Een schreeuw van Dick Berts op het weblog ‘Recht en bestuur’ van het NRC Handelsblad. Een Godswonder dat het daar gepubliceerd mocht worden, want dit raakt een van de diepste beerputten van het Koninkrijk der Nederlanden.
Als het NRC dat toestaat, wil ik graag een kort overzicht geven van de zaak Spijkers-Ovaa, anders is deze discussie voor de lezer niet te begrijpen.
– Nederland had in de Koude Oorlog een AP-23 anti personeelsmijn ontwikkeld. Een levensgevaarlijk ding, dat van geen kant deugde en voor het eigen leger dat hem gebruikte bijna nog gevaarlijker was dan voor de vijand. Defensie wist dat de mijn gevaarlijk was, maar blokkeerde hem niet. Hoogstwaarschijnlijk zaten daar allerlei duistere exportbelangen achter.
– In 1983 ging in ‘t Harde in een leslokaal vol met dienstplichtige jongens een scherpe AP 23 mijn af. Daarbij vielen een groot aantal doden. Instructeur de Bakker -die ook sneuvelde- kreeg de schuld in zijn schoenen geschoven. Hoogstwaarschijnlijk volkomen ten onrechte.
– In 1984 kwam de defensie ingenieur Ovaa bij een beproeving van de AP 23 mijn om het leven. Fred Spijkers die destijds bedrijfsmaatschappelijk werker was bij defensie, kreeg opdracht om de weduwe Ovaa kei en keihard te gaan voorliegen. Ingenieur Ovaa zou onvoorzichtig te werk zijn gegaan, terwijl het de mijn was die niet deugde. Een gotspe dat die mijn nog in gebruik was na het afgrijselijke ongeluk een jaar eerder! Spijkers weigerde te liegen tegen de kersverse weduwe. Dat kwam hem extreem duur te staan. Hij werd met behulp van de Rijks Geneeskundige Dienst volstrekt ten onrechte tot psychiatrisch patient bestempeld en ontslagen. Voor deze psychiatrisering is Nederland door meerdere internationale organisaties veroordeeld. De bewijzen zijn kei en keihard, maar tot op de dag van vandaag weigert de rechterlijke macht Spijkers op dit punt gelijk te geven. Wie het dossier en de bewijzen bekijkt, is in een klap zijn vertrouwen in onze rechtstaat kwijt.
-Spijkers vocht zijn ontslag tot bij de Centrale Raad van Beroep aan. Defensie had hem al eens laten weten, jongen wij hebben voor heel gevoelige zaken zo onze eigen rechters in het circuit en we wassen dit varkentje (jij dus) wel even. Spijkers heeft daar ook bewijzen van. Toen ik in 1997 als journalist geheel argeloos de eerste zitting van de zaak Spijkers bij de Centrale Raad van Beroep kwam bijwonen, schrok ik me kapot. Rechter Vermeulen misdroeg zich. De advocaat van Spijkers mocht niks zeggen, de aantoonbare en overduidelijke leugens van de landsadvocaat werden niet doorgeprikt en senator Glastra van Loon, iedereen die hem heeft gekend weet dat hij de meest betrouwbare man van Nederland was, mocht helemaal niks zeggen. Terwijl Glastra de zaak Spijkers met staatssecretaris van Defensie Gmelich Meijling had besproken. Meijling zei, we zitten hartstikke fout en ik zal het regelen. Maar Meijling was zelf niet helemaal fris en werd door zijn eigen ambtenaren gechanteerd om Spijkers tegen al zijn beloften in toch te laten vallen. Nog nooit in de Nederlandse rechtsgeschiedenis is een zaak zo duidelijk geweest als deze. Lees het dossier er maar op na. Een kind van vier kon zo uit het dossier begrijpen, dat Spijkers zwaar te grazen was genomen. Toch werd zijn zaak door een tijdens de zitting openlijk zwaar partijdige rechter Vermeulen afgewezen. Niet alleen ik, maar ook collega journalisten van de landelijke dagbladen waren na afloop van de zitting totaal onthutst over de partijdigheid van rechter Vermeulen. Helaas kregen de meeste van ons dat niet in de krant. De meeste kranten zijn erg laf in dit land. Fred Spijkers vroeg mij of ik een en ander voor hem op papier wilde zetten. Ik was zo razend op rechter Vermeulen, dat ik dat heb gedaan in de vorm van een klacht bij de Hoge Raad (zie bericht 2). Uiteraard werd die klacht onder het tapijt geveegd.
– Niet lang daarna kwam ik er bij stom toeval achter, dat rechter Vermeulen voordat hij rechter werd, als personeelsman bij Binnenlandse Zaken al aan het slopen van Fred Spijkers had gewerkt (Biza had bemoeienis met het ontslag van defensie ambtenaren). Toen ik bovenstaande klacht bij de Hoge Raad indiende, wist ik dat nog niet eens!! Het wangedrag van rechter Vermeulen tijdens de zitting was op zich al een gotspe! De ontdekking van de dubbele pet van Vermeulen (een daarvan was in feite een defensie helm)was voor de Tweede Kamer aanleiding om in te grijpen. Dat had moeten gebeuren middels een strafklacht en ontslag voor rechter Vermeulen. Maar Vermeulen werd ongemoeid gelaten en achter de schermen werd een schadevergoeding en een ridderorde voor Fred Spijkers geregeld. ONBESTAANBAAR! De hoogste rechter had immers uitgesproken dat Spijkers geen recht had op een schadevergoeding. Dan heeft het uitbetalen van dat bedrag juridisch de status van corruptie, voor de overheid, natuurlijk niet voor Spijkers.
-Recent heeft Spijkers herziening aangevraagd van het doorgestoken kaart bedrog vonnis van rechter Vermeulen uit 1997. Ditmaal trof hij iets meer eerlijke, maar toch nog heel bange rechters. Zijn herzieningsverzoek werd toegewezen, alleen zou hij niet gepsychiatriseerd zijn. Ik roep moedige hoogleraren recht op, om het dossier in te zien, de bewijzen daarvoor zijn overstelpend. Spijkers zal nog een keer herziening moeten aanvragen.
-Ik vlieg na al die jaren helemaal in de gordijnen bij deze discussie. Arme rechter Vermeulen zou verkeerd zijn voorgelicht door de landsadvocaat. Dank je de koekoek, Vermeulen zat in het complot! Niet alleen de antecedenten van Vermeulen tonen dat aan, maar ook slechts vijf minuten lezen in het oorspronkelijke dossier Spijkers. Je schrikt je een ongeluk van de bewijslast tegen Defensie die Vermeulen onder het tapijt heeft moeten vegen. Shit hits the fan. Vermeulen had twee bedeesde jonge rechtertjes uitgezocht, die er zwijgend als etalage materiaal naast zaten. Niet om aan te zien.
-Er moet in Nederland dringend een discussie worden gevoerd over de vraag welke rechter er op welke zaak wordt gezet en wie dat aanstuurt. Uit ervaring weet ik dat de meeste rechters in Nederland goudeerlijk zijn. Maar als een kabaal bij de overheid een foute rechter en het aansturingsmechanisme in handen heeft, dan leven we nog steeds in een bananenrepubliek, omdat alle gevoelige zaken dan wel eventjes voor de overheid worden geregeld.
In deze discussie (op het weblog Recht en bestuur van NRC Handelsblad) mag het echte probleem kennelijk nog steeds niet worden benoemd. Hierbij de klacht die ik direct na de zitting van de zaak Spijkers (in 1997, red) bij de Centrale Raad van Beroep bij de president van de Hoge Raad heb ingediend:
“Geachte heer Martens, Hierbij wil ik een klacht indienen tegen mr.H.A.A.G. Vermeulen, rechter bij de Centrale Raad van Beroep in Utrecht. Alvorens mijn klacht nader te specificeren, wil ik het volgende opmerken; Veel collega journalisten achten het indienen van klachten, dan wel het aangifte doen van strafbare feiten waarmee ze tijdens het uitoefenen van hun beroep in aanraking komen, in strijd met de journalistieke onafhankelijkheid. Ik heb daar alle begrip voor. Ook ik zal daar niet lichtvaardig toe overgaan. Het beste instrument om mijn journalistieke onafhankelijkheid te waarborgen is en blijft echter mijn geweten. Vanmiddag heeft de heer Spijkers zich tot mij gewend met het verzoek om een schriftelijke verklaring over mijn bevindingen tijdens zijn hoger beroep tegen het ministerie van Defensie dan diende op donderdag 4 september j.l. om 10.00 voor de Centrale Raad van Beroep in Utrecht. De rechtszitting heb ik beroepshalve bijgewoond en met mij vele collega journalisten. Na enige uren diep beraad heeft mijn geweten mij ingegeven, dat ik niet alleen aan het verzoek van de heer Spijkers dien te voldoen, maar dat ik mijn conclusies zelfs aan de president van ons hoogste rechtscollege wens te doen toekomen. Beroepshalve heb ik nogal wat rechtszittingen bijgewoond. Nooit eerder heb ik een president zozeer blijk zien geven van vooringenomenheid als de heer Vermeulen heeft gedaan in de zaak Spijkers. Allereerst bleek dit reeds uit