Theo Knippenberg – Leugens (56): Paradise regained, Paradise lost

Leugens worden beloond met snoep.
De waarheid komt keihard aan.

In het sanatorium was ik ´onhandhaafbaar´, werd mijn moeder meegedeeld.
Steeds vaker liep ik ´s nachts weg, het bos in. In pyjama en op blote voeten. Natuurlijk was het stikdonker in dat bos, de dennennaalden prikten tot bloedens toe in mijn voeten, dus iedere keer als de zaklantaarns me vonden was dat een opluchting. Maar een onacceptabele opluchting.
Tenslotte ´lieten ze me gaan´.
Naar huis! Paradise regained!
Mijn moeder kwam me halen. Het was een lange rit dus stelde ze voor halverwege te stoppen bij een uitspanning. We zaten op een terras, de zon scheen, de wereld was nog nooit zo mooi geweest, toen ik twee meisjes, hele leuke meisjes van mijn leeftijd, met hun ouders op het tafeltje naast ons hoorde giechelen.
´Jee, wat is dat een vreselijk dikke jongen´ zei de jongste.
´Walgelijk´ giechelde haar zusje.
Het voelde alsof het uren duurde voordat ik wilde begrijpen dat het over mij ging. Ik had tot dat moment geen flauw idee dat ik dik was. Maar anderhalf jaar op je rug liggen, nauwelijks bewegend, met drie maaltijden per dag die je moet opeten, doet iets met je kinderlijf. Alle jongens op de zaal waren net als ik, behalve de nieuwkomers.
Het was een donderslag bij heldere hemel.
En het waren niet eens hun woorden maar hun blikken van afkeer die doordrongen tot in mijn merg, die me deden beseffen dat het waar was. Woorden kunnen liegen, maar de ogen van de meisjes vertelden dat dit de vreselijke waarheid was.
In de auto smeekte ik mijn moeder om me terug te brengen naar het sanatorium.
Ik wilde niet naar huis.
Thuiskomen werd een nachtmerrie. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn zusje die een maand later thuiskwam. De andere kinderen in het dorp, waar we altijd mee speelden, noemden mij nu een vet varken, en mijn zusje een dikke zeug.
We waren paria´s.
Het heeft ons achteraf zeker een of twee jaar gekost om weer dun te worden. En nog langer voordat we dat ook zelf beseften.
Mijn zusje en ik zijn daarna altijd dun gebleven.
Hoewel: Mijn zusje is nog steeds mager. Maar ik heb een beetje een buikje. Sinds ik ben gestopt met roken ben ik wat aangekomen.
Iedere keer als mijn lief nu haar hand op mijn buik legt, of haar wang, en zegt dat ze dat buikje heerlijk vindt, kan ik haar wel opvreten. Vooral omdat haar ogen dan zeggen dat het waar is.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens