Theo Knippenberg – Here’s lookin’ at you, babe!

Al in mijn eerste twee weken als ‘stukjes schrijver’ heb ik iets volbracht dat ik in mijn hele leven tot dusver nooit heb bereikt, niet als uitgever of werkgever, noch als deelnemer in meerdere huwelijken en teveel andersoortige relaties, ook niet als vriend of als vader.
Het was niet eens haar verzuchting bij het stukje van gisteren, “Iedere morgen weer genieten van Theo Knippenberg!”. Die woorden kende ik nog wel, van een verre echo uit een vervlogen verleden, van vergeelde wittebroodsweken in een voorbije eeuw.
Het was ook niet het eerste deel van haar reactie vorige week: “Verheug me iedere dag op Theo Knippenberg”, ook dat had ik wel eerder gehoord, hoewel niet vaak genoeg en zelden zo hardop, dat werd eerder gefluisterd.
Nee, het was die onvergetelijke toevoeging “en word nooit teleurgesteld!”, die mijn ziel zo diep beroerde.
Eindelijk is er nu in mijn leven ook iemand die ik niet heb teleurgesteld. Nóóit zelfs! Ik heb er mijn hele omgeving mee verrast en hoop dat Hij daarboven ook meeleest.
“En ik dacht:
Het is volbracht!
Ik kan de pen ter neder leggen.
Ik snik. Het hoeft niet meer.”
(Vrij naar Piet Paaltjens).

En ik wilde de inktpot al voorgoed sluiten tot ik me realiseerde dat ik daarmee de enige in mijn leven die ik nog nooit heb teleurgesteld, alsnog zou teleurstellen.
Als ik nu zou stoppen om deze reden kan deze reden om te stoppen daardoor geen reden meer geweest zijn om te stoppen.
Euripides noemde dat een dilemma. Gregory Bateson een ‘Double Bind’. R.D. Laing een ‘Knot’. Joseph Heller een Catch22. Ik een compliment.
Dankjewel dame Damen. Deze is voor jou.

PS
Over de titel. Ooit zag ik een Duits nagesynchroniseerde versie van Casablanca. Daarin brengt Humphrey Bogart die legendarische toost uit op met de hilarische woorden: “Ich seh’ dich an, Kleines!”. En dat kan ik dan weer naar het Nederlands vertalen als “Proost, Minie!”