, Dat hij Met Slangen wil Spelen. Scholte: “Ja, Loot, er zijn Hier Genoeg Slangen, hoor, We Leven Boven op Één Grote Slangen Kuil.” Ze Leefden Sober, Van 1.000 Euro per Maand. Drugs Gebruikt Scholte Nauwelijks Nog.

“Soms een Beetje Hasj. Op Tenerife is Veel Cocaïne, Om dat Het op de Route van Zuid Amerika naar Europa Ligt. Maar ik Gebruik Het Niet.”

Lijsje “Niet Meer Sinds het Geld Op is.”

Rob “Cocaïne Heb ik Al Tijd in Periodes Gebruikt. De Laatste Keer, dat ik Veel Gebruikte, was In de tijd met Micky Hoogendijk. Laatst Schreef Ze Me Nog een Brief, dat Ze Nooit Meer Los van mij Zal Komen. Ik Denk Ook, Dat Ze Nooit Meer Los van me Komt.”

Roken deed Scholte Nog Wel Fanatiek, hij Zat Nooit Langer dan een Paar Minuten zonder Sigaret in zijn Handen. Door Dat Zijn Vingers Zo Zwart en Plakkerig Zijn, Gaat de Filter Al Tijd Kapot, Maar hij Rookt Door.

De 1000 euro per maand werd overgemaakt door de ouders van Scholte. Volgens Scholte was het een “schadevergoeding“, die zijn “pleegouders” aan hem overmaakten voor al het onrecht, dat ze hem hebben aan gedaan. Hij zei, dat zijn werkelijke ouders prins Bernhard en koningin Elizabeth zijn, en dat hij, één dag oud, bij de familie Scholte is ondergebracht. Ook Lijsjes ouders zijn volgens deze theorie niet haar werkelijke ouders. Ze zagen hun ouders als een grote bedreiging, omdat ze met behulp van de kinderbescherming “Lotus willen afpakken.”

Het verhaal van de huidige toestand van Rob Scholte begon, uiteraard, op 24 november 1994. De dag van de aanslag op zijn leven. De beroemde schilder stapte ’s ochtends met zijn vrouw Micky in de Amsterdamse Jordaan in zijn auto. De rest van het verhaal is bekend. Rob Scholte verloor zijn benen. Hij beschuldigde onder meer zijn vrienden Paul Blanca, Koos Dalstra en John Studulski van de aanslag. Hij nam op 10 februari 1995 tijdens een druk bezochte persconferentie op Schiphol afscheid van Nederland. Micky verliet hem. Hij maakte zijn grote schildering in het Japanse Nagasaki nog af. Hij huurde een privé detective in, Jeroen van Oostveen, om zijn zaak op te lossen. Hij zag een link tussen de aanslag en de IRT affaire. Hij zag een complot tussen de Amsterdamse kunstwereld en de onderwereld. Hij wilde een politieke partij oprichten.

Hij stond, kortom, in de vijf jaar na de aanslag constant in de publiciteit. Tot het aan het einde van de vorige eeuw stil werd. De interesse van de media stopte, het politie onderzoek schoot maar niet op, privé detective Van Oostveen kon Scholte niet de oplossingen brengen, die hij verlangde. Scholte begon te beseffen, dat de daders van zijn aanslag nooit zullen worden gearresteerd en dat het momentum van de aandacht voor hem en voor zijn zaak voorbij was. Toen hij op Schiphol afscheid nam van Nederland, kwamen daar honderden journalisten op af. Toen hij een paar jaar later een persconferentie gaf in galerie Donkersloot, stond een handje vol verslaggevers hem meewarig en sceptisch aan te kijken. Een Nederlandse vriend: “De laatste keer dat ik Rob belde, kreeg ik Lijsje aan de lijn. Ze vertelde, dat Rob niet naar de telefoon kon komen, omdat hij in hongerstaking was. Ze deed er erg gewichtig over. Nederland zou hier nog veel van horen, zei ze. De staking zou keihard aankomen in de kunstwereld en bij justitie. Uiteraard heeft niemand er ooit meer iets over gehoord.” Het begon ermee, dat Scholte zich niet meer op zijn werk kon concentreren. De aanslag bleef maar in zijn hoofd rond malen. Van 1996 tot 1999 had Scholte op Tenerife een schilderfabriek in zijn huis. Scholte hield de grote lijn in de gaten, gaf waar nodig aanwijzingen, en zijn medewerkers voerden het werk grotendeels uit. De fabriek werkte perfect, tot Scholte in 1999 alle inkomsten van het bedrijf, meestal tienduizenden guldens per maand, ging gebruiken om detective Van Oostveen te betalen voor zijn onderzoek. In mei 1999 stopte Scholtes bemoeienis met zijn fabriek. Hij ging naar Amsterdam om de daders van zijn aanslag op te sporen, of naar Parijs of Londen om het ongeluk van prinses Diana te onderzoeken. Scholte probeerde in die tijd de mysterieuze Fiat Uno te kopen, die bij Diana’s ongeluk betrokken zou zijn geweest.

Alle hoop van Scholte was gericht op de uitslag van het onderzoek van Jeroen van Oostveen. Volgens mensen rond Scholte zou Van Oostveen in deze periode aan aannemelijke bewijzen hebben geleverd, dat de aanslag niet voor Scholte was bedoeld, maar voor advocaat Oscar Hammerstein. Hammerstein is de advocaat, die in 1994 voor de rechter moest verschijnen op verdenking van het witwassen van 17,5 miljoen gulden drugsgeld. Volgens justitie behoorde dat geld toe aan het Octopus Syndicaat.

Hammerstein kreeg in 1994 bedreigende telefoontjes, die afkomstig zouden zijn van de drugscriminelen, die bang waren, dat hij tijdens het proces namen van betrokkenen zou noemen. Daags na de aanslag berichtten diverse kranten, dat Hammerstein bij de politie had gemeld, dat de aanslag waarschijnlijk voor hem was bedoeld. Hammerstein woonde niet ver van Scholtes atelier en ze reden in een blauwe BMW van het zelfde type, met een kenteken met dezelfde beginletters. Hammerstein ontkent nu, dat hij bij de politie heeft gemeld, dat de aanslag waarschijnlijk voor hem was bedoeld. Onder Scholtes vrienden twijfelt niemand er nog aan, dat de aanslag was bedoeld voor Hammerstein. Joost Zwagerman, sinds het einde van de jaren tachtig bevriend met Scholte: “Eén ding is nog erger dan een aanslag, waarbij je je benen verliest: weten, dat de dader nooit gepakt zal worden. Wanneer Hammerstein nu zegt, dat hij nooit bij de politie heeft gemeld, dat de aanslag waarschijnlijk voor hem was bedoeld, komt hij weg met een keiharde leugen. Ik word al woedend als ik daar aan denk, laat staan hoe Rob zich moet voelen.”

Toen Scholte de uitslag van Van Oostveens onderzoek kreeg, kon hij het niet geloven en stortte helemaal in. Zijn laatste hoop was verdwenen. In november 1999, zijn team had al vier maanden geen salaris ontvangen, werd een vergadering belegd, waarin Scholte de medewerkers vertelde, dat hij ze niet langer kon betalen. Hij was niet meer geïnteresseerd in kunst en wilde niet doorgaan met werken. Zijn medewerkers besloten op Tenerife het werk voort te zetten. Maar dan onder hun eigen naam, de schilderijen werden niet meer ondertekend door Scholte.

In het voorjaar van 2000, Lijsje was in Amsterdam inmiddels zwanger geraakt, vertrok Scholte definitief naar Tenerife. Lijsjes vader, Harmjan Snijder: “Ineens waren ze weg. Lijsje had in Nederland contact met een vroedvrouw. Mijn vrouw en ik gingen ervan uit, dat ze in Nederland zou bevallen. Toen ze weg gingen, was ze bijna achtenhalve maand zwanger. We wisten toen niet, dat ze niet meer terug zouden komen.” Op Tenerife werd het contact met de buitenwereld langzaam verbroken. Met het sluiten van zijn schilder fabriek had Scholte zijn professionele leven beëindigd, en op Tenerife zorgde hij er voor, dat hij ook privé iedereen afstootte. Wanneer plaatselijke vrienden hem op straat tegenkwamen, maakte hij ruzie of negeerde ze. Scholte richtte zijn gedachten nu permanent op de aanslag. Joost Zwagerman: “Toen ik hoorde dat hij een kind had gekregen, belde ik Rob om hem te feliciteren. Ik heb zelf ook kinderen, dus ik was benieuwd hoe hij zich voelde. Vaders onder elkaar. Toen ik Rob aan de telefoon kreeg, zei hij: ‘Stront, stront, stront, overal stront met zo’n kind. Maar goed: de aanslag.’ En hij hervatte ons gesprek over de aanslag van een paar jaar daarvoor.” In mei 2002 werd hij definitief onbereikbaar. Harmjan Snijder: “In mei zijn ze in de kluizenaarsmodus geschoten.”

Het grote toeval ligt erin, dat Rob Scholte reeds vóór de aanslag, toen hij daar nog geen aanleiding toe had, zeer paranoïde was aangelegd. Joost Zwagerman: “De ironie van het lot is, dat Rob gelijk heeft gekregen met zijn paranoïde ideeën. Ook voor de aanslag stond zijn hele leven in het teken van de achtervolgingswaan. Hij dacht, dat iedereen plannen tegen hem beraamde. Ik was, volgens hem, tegen hem, toen ik Gimmick! schreef. Peter Klashorst en Peter Giele, zijn beste vrienden, waren tegen hem. Ik maakte ooit de fout om verliefd te worden op zijn ex vriendin, Sandra Derks. Ik wist niet, dat ze zijn ex was, daar kwam ik pas achter na een paar weken. Toen was het te laat, ik was al verliefd. Rob ging ervan uit, dat het een actie van mij tegen hem was, dat ik alleen iets met Sandra wilde omdat ze zijn ex was.”