het feit dat de president weigerde om de staatssecretaris van Defensie als getuige op te roepen. Uiteraard dient dit niet lichtvaardig te gebeuren, anders zouden bewindslieden niet eens meer aan hun werk toekomen. De zaak Spijkers is echter van zo’n groot belang, dat ik het niet oproepen van de heer Meijling onbestaanbaar acht. Het Geneva Initiative on Pschychiatry heeft Nederland inmiddels veroordeeld vanwege de zaak Spijkers en van een vertegenwoordiger van Amnesty International heb ik begrepen, dat Amnesty Londen zich momenteel over deze zaak buigt. Daarbij komt dat de heer Meijling zich zeer intensief met deze zaak bezig heeft gehouden en dat hij daarbij toezeggingen heeft gedaan, die door hem niet worden nagekomen (zie bijgaand interview dat ik met mr. J.F. Glastra van Loon heb gehouden). Alleen al door het niet oproepen van deze kroongetuige in een zaak die internationaal de aandacht trekt, kan niet meer gesproken worden van een eerlijk proces. In de rechtszaal kon de landsadvocaat die voor een ieder herkenbare leugens verkondigde en beledigingen uitte in de richting van de alom zeer gerespecteerde senator Glastra van Loon, voortdurend rekenen op instemmende knikjes van de president. Niet eenmaal werd zijn betoog onderbroken. De advocaat van de heer Spijkers mocht bijna niet eens een enkele zin in zijn geheel uitspreken, of er werd hem door de president weer een of andere futiliteit voor de voeten geworpen. Alhoewel ik groot respect heb voor de wijze waarop de heer Leyendekker zich staande wist te houden, had ik het toch verstandiger gevonden, indien hij de rechtszaal had verlaten. Toen de president als klap op de vuurpijl het uitdrukkelijke verzoek van de heer Glastra van Loon afwees, om zich te mogen verweren tegen het feit dat hij door de landsadvocaat als een oude seniele man werd neergezet, kwam de neiging in mij op, om het portret van Hare Majesteit de Koningin achter hem vandaan te halen. Op een dergelijke manier in haar naam rechtspreken acht ik majesteitsschennis. Na afloop van de zitting hebben diverse collega-journalisten hun diepe bezorgdheid over de gang van zaken tijdens de zitting in mijn richting uitgesproken. Indien u bereid bent om een onderzoek naar deze zaak in te stellen, dan zal ik ze verzoeken om daarbij als getuige op te treden”.
(latere toevoeging DB) Martens wees mijn klacht om belachelijk formele redenen af. Ik was geen belanghebbende. Alsof hij ook niet de hoogste personeelsfunctionaris was van de rechterlijke macht. Stel dat ik bij een rechtbank de verkeerde deur open doe en ik zie daar een rechter een klein jongetje verkrachten. Dan had Martens geroepen, klacht afgewezen, het is uw zoontje niet, u bent geen belanghebbende. En dat noemen we een rechtstaat….
Achteraf gezien ook nog een zeer eufemistische klacht. Meijling had tegen senator Glastra van Loon (een schat van een man en extreem betrouwbaar, nu helaas overleden) gezegd, we zitten hartstikke fout in die zaak Spijkers en ik zal het regelen. Meijling -die zelf bij allerlei duistere zaakjes betrokken was- werd ineens onder druk gezet door zijn ambtenaren en kwam zijn toezegging niet na. De landsadvocaat presteerde het om Glastra van Loon als een seniel af te schilderen, wiens geheugen niet meer goed werkte. Van rechter Vermeulen mocht Glastra van Loon geen woord zeggen, ook niet toen hij zo lafhartig onderuit gehaald werd. Later zijn er in deze zaak nog zulke verschrikkelijke dingen gebeurd, dat Glastra van Loon me in de Eerste Kamer lijkbleek toevertrouwde: “Meneer Berts, ik word doodsbang van de zaak Spijkers”.
Niet lang nadat ik mijn klacht bij de Hoge Raad had ingediend, kwam ik er via een oude Staatsalmanak bij stom toeval achter, dat rechter Vermeulen, in een vorige personeelsfunctie bij het ministerie van Binnenlandse Zaken, vanwaaruit hij ook bemoeienis had met de ambtenaren van Defensie, al bezig was geweest met het slopen van Spijkers. Als Vermeulen een integere rechter was geweest, dan had hij zich nooit met de zaak Spijkers mogen bemoeien. Maar Vermeulen was helemaal geen integere rechter, maar een agent van defensie!!! Spijkers had mij voor zijn proces al eens duidelijk gemaakt, dat defensie over eigen rechters kan beschikken. Daar had hij ook bewijzen voor.
Mijn ontdekking met betrekking tot Vermeulen was voor de Tweede Kamer aanleiding om zich met de zaak Spijkers te gaan bemoeien. Daardoor heeft Spijkers een forse schadevergoeding ontvangen, ondanks het feit dat de hoogste rechter (Vermeulen) had uitgesproken, dat hij daar geen recht op had. De juridische status van deze schadevergoeding is dus: corruptie! (niet van Spijkers, maar van de overheid). Het absolute bewijs dat Vermeulen fout zat. En nu blijven we maar zaniken, dat de landsadvocaat Vermeulen op het verkeerde been heeft gezet, waardoor Spijkers zijn zaak aanvankelijk verloor. Terwijl Spijkers gelijk destijds al zo klaar als een klontje was!! De meeste rechters in dit land zijn meer dan goudeerlijk, maar er zijn levensgevaarlijke uitzonderingen. We zijn met zijn allen te laf om het daar over te hebben. Je hoeft maar heel even in de zaak Spijkers te duiken en je ziet zo het bewijs dat rechter Vermeulen een agent van defensie was, maar dat durven wij stelletje lafaards niet. We gaan liever lekker juridisch ingewikkeld zitten doen op de site van het NRC. (…)
Epiloog: Midden in dit drama werd Fred Spijkers beschoten op een parkeerplaats bij Zeist. De daders werden gepakt. Het bleken leden van de Militaire Inlichtingendienst te zijn, die in dienst waren van de rechtstaat Nederland. De kogels zijn door u en door mij betaald. Ik heb de processen verbaal van de politie zelf gezien. Justitie weigerde er iets mee te doen. Die hadden het te druk met het vervolgen van Joris Demmink.
En weet u wat nou de conclusie was uit bovenstaand verhaal? Dick Berts is een rat! Toenmalig minister van Defensie Joris Voorhoeve weigerde nog te praten met de grootste vakbond van defensiepersoneel als ik daar niet ontslagen werd als freelancer voor het bondsblad Trivizier. Mijn opmerkingen in dat blad over de zaak Spijkers waren geheel juist en Voorhoeve wist dan aantoonbaar op dat moment en toch pleegde hij zijn aanslag op de persvrijheid. Deze zaak haalde zelfs het NOS Journaal en RTL Nieuws. De VBM-NOV flikkerde me er niet uit. Maar later werd ik toch compleet kapot gemaakt door de staat. Ik had Bram Peper ook al gesloopt en nu moest mijn kop eraf. Overal werd ik zwart gemaakt bij mijn klanten. Vergeet het dan verder maar. Je kunt dan a la Willem Oltmans de rest van je leven tegen de staat gaan procederen, ik ben maar brugwachter geworden. Smiley. Verbitterd ben ik niet, daarvoor ben ik in mijn leven ook veel te veel mooie mensen tegengekomen. Om er eentje te noemen uit velen; Luitenant-generaal Ad van Baal bedankte de ‘rat’ Berts, toen de generaal nog in functie was als Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht, publiekelijk voor mijn inzet in de zaak Spijkers. En dat mocht ik van hem ook rustig publiceren.
Jee Dick wat een verhaal ook, ik ken de smeerpijperijen en ze schuwen moord niet
Ik weet te veel en kan geen kant meer op..
Ben het vertrouwen in de mens behoorlijk kwijt
Pas sinds ongeveer 6 jaar weet ik wat er speelt maar kan niets doen, behalve zo nu en dan op twitter wst plaatsen. Het gaat niet alleen mij aan maar iedereen Dick..wat ben ik altijdt naief geweest en dat heeft mensen hun leven gekost en kinderen hun onschuld..geen recht rechter officier politie of hulpinstantie en zelfs kerken allemaal aan elkaar verwoven en dit is al minstens 50 jaar nu ik terug heb gezocht en de stippen aan elkaar kreeg. Ben dit jaar 60 als ik dat redden kan maar alles kwijt. Zit vol woede haat soms/ vaak slapeloosheid, kortom een wrak maar dit verhaal zo lezen weet jij ook wat er zoal goed fout zit. Als ik niets doe sterven er meer als ik iets doe sterven er meer.. en dan druk ik mij nog zacht uit..bedankt voor dit verhaal ik laat het even bezinken..groet Furie
Geen enkele daad -hoe goed of slecht ook- is zonder zijn perspectief te beoordelen. Het kleinere (wij) kan het grotere perspectief nooit bevatten. Eigenlijk weten we dus niets. En juist daar moeten we zijn, want daar is vrede, maar niet weten is de laatste plek waar onze arrogante breinen willen verblijven.
Ik ben mijn vertrouwen in mensen niet kwijt. Ik heb niet alleen hufters, maar ook zulke fantastische mensen ontmoet. RS bijvoorbeeld. De aard van goed en kwaad is de sleutel tot alles…. (en niets). Boeddha, naar binnen toe, zonder uit de wereld te stappen, overgave *) Niet perse in de buitenwereld, maar wel in de binnenwereld. Alle ellende die je voelt is slechts een uitnodiging om dit pad op te gaan. Meer kan ik er niet over zeggen. Niet alleen omdat woorden op dit gebied ontoereikend zijn, maar ook omdat het een individueel pad is. Mensen kunnen je wel bemoedigen op dit pad, maar je moet dit ‘zelf’ doen.
*) Overgave in de binnenwereld betekent niet, dat je geen wisselaars met een zweep de tempel uit mag slaan als dat aan de orde is.
Een schreeuw van Dick Berts op het weblog ‘Recht en bestuur’ van het NRC Handelsblad. Een Godswonder dat het daar gepubliceerd mocht worden, want dit raakt een van de diepste beerputten van het Koninkrijk der Nederlanden.
Als het NRC dat toestaat, wil ik graag een kort overzicht geven van de zaak Spijkers-Ovaa, anders is deze discussie voor de lezer niet te begrijpen.
– Nederland had in de Koude Oorlog een AP-23 anti personeelsmijn ontwikkeld. Een levensgevaarlijk ding, dat van geen kant deugde en voor het eigen leger dat hem gebruikte bijna nog gevaarlijker was dan voor de vijand. Defensie wist dat de mijn gevaarlijk was, maar blokkeerde hem niet. Hoogstwaarschijnlijk zaten daar allerlei duistere exportbelangen achter.
– In 1983 ging in ‘t Harde in een leslokaal vol met dienstplichtige jongens een scherpe AP 23 mijn af. Daarbij vielen een groot aantal doden. Instructeur de Bakker -die ook sneuvelde- kreeg de schuld in zijn schoenen geschoven. Hoogstwaarschijnlijk volkomen ten onrechte.
– In 1984 kwam de defensie ingenieur Ovaa bij een beproeving van de AP 23 mijn om het leven. Fred Spijkers die destijds bedrijfsmaatschappelijk werker was bij defensie, kreeg opdracht om de weduwe Ovaa kei en keihard te gaan voorliegen. Ingenieur Ovaa zou onvoorzichtig te werk zijn gegaan, terwijl het de mijn was die niet deugde. Een gotspe dat die mijn nog in gebruik was na het afgrijselijke ongeluk een jaar eerder! Spijkers weigerde te liegen tegen de kersverse weduwe. Dat kwam hem extreem duur te staan. Hij werd met behulp van de Rijks Geneeskundige Dienst volstrekt ten onrechte tot psychiatrisch patient bestempeld en ontslagen. Voor deze psychiatrisering is Nederland door meerdere internationale organisaties veroordeeld. De bewijzen zijn kei en keihard, maar tot op de dag van vandaag weigert de rechterlijke macht Spijkers op dit punt gelijk te geven. Wie het dossier en de bewijzen bekijkt, is in een klap zijn vertrouwen in onze rechtstaat kwijt.
-Spijkers vocht zijn ontslag tot bij de Centrale Raad van Beroep aan. Defensie had hem al eens laten weten, jongen wij hebben voor heel gevoelige zaken zo onze eigen rechters in het circuit en we wassen dit varkentje (jij dus) wel even. Spijkers heeft daar ook bewijzen van. Toen ik in 1997 als journalist geheel argeloos de eerste zitting van de zaak Spijkers bij de Centrale Raad van Beroep kwam bijwonen, schrok ik me kapot. Rechter Vermeulen misdroeg zich. De advocaat van Spijkers mocht niks zeggen, de aantoonbare en overduidelijke leugens van de landsadvocaat werden niet doorgeprikt en senator Glastra van Loon, iedereen die hem heeft gekend weet dat hij de meest betrouwbare man van Nederland was, mocht helemaal niks zeggen. Terwijl Glastra de zaak Spijkers met staatssecretaris van Defensie Gmelich Meijling had besproken. Meijling zei, we zitten hartstikke fout en ik zal het regelen. Maar Meijling was zelf niet helemaal fris en werd door zijn eigen ambtenaren gechanteerd om Spijkers tegen al zijn beloften in toch te laten vallen. Nog nooit in de Nederlandse rechtsgeschiedenis is een zaak zo duidelijk geweest als deze. Lees het dossier er maar op na. Een kind van vier kon zo uit het dossier begrijpen, dat Spijkers zwaar te grazen was genomen. Toch werd zijn zaak door een tijdens de zitting openlijk zwaar partijdige rechter Vermeulen afgewezen. Niet alleen ik, maar ook collega journalisten van de landelijke dagbladen waren na afloop van de zitting totaal onthutst over de partijdigheid van rechter Vermeulen. Helaas kregen de meeste van ons dat niet in de krant. De meeste kranten zijn erg laf in dit land. Fred Spijkers vroeg mij of ik een en ander voor hem op papier wilde zetten. Ik was zo razend op rechter Vermeulen, dat ik dat heb gedaan in de vorm van een klacht bij de Hoge Raad (zie bericht 2). Uiteraard werd die klacht onder het tapijt geveegd.
– Niet lang daarna kwam ik er bij stom toeval achter, dat rechter Vermeulen voordat hij rechter werd, als personeelsman bij Binnenlandse Zaken al aan het slopen van Fred Spijkers had gewerkt (Biza had bemoeienis met het ontslag van defensie ambtenaren). Toen ik bovenstaande klacht bij de Hoge Raad indiende, wist ik dat nog niet eens!! Het wangedrag van rechter Vermeulen tijdens de zitting was op zich al een gotspe! De ontdekking van de dubbele pet van Vermeulen (een daarvan was in feite een defensie helm)was voor de Tweede Kamer aanleiding om in te grijpen. Dat had moeten gebeuren middels een strafklacht en ontslag voor rechter Vermeulen. Maar Vermeulen werd ongemoeid gelaten en achter de schermen werd een schadevergoeding en een ridderorde voor Fred Spijkers geregeld. ONBESTAANBAAR! De hoogste rechter had immers uitgesproken dat Spijkers geen recht had op een schadevergoeding. Dan heeft het uitbetalen van dat bedrag juridisch de status van corruptie, voor de overheid, natuurlijk niet voor Spijkers.
-Recent heeft Spijkers herziening aangevraagd van het doorgestoken kaart bedrog vonnis van rechter Vermeulen uit 1997. Ditmaal trof hij iets meer eerlijke, maar toch nog heel bange rechters. Zijn herzieningsverzoek werd toegewezen, alleen zou hij niet gepsychiatriseerd zijn. Ik roep moedige hoogleraren recht op, om het dossier in te zien, de bewijzen daarvoor zijn overstelpend. Spijkers zal nog een keer herziening moeten aanvragen.
-Ik vlieg na al die jaren helemaal in de gordijnen bij deze discussie. Arme rechter Vermeulen zou verkeerd zijn voorgelicht door de landsadvocaat. Dank je de koekoek, Vermeulen zat in het complot! Niet alleen de antecedenten van Vermeulen tonen dat aan, maar ook slechts vijf minuten lezen in het oorspronkelijke dossier Spijkers. Je schrikt je een ongeluk van de bewijslast tegen Defensie die Vermeulen onder het tapijt heeft moeten vegen. Shit hits the fan. Vermeulen had twee bedeesde jonge rechtertjes uitgezocht, die er zwijgend als etalage materiaal naast zaten. Niet om aan te zien.
-Er moet in Nederland dringend een discussie worden gevoerd over de vraag welke rechter er op welke zaak wordt gezet en wie dat aanstuurt. Uit ervaring weet ik dat de meeste rechters in Nederland goudeerlijk zijn. Maar als een kabaal bij de overheid een foute rechter en het aansturingsmechanisme in handen heeft, dan leven we nog steeds in een bananenrepubliek, omdat alle gevoelige zaken dan wel eventjes voor de overheid worden geregeld.
Jee Dick wat een verhaal ook, ik ken de smeerpijperijen en ze schuwen moord niet
Lees nu snel verder
In deze discussie (op het weblog Recht en bestuur van NRC Handelsblad) mag het echte probleem kennelijk nog steeds niet worden benoemd. Hierbij de klacht die ik direct na de zitting van de zaak Spijkers (in 1997, red) bij de Centrale Raad van Beroep bij de president van de Hoge Raad heb ingediend:
“Geachte heer Martens, Hierbij wil ik een klacht indienen tegen mr.H.A.A.G. Vermeulen, rechter bij de Centrale Raad van Beroep in Utrecht. Alvorens mijn klacht nader te specificeren, wil ik het volgende opmerken; Veel collega journalisten achten het indienen van klachten, dan wel het aangifte doen van strafbare feiten waarmee ze tijdens het uitoefenen van hun beroep in aanraking komen, in strijd met de journalistieke onafhankelijkheid. Ik heb daar alle begrip voor. Ook ik zal daar niet lichtvaardig toe overgaan. Het beste instrument om mijn journalistieke onafhankelijkheid te waarborgen is en blijft echter mijn geweten. Vanmiddag heeft de heer Spijkers zich tot mij gewend met het verzoek om een schriftelijke verklaring over mijn bevindingen tijdens zijn hoger beroep tegen het ministerie van Defensie dan diende op donderdag 4 september j.l. om 10.00 voor de Centrale Raad van Beroep in Utrecht. De rechtszitting heb ik beroepshalve bijgewoond en met mij vele collega journalisten. Na enige uren diep beraad heeft mijn geweten mij ingegeven, dat ik niet alleen aan het verzoek van de heer Spijkers dien te voldoen, maar dat ik mijn conclusies zelfs aan de president van ons hoogste rechtscollege wens te doen toekomen. Beroepshalve heb ik nogal wat rechtszittingen bijgewoond. Nooit eerder heb ik een president zozeer blijk zien geven van vooringenomenheid als de heer Vermeulen heeft gedaan in de zaak Spijkers. Allereerst bleek dit reeds uit het feit dat de president weigerde om de staatssecretaris van Defensie als getuige op te roepen. Uiteraard dient dit niet lichtvaardig te gebeuren, anders zouden bewindslieden niet eens meer aan hun werk toekomen. De zaak Spijkers is echter van zo’n groot belang, dat ik het niet oproepen van de heer Meijling onbestaanbaar acht. Het Geneva Initiative on Pschychiatry heeft Nederland inmiddels veroordeeld vanwege de zaak Spijkers en van een vertegenwoordiger van Amnesty International heb ik begrepen, dat Amnesty Londen zich momenteel over deze zaak buigt. Daarbij komt dat de heer Meijling zich zeer intensief met deze zaak bezig heeft gehouden en dat hij daarbij toezeggingen heeft gedaan, die door hem niet worden nagekomen (zie bijgaand interview dat ik met mr. J.F. Glastra van Loon heb gehouden). Alleen al door het niet oproepen van deze kroongetuige in een zaak die internationaal de aandacht trekt, kan niet meer gesproken worden van een eerlijk proces. In de rechtszaal kon de landsadvocaat die voor een ieder herkenbare leugens verkondigde en beledigingen uitte in de richting van de alom zeer gerespecteerde senator Glastra van Loon, voortdurend rekenen op instemmende knikjes van de president. Niet eenmaal werd zijn betoog onderbroken. De advocaat van de heer Spijkers mocht bijna niet eens een enkele zin in zijn geheel uitspreken, of er werd hem door de president weer een of andere futiliteit voor de voeten geworpen. Alhoewel ik groot respect heb voor de wijze waarop de heer Leyendekker zich staande wist te houden, had ik het toch verstandiger gevonden, indien hij de rechtszaal had verlaten. Toen de president als klap op de vuurpijl het uitdrukkelijke verzoek van de heer Glastra van Loon afwees, om zich te mogen verweren tegen het feit dat hij door de landsadvocaat als een oude seniele man werd neergezet, kwam de neiging in mij op, om het portret van Hare Majesteit de Koningin achter hem vandaan te halen. Op een dergelijke manier in haar naam rechtspreken acht ik majesteitsschennis. Na afloop van de zitting hebben diverse collega-journalisten hun diepe bezorgdheid over de gang van zaken tijdens de zitting in mijn richting uitgesproken. Indien u bereid bent om een onderzoek naar deze zaak in te stellen, dan zal ik ze verzoeken om daarbij als getuige op te treden”.
(latere toevoeging DB) Martens wees mijn klacht om belachelijk formele redenen af. Ik was geen belanghebbende. Alsof hij ook niet de hoogste personeelsfunctionaris was van de rechterlijke macht. Stel dat ik bij een rechtbank de verkeerde deur open doe en ik zie daar een rechter een klein jongetje verkrachten. Dan had Martens geroepen, klacht afgewezen, het is uw zoontje niet, u bent geen belanghebbende. En dat noemen we een rechtstaat….
Achteraf gezien ook nog een zeer eufemistische klacht. Meijling had tegen senator Glastra van Loon (een schat van een man en extreem betrouwbaar, nu helaas overleden) gezegd, we zitten hartstikke fout in die zaak Spijkers en ik zal het regelen. Meijling -die zelf bij allerlei duistere zaakjes betrokken was- werd ineens onder druk gezet door zijn ambtenaren en kwam zijn toezegging niet na. De landsadvocaat presteerde het om Glastra van Loon als een seniel af te schilderen, wiens geheugen niet meer goed werkte. Van rechter Vermeulen mocht Glastra van Loon geen woord zeggen, ook niet toen hij zo lafhartig onderuit gehaald werd. Later zijn er in deze zaak nog zulke verschrikkelijke dingen gebeurd, dat Glastra van Loon me in de Eerste Kamer lijkbleek toevertrouwde: “Meneer Berts, ik word doodsbang van de zaak Spijkers”.
Niet lang nadat ik mijn klacht bij de Hoge Raad had ingediend, kwam ik er via een oude Staatsalmanak bij stom toeval achter, dat rechter Vermeulen, in een vorige personeelsfunctie bij het ministerie van Binnenlandse Zaken, vanwaaruit hij ook bemoeienis had met de ambtenaren van Defensie, al bezig was geweest met het slopen van Spijkers. Als Vermeulen een integere rechter was geweest, dan had hij zich nooit met de zaak Spijkers mogen bemoeien. Maar Vermeulen was helemaal geen integere rechter, maar een agent van defensie!!! Spijkers had mij voor zijn proces al eens duidelijk gemaakt, dat defensie over eigen rechters kan beschikken. Daar had hij ook bewijzen voor.
Mijn ontdekking met betrekking tot Vermeulen was voor de Tweede Kamer aanleiding om zich met de zaak Spijkers te gaan bemoeien. Daardoor heeft Spijkers een forse schadevergoeding ontvangen, ondanks het feit dat de hoogste rechter (Vermeulen) had uitgesproken, dat hij daar geen recht op had. De juridische status van deze schadevergoeding is dus: corruptie! (niet van Spijkers, maar van de overheid). Het absolute bewijs dat Vermeulen fout zat. En nu blijven we maar zaniken, dat de landsadvocaat Vermeulen op het verkeerde been heeft gezet, waardoor Spijkers zijn zaak aanvankelijk verloor. Terwijl Spijkers gelijk destijds al zo klaar als een klontje was!! De meeste rechters in dit land zijn meer dan goudeerlijk, maar er zijn levensgevaarlijke uitzonderingen. We zijn met zijn allen te laf om het daar over te hebben. Je hoeft maar heel even in de zaak Spijkers te duiken en je ziet zo het bewijs dat rechter Vermeulen een agent van defensie was, maar dat durven wij stelletje lafaards niet. We gaan liever lekker juridisch ingewikkeld zitten doen op de site van het NRC. (…)
Epiloog: Midden in dit drama werd Fred Spijkers beschoten op een parkeerplaats bij Zeist. De daders werden gepakt. Het bleken leden van de Militaire Inlichtingendienst te zijn, die in dienst waren van de rechtstaat Nederland. De kogels zijn door u en door mij betaald. Ik heb de processen verbaal van de politie zelf gezien. Justitie weigerde er iets mee te doen. Die hadden het te druk met het vervolgen van Joris Demmink.
En weet u wat nou de conclusie was uit bovenstaand verhaal? Dick Berts is een rat! Toenmalig minister van Defensie Joris Voorhoeve weigerde nog te praten met de grootste vakbond van defensiepersoneel als ik daar niet ontslagen werd als freelancer voor het bondsblad Trivizier. Mijn opmerkingen in dat blad over de zaak Spijkers waren geheel juist en Voorhoeve wist dan aantoonbaar op dat moment en toch pleegde hij zijn aanslag op de persvrijheid. Deze zaak haalde zelfs het NOS Journaal en RTL Nieuws. De VBM-NOV flikkerde me er niet uit. Maar later werd ik toch compleet kapot gemaakt door de staat. Ik had Bram Peper ook al gesloopt en nu moest mijn kop eraf. Overal werd ik zwart gemaakt bij mijn klanten. Vergeet het dan verder maar. Je kunt dan a la Willem Oltmans de rest van je leven tegen de staat gaan procederen, ik ben maar brugwachter geworden. Smiley. Verbitterd ben ik niet, daarvoor ben ik in mijn leven ook veel te veel mooie mensen tegengekomen. Om er eentje te noemen uit velen; Luitenant-generaal Ad van Baal bedankte de ‘rat’ Berts, toen de generaal nog in functie was als Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht, publiekelijk voor mijn inzet in de zaak Spijkers. En dat mocht ik van hem ook rustig publiceren.
Jee Dick wat een verhaal ook, ik ken de smeerpijperijen en ze schuwen moord niet
Ik weet te veel en kan geen kant meer op..
Ben het vertrouwen in de mens behoorlijk kwijt
Pas sinds ongeveer 6 jaar weet ik wat er speelt maar kan niets doen, behalve zo nu en dan op twitter wst plaatsen. Het gaat niet alleen mij aan maar iedereen Dick..wat ben ik altijdt naief geweest en dat heeft mensen hun leven gekost en kinderen hun onschuld..geen recht rechter officier politie of hulpinstantie en zelfs kerken allemaal aan elkaar verwoven en dit is al minstens 50 jaar nu ik terug heb gezocht en de stippen aan elkaar kreeg. Ben dit jaar 60 als ik dat redden kan maar alles kwijt. Zit vol woede haat soms/ vaak slapeloosheid, kortom een wrak maar dit verhaal zo lezen weet jij ook wat er zoal goed fout zit. Als ik niets doe sterven er meer als ik iets doe sterven er meer.. en dan druk ik mij nog zacht uit..bedankt voor dit verhaal ik laat het even bezinken..groet Furie
Hallo Antoinette,
Geen enkele daad -hoe goed of slecht ook- is zonder zijn perspectief te beoordelen. Het kleinere (wij) kan het grotere perspectief nooit bevatten. Eigenlijk weten we dus niets. En juist daar moeten we zijn, want daar is vrede, maar niet weten is de laatste plek waar onze arrogante breinen willen verblijven.
Ik ben mijn vertrouwen in mensen niet kwijt. Ik heb niet alleen hufters, maar ook zulke fantastische mensen ontmoet. RS bijvoorbeeld. De aard van goed en kwaad is de sleutel tot alles…. (en niets). Boeddha, naar binnen toe, zonder uit de wereld te stappen, overgave *) Niet perse in de buitenwereld, maar wel in de binnenwereld. Alle ellende die je voelt is slechts een uitnodiging om dit pad op te gaan. Meer kan ik er niet over zeggen. Niet alleen omdat woorden op dit gebied ontoereikend zijn, maar ook omdat het een individueel pad is. Mensen kunnen je wel bemoedigen op dit pad, maar je moet dit ‘zelf’ doen.
*) Overgave in de binnenwereld betekent niet, dat je geen wisselaars met een zweep de tempel uit mag slaan als dat aan de orde is.
Liefs, Dick.
ROB SCHOLTEMUSEUM VOOR PERSVRIJHEID EN DE VRIJHEID VAN MENINGSUITING.
Die bestaan al lang niet meer in dit land. Alleen in sommige goede musea zijn er nog wat restjes van te vinden.
Dank je Rob.