Wilfred van de Poll – Dirk van Weelden ontdekte Wat hij Allemaal Níet Wist over Zijn Ouders als Jong Volwassenen, ‘Ze hielden Elkaar op de Rails’

20 april 2022Businessplan, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

Op de Zolder van zijn Ouders vond Dirk van Weelden Stapels Dagboeken en Honderden Brieven, die ze aan elkaar schreven (foto Jildiz Kaptein)

Interview Dirk van Weelden

Toen de Ouders van Dirk van Weelden (64) Kort na Elkaar Overleden, Een en Twintig Jaar Geleden, vond hij op hun Zolder een Kist met Dagboeken, Brieven en andere Documenten uit de Tijd, dat ze Elkaar Net hadden Leren Kennen. Het waren de Jaren na de Oorlog, Zijn Ouders waren Jonge Twintigers. Ze schreven elkaar Honderden Brieven.

Zijn Vader wilde de Wereld Zien en Voer op een Schip van de Rotterdamse Lloyd Maatschappij Alle Zeeën over. Daarna werd hij als Soldaat naar Indonesië Gestuurd. Zijn Moeder zat Al die Tijd Thuis, aan Wal, in het Sombere Huis van Haar Ziekelijke Moeder.

Stapels Dagboeken, Honderden Brieven

Lang liet Van Weelden die Kist Ongeopend. Er waren Andere Boek Projecten, een Huis dat Gebouwd moest worden. Pas Zeven Jaar Geleden boog hij zich over de Vele Brieven en Dagboeken. “Kijk”, hij zwaait met een Zwarte Map voor het Zoom Scherm vanuit zijn Woonkamer in de Amsterdamse Houthaven. Uit de Map steken Vergeelde Papieren.

“Er lagen Tien van dit Soort Mappen in de Kist. Plus Nog Eens Stapels met Andere Papieren en Dagboeken. Ik had een Half Jaar Nodig om dat Allemaal te Sorteren, op Chronologische Volg Orde. Toen ben ik gaan Lezen, van Begin tot Eind.”

In zijn Boek Het Voorbeeld van Hun Liefde, dat Volgende Week verschijnt, beschrijft Dirk van Weelden de Opbloeiende Liefde van zijn Jonge Ouders aan de Hand van die Brieven en Dagboeken.

“Die boden een Fantastische Kans om Dicht bij het Milieu en ook de Psychologie te komen van de Mensen van Wie ik het Product ben. Ik vond het Vreselijk Spannend. Soms ook Verwarrend. Alsof je in de Prehistorie vanJje Gezin kijkt.

Je herkent Dingen en Tegelijk worden er ook Denkbeelden over Je Ouders Ontkracht. Bijna Alles Wat Mensen Denken te Weten van hun Ouders baseren ze op Fragmentarische Herinneringen uit hun Kindertijd en Puberteit. Dan zijn je Ouders Al Veertig. Terwijl Iedereen weet, Je Vormende Jaren heb je als Kind en Jong Volwassene. Wat weet je van de Kindertijd van je Ouders? Van toen ze Jong Volwassen waren? Ik leerde mijn Ouders Nu Opeens kennen als Beginnende Twintigers.”

Hij vervolgt.

“Ik wist als Kind al, dat die Brieven bestonden. Mijn Vader had op het Schip een Dagboek bij gehouden, dat bij Vlagen ook de Vorm van een Brief aan mijn Moeder Aan Nam. Bij Terug Komst liet hij haar het Dagboek lezen. Zij schreef Commentaar in de Zij Lijn. Ging het over een Onbekende Vrouw, dan schreef zij er bij ‘Wie is Dat?!’ Daar werd Aan Tafel over Gegrapt.

Wat ik Níet Wist, is dat mijn Vader mijn Moeder Echt heeft Veroverd met die Brieven en Dagboeken. Toen hij de Wereld over Voer, hadden ze Nog Geen Relatie. Mijn Vader hoopte daar wel op, maar mijn Moeder was Terug Houdend. Maar hij liet haar Niet Los, schreef Brief na Brief. Met Succes: op zijn Tweede Reis, naar Indonesië, zijn ze Wel een Stel. De Toon is Nu Anders. Ze maken Plannen. Besluiten te gaan Sparen voor een Fiets, een Radio en een Schrijf Machine. Ze Bereiden Zich Voor op een Toekomst Samen.”

U schrijft Uw Boek Zelf ook in de Vorm van een Brief, Aan de Jongste van Uw Twee Kinderen. Waarom?

“Ik begon Zonder Plan. Ik heb Vier Versies geschreven. De Eerste Drie waren Te Ongericht. Je kunt Zo Veel Verhalen Vertellen vanuit dit Materiaal, maar Je moet Je Afvragen. Wat doet Het er toe? Waarom zou je Überhaupt Over Vroeger Ouwe Hoeren? Ik moest Toe Spitsen. Toen ik Al Schrijvend aan mijn Dochter ging Vertellen over die Brieven, ontstond er Als Van Zelf een Focus. Ik wist Nu Wat ik moest Weg Laten. Waar ik Het Over Wilde Hebben. Ik werd me er tijdens het Lezen van die Brieven Scherp van Bewust Hoe Zeer je in een Keten staat. Hoe Zeer je Gevormd bent door je Ouders en Hoe Zeer jij je Kinderen vormt.

Ik wilde die Overdracht laten zien, de Lezers betrekken bij een Reis in de Tijd. Ik wilde laten zien Hoe Levens Elkaar Beïnvloeden.”

Het Boek heet Het Voorbeeld van Hun Liefde. Wat voor Liefde was Dat?

Wat je van hun Liefde kunt zeggen, is dat zij elkaar hebben geprobeerd te Redden van Elkaars Zwakke Plek. Mijn Vader had een Soort Sociaal Gemak. Hij was Energiek, kon Snel Leren, maar op een Laten we Zeggen Surfende Manier. Hij kon Heel Goed in Situaties Samen Vatten, wat er speelde, voor Iedereen.

Mijn Moeder zat Meer in Zichzelf. Ze was Diepzinniger, maar ook Zwaar op de Hand. Zij was Sociaal Onhandig. Ze had een Minder Waardigheid Gevoel en Moeite om Mensen te Vertrouwen. Maar ze had Veel te Bieden. Ze was Slim, had Waardevolle, Relevante Ideeën.

Hij had Haar Nodig om Hem er Aan te Herinneren: jij moet Koers Houden. Een Kerel zijn, die Weet Wat Hij Wil en Trouw is Aan Zich Zelf. Want ZoNMan heb ik Nodig. Dat viel hem Soms Zwaar. Maar dan deed hij Het voor Haar. Zij had Hem Nodig, want hij gaf haar een Beschutte Ruimte van Waar Uit ze kon Werken, in de Wereld kon zijn. Zo hebben ze Elkaar Gered, door Elkaar te Steunen. Ze waren voor Elkaar Precies Wat ze Nodig hadden.

Ik merkte tijdens het Lezen, dat Er een Diepe Vriendschap tussen Hen bestond, Ze waren op een Fundamenteel Niveau Ontroerd door de Ander. Ze hadden Zich Voor Genomen, die Ander Altijd in hun Leven te Houden. Dat werd bij Vlagen Best Moeilijk. Toen ik Twaalf was, Stortte mijn Vader In. Hij werd Depressief en Suïcidaal.”

Dirk van Weelden (foto Jildiz Kaptein)

Zie je in de Brieven en Dagboeken die Depressiviteit Al Sluimeren?

“Heel Duidelijk. Zijn In Storting kwam Niet uit het Niets. Voor mij als Kind Wel – en Dat was Traumatisch. Hij was voor mij een Voorbeeld. hij was Energiek, Vrolijk, Gezellig, Lief, Bereisd, had Succes, er was Geld. Mijn Ouders waren Gek op Elkaar. Opeens wil Zo Iemand Niet Meer Leven. Ik las Zo N Stapel Boeken en hij kon Niet Eens de Krant Meer Lezen. Dan denk je What the Fuck? Hij vertelde me Twee Jaar Later ‘Ik ben Mij Zelf Altijd Voorbij Gelopen.’ Daarmee Waarschuwde Hij Me. ‘Trap Niet In Dezelfde Val.’ Wees Lief voor Je Zelf, Zorg Goed voor Je Zelf. Ik heb, dat Zó Extreem Opgevat, dat ik me Helemaal Verschanste in het Lezen en Schrijven. Ik hield het Leven op Afstand. Werd Nooit Ergens Lid van. Ik zat Altijd aan de Rand van Alle Groepen. Door die In Storting van mijn Vader ging ik de Wereld van de Achterkant Bekijken. Ik ging Heel Anders Lezen, Anders naar Muziek Luisteren. Ik hoorde een Diepte aan Pijn en Verlorenheid, die ik Daar Voor Nooit hoorde.

Het Boek gaat ook over Hoe mijn Moeder met die In Storting omging. Ze had Zelf een Extreem Labiele Moeder. Stond Onveilig in het Leven. Ze heeft zich een Weg moeten Banen, Heel Eenzaam, op Pure Wilskracht. Toen ze mijn Vader leerde kennen, een wat Onzekere Man, vroeg ze Zich Zelf Af. Is dit Nu de Man op Wie ik moet Gokken? Ze deed Het en Lange Tijd ging Het Goed. Ze hielden Elkaar op de Rails.

Maar toen mijn Vader In Stortte, voelde mijn Moeder zich Verraden. mijn Vader had zich Niet aan de Afspraak Gehouden. Ze dacht ‘Ik heb op het Verkeerde Paard Gewed’. Ze bleef Van Hem Houden, maar ze was Enorm Teleurgesteld. In Hem, maar ook in het Leven. Mijn Moeder hield er een Inkt Zwart Gevoel van Eenzaamheid en Woede aan over. Zij leek het hem Kwalijk te Nemen dat ie zich Zo Kut over Zich Zelf voelde.”

Ze klinkt Veel Eisend.

“Zeker. Dat merk je ook in de Brieven. Mijn Vader uit Vaak Scepsis over de Boeken, die ze op de Sociale Academie leest. Hij vindt het Soms Gewoon Theoretisch Gelul, heeft het over het ‘Echte Leven’, dat hij vanuit de Ruwe Zeeman Praktijk leert Kennen. Dan schrijft zij hem ‘Ik merk, dat je Mijn Studie Niet Helemaal Serieus neemt. Je zult die Blokkade moeten Overwinnen Als Je Wilt, Dat Het Tussen Ons Wat Wordt.’ Een Keiharde Voorwaarde!

Ze had zich Voor Genomen: ik wil een Vak Leren en een Werkende Vrouw Worden. Mijn Man moet dat Mogelijk maken, Me Steunen. Dit was in 1948, hè. In die Tijd Niet Bepaald Van Zelf Sprekend. Ook hij moet Studeren van haar, Iets van Zich Zelf Maken. Studeren doet hij Later Inderdaad, in Leiden, Sociologie. Hij vond dat Oprecht Interessant, maar hij deed het Óók voor Haar, Om Haar Niet Kwijt te Raken.”

Hij denkt Na.

“Mijn Moeder vroeg Veel van Zich Zelf en Strafte Zich Zelf voor haar Te Kort Komingen. Op het Einde van Haar Leven ging Het in haar Geloof Leven Heel Erg over Schuld, Pijn, Lijden, Genade en Verlossing.”

U schrijft Uitgebreid over Religie, het Christelijke Geloof van Uw Ouders, Uw Moeders Zoek Tocht naar Verlossing is voor U een ‘Emotioneel Ontoegankelijk’ Standpunt, schrijft U.

“Ja, op een Bijna Dierlijk Niveau kan ik Er Niet bij. Ik begrijp, dat je Pijn Onder Ogen moet Zien, maar dat Jezus, de ‘Man van Smarten’, Je moet Bevrijden van ‘Zonde’ of Zo Iets, dat is voor mij Abracadabra. Ook omdat ik me Niet Schuldig voel. Het Hele Idee, dat er een Soort Aangeboren Slechtheid is en dat je Verlost moet worden. Er is Alleen Pijn en het Delen van Pijn, dat het Leven Draaglijk of Mooi maakt. That S It. Meer Verlossing is er Niet. Het komt Niet Goed.”

Werd uw Moeder een Vreemde voor U?

“Ze is Altijd een Vreemde voor me geweest. Ik heb door dit Project Wel Meer Begrip voor haar gekregen, Meer Bewondering. Ik heb Veel Meer Gezien van haar Pijn en haar Verleden. Oog Daarvoor had ik als Kind en Zelfs als Twintiger Niet. Zij was Too Much voor mij. Om Me Zelf te Zijn, moest ik me Af Sluiten voor Haar.”

Uw Vader?

“Hem snapte ik Vroeger Beter. Al blijft ook hij een Vreemde. Zijn Wat Zielige Gevoel van Verlorenheid, de Diepte er van, dat Peilloze Gevoel van ‘Niemand Ziet Mij, Waar Hoor ik Bij, mag ik een Plaats hebben in de Groep?’ – Dat Ken ik Niet. Hij kon zijn Gevoel van Bestaan Recht Echt Verliezen als hij Nergens Bij Hoorde. Dat heb ik Niet. Toch kon ik Makkelijker met zijn Bestaan Onzekerheid omgaan dan met de Zwaarte van mijn Moeder.”

Het gaat in het Boek Opvallend Vaak over ‘Afgronden in Je Zelf’, over ‘Spoken in je Hoofd’. In het Hoofd van Uw Vader, Uw Moeder, U Zelf.

“Ja, Mentale Kwetsbaarheid, dat is het Eigenlijke Thema van het Boek. Dat het Geschreven Woord helpt om Daar Mee Om te Gaan, om Onder Ogen te Zien Wat er in je Rond Spookt aan Pijn en Angsten. Ik wil Mijn Dochter daar een Opening voor geven en Via Haar Alle Lezers. Ik wil Gerust Stellen. Door met Taal, met Woorden, Ruimte te Scheppen voor Wat Er in je Binnenste Leeft, krijg je er Meer Greep Op, is het Minder Overweldigend.”

U schrijft aan Uw Dochter ook over Uw Eigen Liefde Leven, over Hoe U Uw Vrouw leerde kennen, toen U Begin Twintig was. Hoe is het Voorbeeld van Uw Liefde?

“Haha, Nou, dan moeten we Wachten op een Boek van mijn Dochter… Er is een Analogie, denk ik, een Overeenkomstige Dynamiek tussen Mij en mijn Vrouw. God Zij Dank zijn er ook Grote Verschillen. Maar dat Idee van Elkaar door het Leven Heen Helpen, dat hadden wij ook. Ik en Mijn Vrouw hebben Elkaar Niet Gered, maar Wel Opgevoed, Vollediger Gemaakt, Genezen.”

Waar Van?

“Van een Soort Kwaal. Bij mij in Ieder Geval. Mijn Angst Leven. Dat ik Aan de Zij Lijn Bleef, Afstand Schiep, Niet Deel Nam. Dat is door haar een Stuk Minder geworden. Zij had een Moeilijke Jeugd, maar Sloeg Zich met Zo Veel Lef en Kracht door het Leven, Dat heeft me Door Elkaar Geschud en Aangespoord. Ze heeft me Volwassener, Wijzer gemaakt.”