Peter Klashorst, bevriend met Scholte sinds ze samen de Rietveld Academie bezochten: “Scholte zag overal intriges en samenzweringen. Juist doordat hij verbanden zag die andere mensen niet zien is hij zo’n goede kunstenaar geworden. Daar gaat zijn kunst over. Een kunstenaar moet altijd een tweede onzichtbare laag zien. Bij Scholte uitte zich, dat in het zien van verbanden, die verder niemand zag, zowel in zijn kunst als in zijn privé leven.”

“Scholte trok het ongeluk ook aan door zijn paranoia. Stonden we buiten de RoXY en werd er vuurwerk afgestoken, dan was hij bang dat ie een rotje tegen zijn hoofd zou krijgen. Scholte was dan ook meteen de enige, die door het vuurwerk werd getroffen. Wanneer we vroeger in Tenerife in de zee gingen zwemmen, dacht hij, dat die ene enorme golf recht op hem af kwam. En dat gebeurde dan ook.”

In de loop van de laatste jaren heeft de paranoia het leven van Scholte overgenomen. Aan het einde van de jaren negentig vluchtte hij beurtelings naar Tenerife en Amsterdam. Kristiaan Koster, de Amsterdamse galeriehouder, die parttime als zaakwaarnemer voor Scholte optreedt: “In die tijd vlogen Rob en ik ’s ochtends van Amsterdam naar Tenerife. Wanneer we daar een uurtje waren geweest, besloot Rob, dat het op Tenerife niet veilig was. Diezelfde middag vlogen we terug naar Amsterdam. Maar daar voelde het volgens Rob ook niet goed aan. ’s Nachts ging het dan weer richting Tenerife. Dit is meerdere keren gebeurd. Geld speelde in die tijd geen rol.” Of Scholte ontvluchtte wel eens zijn huis, wanneer hij een aanslag vermoedde van “de buren“. Dan legde hij kussens en een pruik op zijn bed, in de hoop zijn belagers te misleiden. En nam zijn intrek in een nabij gelegen hotel om van daaruit dagen lang met een verrekijker zijn huis in de gaten te houden voor hij weer huiswaarts durfde te keren.

Voor zijn terugkeer naar Nederland zat Scholte maandenlang verschanst in zijn huis. “Ik zit hier opgesloten, ingemetseld in mijn huis, letterlijk en figuurlijk,” zei hij. Hij vertelde, hoe hij zich verbonden voelt met de complotten tegen Pim Fortuyn, prinses Diana en Herman Brood. Hij vertelde over de WTC aanslag: “De Twin Towers zijn mijn tweelingbroer, de acteur John Lurie, en ik. De zangeres Madonna is mijn tweelingzus.” Hij vertelde zijn theorie over de aanslag op zijn leven: “Het is uitgevoerd door John Studulski, Paul Blanca en Koos Dalstra, terwijl ze helemaal high waren van de drugs. Maar ik neem het ze niet kwalijk. Ze handelden slechts in opdracht van de club.” Hij vertelde maar en vertelde maar, uren achter elkaar. Uit eindelijk kwam het hierop neer: “Lijsje, Lotus en ik hebben geen familie en geen vrienden. Iedereen om mij heen zat in het complot. Twintig jaar voor de aanslag wisten al mijn vrienden al dat het zou gebeuren. Als Martin Bril en Dirk van Weelden schreven over het loopje van Rob Scholte deden ze dat, omdat ze wisten, dat ik een paar jaar later niet meer zou kunnen lopen.”

In de dagen voor 15 maart riep Scholte de hulp in van zaakwaarnemer Kristiaan Koster. Koster: “Rob kon het niet meer aan op Tenerife, hij vroeg, of ik hem wilde helpen met terug gaan naar Nederland.” Inmiddels zijn Rob, Lijsje en Lotus onder behandeling van psychiaters. Lijsjes vader, Harmjan Snijder: “We werden overvallen door hun terugkeer, maar we zijn ook erg blij. We denken, dat ze definitief terug zijn. Lijsje is de motor geweest achter de terugkeer. Zij wilde weer een normaal leven leiden. De psychiatrische behandeling is deels vrijwillig, deels gedwongen. Ze zijn nu in goede handen.”

Het Amsterdamse politieonderzoek naar de aanslag op Rob Scholte ligt stil. Politie woordvoerder Erik Vermeulen: “Sinds eind 2002 zijn er geen nieuwe ontwikkelingen in de zaak, omdat er geen nieuwe aanknopingspunten zijn. Pas wanneer we die vinden, wordt het onderzoek hervat.”

Nieuwe Revu, N° 14, jaargang 2003

http://www.sudsandsoda.com/notes/scholte.html

https://robscholtemuseum.nl/?s=Bernard+zur+Lippe+Biesterfeld
https://robscholtemuseum.nl/?s=Daniël+Groen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Koos+Dalstra
https://robscholtemuseum.nl/?s=John+Studulski
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paul+Blanca
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Klashorst
https://robscholtemuseum.nl/?s=Oscar+Hammerstein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Eef+Hoos

De Hel in het Hoofd van Rob Scholte

Dit delen:

Plaats een reactie Reactie annuleren