Ralph Posset – Den Helder jaagt een godsgeschenk de stad uit

Na jaren steggelen lijkt de kogel nu echt door de kerk: Rob Scholte wordt uit zijn museum gezet. Een onbegrijpelijke zet voor een stad, die verder weinig te bieden heeft.
In Nederland verbaasde iedereen zich enkele jaren geleden over het feit, dat een tamelijk kleurloze stad als Den Helder het Rob Scholte museum naar zich toe wist te trekken. Een sterk staaltje city marketing, zo leek het. Maar niets was minder waar. Het initiatief kwam geheel en al van Scholte zelf. Hij zag blijkbaar iets in Den Helder, dat de rest van Nederland niet zag. Hij geloofde in zijn missie. Met kinderlijk enthousiasme begon hij te bouwen aan zijn droom. Een museum, dat tevens zijn atelier, huis en paleis zou worden. Een culturele trekpleister, die zijn weerga niet zou kennen. Een huis voor kunstenaars, schrijvers en intellectuele buitenbeentjes. Een kunstpaleis, waar ze in Amsterdam en Rotterdam met afgunst naar zouden kijken.
Maar terwijl Scholte eigenhandig het vervallen en vervuilde postkantoor omtoverde tot een leefbaar en aantrekkelijk gebouw, keek men op het stadhuis van Den Helder met argusogen naar de ambitieuze plannen van Scholte.
Ambitieuze plannen, waarvan ze overtuigd waren, dat het onhaalbare plannen waren. Waarschijnlijk waren de politici en ambtenaren van Den Helder niet op de hoogte van het doorzettingsvermogen van Rob Scholte. Ze zagen het als een ongevaarlijk projectje, dat ze op elk moment, dat het ze goed dunkte de nek konden omdraaien. Alsof er een kwajongen in de stad kwam wonen, die een, bij voorbaat tot mislukken gedoemd, luchtkasteel wilde bouwen.
Blijkbaar was niemand op de hoogte van Scholte’s geschiedenis. Dat deze man meer visie en kloten in zijn donder heeft, dan alle wethouders, raadsleden en ambtenaren bij elkaar.
En daar gaat het faliekant fout. De gemeente Den Helder mist visie en leiderschap. Er is blijkbaar niemand op het stadhuis, die over zijn eigen schaduw kan heen springen. Niemand die begrijpt, dat er tientallen steden als Den Helder zijn, die in de komende decennia tot spooksteden gedoemd zijn. Steden, die geen natuurlijke trekpleisters bezitten. Geen uitstraling, geen historie, geen aansprekende gebouwen. Steden, die alle zeilen zullen moeten bijzetten om hun binnensteden leefbaar te houden. Een dagje uit in Den Helder is als een kroegentocht in de Efteling. Het kan, maar niemand zit er op te wachten.
En dus zou je zeggen, dat het Helderse bestuur God op haar blote knietjes zou danken, dat er een geschenk als het Rob Scholte museum uit de hemel komt vallen.
Maar niets lijkt minder waar. Blijkbaar ziet geen enkele politicus in Den Helder de werkelijke potentie van het museum. En ook niet de ongelofelijke potentie van Rob Scholte. Want laat ik het eens in alle eenvoud zeggen, zodat ze het zelfs in het stadhuis begrijpen: Rob Scholte is geen koekenbakker!
Niet alleen behoort hij tot Nederlands belangrijkste kunstenaars, hij heeft in het verleden ook laten zien, dat alles wat hij aanraakt in goud kan laten veranderen.
En, misschien nog wel het meest doorslaggevende argument om het museum aan je te binden, Scholte’s netwerk is ongeëvenaard. Hij is een grote spin in het culturele web. Scholte kan daardoor dingen laten gebeuren, die andere musea niet lukken. Deuren openen, die voor anderen gesloten blijven. Tentoonstellingen organiseren, waar zelfs de grote musea in Nederland likkebaardend naar zouden kijken.
Kortom, Den Helder een attractie geven waarvoor mensen een omweg maken. Ervoor zorgen, dat er reuring is in een stad, die verder uitblinkt in kleurloosheid.
Want, dat zullen toch ook zijn tegenstanders moeten toegeven: sinds Rob Scholte in de stad is verschenen is er reuring. Bestuurders zijn er misschien niet al te dol op, maar dagjesmensen des te meer.

Ralph Posset
Columnist te Den Bosch

De gekuiste versie verscheen vandaag, 24 maart 2017, in het Noordhollands Dagblad: