Oscar van Gelderen – Schoonheid van Amsterdam: over Dutch Spirit van Hugo Kaagman (een update)
Gisteren was er veel discussie op twitter en Facebook over het gedwongen verwijderen van het werk Dutch Spirit van Hugo Kaagman.
Het werk was aangebracht op, en ik citeer hier het Stadsdeel Centrum, ‘de zijwang van het pothuis’ in de Berenstraat 41 (gelegen in een van de ‘9 straatjes’ in Amsterdam) , en de overtreding zou ‘ontoelaatbare reclame’ zijn, ‘in strijd met de Schoonheid van Amsterdam, Welstandsnota 2013’.
Volgens sommigen zou de reden van verwijdering zijn dat het om een monument gaat, maar zelfs dan nog: het betreft een piece op de zijkant van een uitbouw op de stoep, die bepaald niet het monumentale aanzicht van het pand ontsiert. Sterker nog: het muurtje heeft een pleisterlaag, waar regelmatig tags op werden gezet en die steeds weggeschilderd moesten worden, dus het feest begint weer opnieuw. En er zou een (lees: http://www.oscarvangelderen.nl/post/The-Real-Dutch-Spirit–removing-art-from-the-streets-N12.html) klacht zijn binnengekomen, bij de stadsdeelraad, onduidelijk is van wie. Edoch, the plot thickens. In het pand woont de vermaarde bariton David Wilson-Johnson, en die is zeker niet degene die de klacht heeft ingediend, integendeel. Op de interwebs schreef hij de volgende, tamelijk vernietigende reactie: “This was on MY house and no-one asked me to remove it… I am mortified that the Amsterdam authorities didn’t have the common sense or civility to even contact me before they destroyed this work of art yesterday. I have been living here in this monumentpand for 15 years and life has been a constant battle with peeing and pooping dogs and their owners, the annual Queen’s Day and King’s Day streams of drunks, piss and filth, dangerously parked bicycles and attacks from ugly and brainless graffiti. I have tried everything. I planted bushes, trees… and even hundreds of tulips, all to no avail. Hugo’s artwork was the ONLY thing which staunched the flow of brainless effluent into the walls of my 400 year old house. Passers by respected it, no longer took it for a public urinal. Hugo’s work was thought-provoking, ironic, witty , topical and a little subversive maybe. It proved to be a huge success with the hundreds of tourists who now overrun the Nine Streets. It depicted the very acts of stupidity and heavy-handedness which the Amsterdam City Hall has now compounded: “so much for Dutch Spirit”… the philistines are taking over in this once famous haven for the arts.” Daar zit geen woord Chinees bij, lijkt me zo. En even voor de duidelijkheid: Kaagman bracht het werk al in november 2014 aan, toen Dutch Accent nog De glaswerkplaats heette, dus hoe dit als reclame voor de winkel gezien kan worden, is mij een raadsel. Recent, ongeveer twee maanden geleden, toen het werk dus al bijna een half jaar te zien was, veranderde eigenaar Ton Verdegaal de naam in Dutch Accent, een referentie wellicht naar het werk, en ja, in zijn winkel (waar vooral toeristen bediend worden, we hebben het hier immers over de 9 straatjes) worden ook wat kleine werken van Kaagman verkocht. Het lijkt me van de zotte om Kaagmans’s werk, dat altijd een humoristisch (soms cynisch) commentaar geeft op de actualiteit en de geschiedenis van Nederland als ‘reclame’ te bestempelen. Alleen al het feit dat Kaagman het oer-Hollandse Delfts blauw gebruikt om zijn mild-subversieve boodschap uit te dragen maakt dat het werk meer dan op zijn plaats is op een plek die als oer-Amsterdams gezien kan worden. Inmiddels heeft Kaagman het werk overgeschilderd, want hij noch Verdegaal hadden veel trek in een boete van 2500 euro. Binnenkort zal Dutch Spirit echter verrijzen, kan ik u verklappen, al was het maar om de totale vertrutting van Amsterdam tegen te gaan. Leve De Schoonheid van Amsterdam!
3 juli 2015
Hugo Kaagman is een kunstenaar die de stad verfraait met dingen die de moeite waard zijn om te zien. Zijn Delfts Blauwen zijn herkenbare toevoegingen die Amsterdam absoluut fraaier maken. De stad zou blij en dankbaar geweest moeten zijn, een mooi oer Hollands werk, met een Hugo knipoog, dat ze gratis kregen en ook nog dat stukje stad schoon hield van poepende honden en plassende passanten. Ik weet waar ik over praat, ik heb in hartje centrum gewoond en de overlast was stinkend groot.
-Mevrouw, het is uw stoep, ruimt uzelf die hondendrollen dan op.
-Maar ik heb met opzet geen hond meneer. Ik ga toch niet de drollen van anderen opruimen!
Na een jaar en vele telefoontjes naar Gemeentelijke Instanties, vond ik eindelijk het toverwoord:
-Wat moeten de toeristen wel niet denken van onze smerige stad!
Dat de hondendrol voor mijn voordeur lag gaf mijn stem waarschijnlijk de juiste intonatie.
Vanaf dat moment stuurden ze iedere paar dagen een poepmobiel. Een ouderwetse veger en blik op lange steel was handiger geweest, maar dankbaar was ik wel.