Oscar van Gelderen – Galerie houder Diana Stigter ‘Het is een kick om kunstenaars de wereld in te helpen’

21 mei 2021Businessplan, Collectie, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

Bovenste rij van links naar rechts Bianca Stigter, Gerard Stigter, Diana Stigter, Annabel Marsman, onderste rij van links naar rechts Hester Klute, Milena Veenis, Bodil de la Parra, Dafna Zwarts (foto Anthony Akerman)

Ik hijs graag onbekend talent op het schild (foto Twitter)

Galerie houder Diana Stigter ‘Het is een kick om kunstenaars de wereld in te helpen’

In de nieuwe Rubriek ‘De Galerie van’ laten we een keur aan Amsterdamse Galerie houders aan het woord: hoe zijn ze in de Kunst wereld terechtgekomen. Wat is het profiel van hun Galerie. Wat verzamelen ze zelf, en wat is de impact van Corona Virus?

In dit eerste deel Diana Stigter (58) van Stigter Van Doesburg.

Diana Stigter in 2020 (foto het Parool)

Hoe bent u in aanraking gekomen met de Kunst wereld?

“Toen ik Eerste Jaar Kunstgeschiedenis was, ontmoette ik Rob Scholte, en van het een kwam het ander. Ik leerde Martin Bril, Dirk van Weelden en de hele Kunstenaars Scene rond Galerie Living Room kennen. Dat was een van de plekken, waar het begin jaren tachtig gebeurde.

Galerie houder Bart van de Ven was een bevlogen man, die samen met zijn beste vriend Peer Veneman een energiek programma van voornamelijk jonge Nederlandse Kunst neerzette. Als ik er nu op terugkijk was het best ouderwets. Er heerste nog echt een strijd tussen Figuratie en Abstractie. Die Nieuwe Figuratie – en het bijbehorende Postmodernistische gedachtegoed – ging er bij een heleboel kunstenaars niet in. Die vonden dat echt een degradatie. Vergeleken met nu werd er enorm veel gediscussieerd over Goed en Fout, wat kunst betekende et cetera. Critici hadden nog veel macht. Een Recensie van Paul Groot of Anna Tilroe was van grote invloed. Daar werd veel meer waarde aan gehecht dan tegenwoordig het geval is.”

In Galerie Bloom, die Stigter in 1992 begon met Annet Gelink (links),1993 (foto Barbara Visser)

Hoe zou u het profiel van uw Galerie willen omschrijven?

“Het profiel van de Galerie is gebaseerd op het ontdekken van jong talent, het begeleiden van Mid Career kunstenaars en het herontdekken van een oudere generatie. Het is een kick om kunstenaars in wie je gelooft de wereld in te helpen en een Internationaal Platform te bieden.

Wij leggen ons niet vast op een bepaald Medium. Alles is vertegenwoordigd, van Fotografie tot Schilderkunst, van Performance tot Installatie. Wat dat betreft ben ik echt een kind van het Postmodernisme. Verder leg ik er eer in om met Vrouwen te werken. Die zijn nog steeds ondervertegenwoordigd in Musea, en ik ben blij, dat kunstenaars als Saskia Olde Wolbers, Amalia Pica, Helen Verhoeven, Maaike Schoorel en Elspeth Diederix wél in diverse Museum Collecties zijn vertegenwoordigd en niet meer weg te denken zijn uit de Hedendaagse Kunst wereld.

Zeer trots ben ik op de vertegenwoordiging van Ferdi. Zij is helaas al lang geleden overleden, maar haar werk is nog steeds springlevend en zij was ooit de eerste Vrouwelijke kunstenaar met een Solo Expositie in het Stedelijk Museum. Kunst moet voor mij iets tegendraads en onvoorspelbaars hebben. Ik heb er een enorme hekel aan wanneer het MainStream wordt, bijvoorbeeld ingeteerde, uitgeblazen, Conceptuele Kunst. Stanley Brouwn is een genie, maar anno nu word je vaak moe van het zoveelste bedenksel.”

Tijdens Art Brussels, met werk van Peggy Franck, 2016 (foto Het Parool)

Wat is er veranderd in de Kunst wereld sinds u uw eerste stappen zette?

“De Kunst wereld is ongelofelijk veranderd sinds de Jaren Tachtig, zowel in positieve als negatieve zin. Allereerst is Hedendaagse Kunst veel populairder geworden en is ook het aantal Klanten enorm gegroeid. Er is een heel ander segment ontstaan. Vroeger had je een paar grote Verzamelaars, die echt in de diepte verzamelden. Nu heb je er ook veel, die mooi werk willen hebben, dat kwalitatief in verhouding staat tot een Charles en Ray Eames of Maarten Baas. Kunst is niet meer het sluitstuk van de verbouwing – althans dat zou het niet moeten zijn – en er zijn mensen, die een gedurfd werk in huis halen zonder meteen het hele Oeuvre van zo’n kunstenaar te willen leren kennen.

Tegelijkertijd zijn veel Galeries een soort Multinationals geworden, met vestigingen in Londen, New York, Tokyo et cetera. Daar valt natuurlijk niet tegenop te concurreren en de vraag is ook of je dat zou moeten willen. De nadruk op beurzen is extreem, maar dat gaat na Corona Virus wellicht veranderen. Er zijn er zo veel, en het is jammer, dat veel mensen kunst alleen nog maar in een Commodity Context bekijken. Elk werk krijgt dan toch een aura van geld, of het nu duur of goedkoop is.

Voorheen was de Kunst wereld een compleet witte wereld en het is de grootste verdienste van deze tijd, dat daar verandering in komt. Misschien iets te geforceerd – laat het vooral geen Modegril zijn – maar juist dat kan voor een snelle inhaalslag zorgen.”

Diana Stigter in circa 1987, voor ‘Freeze’ van Rob Scholte, links Rob zelf, nog met benen, half in beeld, uit de foto geknipt (foto Het Parool)

In een ideale wereld: welke kunstenaar zou u het liefst vertegenwoordigen?

“Ik had het een uitdaging gevonden om met Louise Bourgeois te werken. Vast een heel moeilijke vrouw – ze liet zelfs haar kranten strijken – maar het moet fantastisch zijn om zo’n carrière te kunnen begeleiden. Ze is iemand, die pas op latere leeftijd echt succesvol werd en een voorbeeld is voor zo veel jonge kunstenaars.

Ook David Hammons had ik graag vertegenwoordigd en Tino Sehgal staat hoog op mijn lijstje. Hij is voor mij de meest inspirerende Performance kunstenaar na Ulay en Marina Abramović, ook omdat hij het erg moeilijk maakt om zijn werk te verkopen – het mag bijvoorbeeld niet gedocumenteerd worden – maar dat dan wel gebeurt. Van Nederlandse bodem natuurlijk Marlene Dumas en Stanley Brouwn.”

In Galerie Living Room, 1983 (foto Het Parool)

Wat en wie verzamelt u zelf?

“Ik verzamel een beetje hap snap, met als gevolg een tamelijk Eclectische Collectie. Als je constant met kunst bezig bent, koop je toch op een andere manier. Je gunt bijvoorbeeld je Verzamelaars de beste werken van je eigen kunstenaars. Ik heb mooie dingen aan de muur, variërend van Diane Arbus tot David Nuur.

Vorig jaar heb ik van mijn vader een werk van Stanley Brouwn gekregen. Het is een Use This Street van de Kerkstraat, waar ik geboren ben, en dat is voor mij nu toch wel het pronkstuk in huis. Het hangt in de buurt van een Collage van Jimmy Robert, een kunstenaar met wie wij al heel lang werken en die het werk van Brouwn veelvuldig in zijn Oeuvre verwerkt heeft. Zijn kunst lijkt heel efemeer en subtiel, maar heeft tegelijkertijd een politiek maatschappelijke lading. Alsof iemand de heftigste uitspraken naar je fluistert.”

Diana Stigter met haar man en Zakenpartner David van Doesburg, 2016 (foto Het Parool)

Heeft Corona Virus denken over de Kunst wereld beïnvloed?

“We zitten nu al weer zo lang in een Lockdown, dat ik wat lethargisch begin te worden. Zelfs een brief posten kost al moeite. Alles gaat een beetje in Slow Motion, terwijl ik tegelijkertijd barst van de energie. Bij de vorige Lockdown dook iedereen het Internet op en kwamen er Speciale Edities. Nu merk ik, dat Verzamelaars door al die Viewing Rooms een beetje Virtueel moe aan het worden zijn. Kunst is toch iets dat je Fysiek moet beleven.

Ik hoop, dat Post Corona Virus het Galerie bezoek een boost gaat krijgen, dat mensen weer een hele Tentoonstelling tot zich kunnen nemen. Bovendien: In Levenden Lijve proosten op een goeie Verkoop is net wat anders dan vanachter de relatieve kilte van een Computerscherm.”

Het Parool, 20 mei 2021, 7:00

https://www.parool.nl/ps/galeriehouder-diana-stigter-het-is-een-kick-om-kunstenaars-de-wereld-in-te-helpen~bc461512