Theo Knippenberg – Leugens (10): Reflections of my life

Mijn vader lag in het ziekenhuis. Toen mijn moeder op bezoek kwam trok hij haar het bed in en neukte haar, hoe ze dat ook verafschuwde, tegenstribbelde en hem krabde, beet, schopte en bespuugde; ze had immers gezworen nooit meer seks te hebben met haar echtgenoot.
Ze schreeuwde zelfs om hulp, zei ze, maar niemand van de verpleging kwam haar helpen want haar man was niet alleen patiënt maar ook dokter en dus onaantastbaar.
Negen maanden later werd ik geboren op een van de warmste zondagmiddagen van de warmste zomer van de vorige eeuw, in het huis van mijn grootouders, voor de open balkondeuren van de slaapkamer van mijn ouders, met alleen hen tweetjes aanwezig want mijn vader deed de bevalling zelf, net zoals ik jaren later de bevalling van mijn zoon zelf heb gedaan, maar nu omdat de vroedvrouw vast zat in het verkeer op de Van Baerle.
Vier jaar later verhuisden mijn ouders van Limburg naar Twente, een andere planeet, waar mijn vader als arts meer dan twintig scholen in twaalf dorpen onder zijn hoede kreeg.
Mijn kindertijd was vol leugens. Met andere kinderen speelde ik sowieso niet, omdat ik geen Twents verstond. En ik was het lievelingetje van mijn vader. In plaats van ´s morgens afgezet te worden bij de kleuterschool ging ik mee in zijn auto, een grote groene Standard Vanguard, gebouwd in dezelfde fabriek als de tweede Amerikaanse kunstmaan. Ik begeleide hem naar de scholen die hij bezoeken moest en naar zijn minnaressen daar tussendoor. Ik was dol op die vrouwen. Ze gaven me veel snoep. Waarvoor ik alleen maar hoefde te jokken.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens