Theo Knippenberg – Riders on the storm

In Montreal werd ik door de immigratiedienst ondergebracht in een trailer die ik moest delen met een jonge Marokkaan die driemaal per dag bad in een richting waarvan ik grofweg had aangegeven dat het naar Mecca was maar omdat ik het oriëntatievermogen heb van een dronken postduif kunnen het net zo goed de Twin Towers zijn geweest.
Ik maakte daar snel vrienden. De meesten waren deserteurs, Amerikaanse leeftijdsgenoten die niet wilden sneuvelen in Vietnam en liever in Canada als luchtsurfers ‘de storm uitreden’. Daar kon ik een heel eind in meegaan.
Van hen hoorde ik dat een band uit Californië wel naar Montreal wilde komen om voor hen te spelen, een anti oorlog concert, maar het moest wel een free concert zijn, gratis en open voor iedereen, iets wat toen nog heel ongewoon was.
Ik kende de band wel, de Grateful Dead, die was heel goed. En ik was de enige van onze vriendenkring die Amerika in mocht, en er dan ook weer uit. Bovendien had ik al eerder concerten georganiseerd, zelfs van Boudewijn de Groot in Jongerencentrum De Kei in Almelo en in Hotel de Gouden Leeuw in Oldenzaal, dat gaf vast de doorslag. Ook voor Jerry Garcia.
Verbluffend makkelijk kreeg ik toestemming van de gemeente voor een openlucht concert op Place Ville Marie, het hart van de stad, op een late zondagochtend in Augustus.
De Dead zou een voorprogramma meebrengen, een beginnende band, ook uit San Francisco. Maar een maand of zo voor het concert zou plaatsvinden bracht die band een single uit die binnen weken een wereldhit werd, White Rabbit, van Jefferson Airplane dus.
Op die prachtige zondagochtend in augustus kwamen er daarom niet de verwachte paar duizend anti-Vietnam sympathisanten naar Place Ville Marie maar vele tienduizenden tieners. Het verkeer in de binnenstad raakte volledig ontwricht door horden langharige jongens en feeërieke meisjes met bloemen in het haar en bloemenkransen die ze de verbijsterde politieagenten omhingen.
De Dead bood grootmoedig aan om voorprogramma te zijn en trapte rond 12 uur af met een geluidsinstallatie die op geen enkele manier toerijkend was voor deze menigte.
Een uur later dropte Jefferson Airplane de flower power in Montreal met White Rabbit, een soort fusion van de Bolero van Ravel met Alice in Wonderland.
Het was een van de mooiste momenten in de eerste negentien jaren van mijn leven. De zon scheen, er was geen enkele agressie, alleen liefde.
‘Don’t you want somebody to love’, zong Grace Slick. Ja, zeker weten, dat wilden we. Allemaal!