Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (77): Piet Hagen | Journalisten in Nederland, Een persgeschiedenis in portretten 1850 – 2000

Mijn eerste stukken, die werden gepubliceerd, dateren van het einde van de jaren 80. Het waren ingezonden brieven en stukken voor de opiniepagina van De Volkskrant. Een van die stukken ging over Auschwitz, dat zou worden ‘omgebouwd’ tot een klooster voor nonnen. Vanuit mijn Joodse holocaust achtergrond keerde ik mij fel tegen dit plan. Nooit zal ik vergeten, dat ik enige dagen daarna een pakketje thuisbezorgd kreeg met een dreigbrief en een dode muis. Het was mijn eerste serieuze artikel uit mijn bewogen loopbaan! In de 30 jaar daarna heb ik alles meegemaakt, maar nooit meer een dergelijk poststuk mogen ontvangen! Ook schreef ik artikelen over onderwijs op de opiniepagina van Trouw en had een column in een maandblad over middelbaar onderwijs, Didactief. Een van de stukken in Trouw ging over de middenschool. Naar aanleiding daarvan werd ik uitgenodigd voor een interview bij een actualiteitenrubriek van de EO op primetime. Ik gaf toen zelf nog les en vroeg ’toestemming’ voor dat optreden aan de rector van die school, het Goois Lyceum in Bussum.

Ik gebruik dit boek van Piet Hagen om een globale schets te geven van mijn loopbaan en van alle media, waar ik voor heb gewerkt. Ongetwijfeld zal ik er een paar vergeten. De heer Hagen werd als hoofdredacteur van De Journalist uitverkoren tot de eerste ‘ombudsman’ bij de MSM, bij NRC Handelsblad. Tegelijkertijd begon ik op de site van Theo van Gogh met mijn NRC Ombudsman rubriek, die uiteindelijk leidde tot het onvolprezen boek Lux, Libertas en Leugens uit 2004. In deze rubriek maakte ik Hagen vaak belachelijk. Deze recensie staat op de site van Bol.com (https://www.bol.com/nl/p/lux-libertas-en-leugens/1001004002073348/) van de hand van een MSM loonslaaf, die zelf nimmer een artikel van enige betekenis heeft geschreven:

Micha Kat heeft een blauwe maandag als freelancer voor NRC Handelsblad geschreven. Nadat hij enkele jaren later werd bedankt voor zijn diensten, is Kat via de website van Theo van Gogh een ware vendetta begonnen tegen het liberale avondblad. De hoofdredacteur zou Pim Fortuyn ‘gedemoniseerd’ hebben, de ene na de andere redacteur wordt gefileerd wegens ongeoorloofde contacten met belangenorganisaties, die een professionele nieuwsvoorziening in de weg zouden staan. Elsbeth Etty is volgens Kat het ergste. Ook de ombudsman Piet Hagen moet het ontgelden vanwege zijn serviele houding ten opzichte van de krant, die hij behoort de bekritiseren. Kat vergelijkt zijn boek (met een bundeling van zijn website stukjes) met het kritische boek over Le Monde: ‘La Face cachée du Monde’. Helaas staat Kats boek te vol met onbewijsbare stellingen om die vergelijking te doen standhouden. Kleine druk.



Hans Renders

Daaronder staat deze review:

Erg verfrissend om weer eens een gedurfd journalistiek werk te kunnen lezen. Dit boek raakt namelijk de kern van de problemen in het medialandschap van Nederland. Problemen, waar in de “oude” media met geen woord over gesproken wordt. Belangenverstrengelingen en zelfbehoud boven integriteit zijn zeer kwalijke zaken, al helemaal als het gaat om een krant. Kan het volk er nog van uit gaan, dat de media de macht controleert?

Na mijn tumultueuze begin bij De Volkskrant en Trouw ging ik als min of meer vast freelancer aan de slag bij het Ublad, het weekblad van de Universiteit van Utrecht. Ik kwam daar terecht via mijn dispuutgenoot Lex Rozenbroek, die later zou uitgroeien tot een big player in medialand bij Reed Elsevier. Via hem ging ik ook schrijven voor het weekblad Carrière van Elsevier en het maandblad Account, alsmede voor het HBO Blad. We zitten inmiddels rond 1990. Account ging over zakelijke dienstverlening (accountants, notarissen, advocaten en belastingadviseurs) en dat sloot goed aan bij het werk van mijn vrouw, die toen als advocate begon bij Nauta Dutilh, een van de belangrijkste kantoren van ons land. Met een bundeltje van deze artikelen onder de arm kreeg ik een stage bij NRC Handelsblad als algemeen verslaggever. Ik zou tot 2002 aan deze krant verbonden blijven als freelancer en heb voor de krant uiteindelijk rond de 250 stukken geschreven. Meer over mijn ‘carrière’ bij NRC in deel 35 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-35-pien-van-der-hoeven-het-succes-van-een-kwaliteitskrant-de-ontstaansgeschiedenis-van-nrc-handelsblad/. Vanaf het uiterste begin stond mijn loopbaan dus in het teken van het recht, hetgeen in 2007 zou leiden tot mijn rol in de zaak Joris Demmink. Van 1997 tot 1999 was ik – samen met advocaat Matthijs Kaaks – hoofdredacteur van een door ons zelf opgerichte glossy voor juristen, Amice, een initiatief, dat tot woedende reacties leidde in de juridische wereld en tot een ‘coup’ van Wolters Kluwer, die ons met grof geweld uit de markt drukte. Op internet vinden we hierover nog dit artikel uit De Volkskrant: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/de-ondergang-van-een-juristen-glossy~bc5bedee/. In deze periode schreef ik ook talloze artikelen voor Het Advocatenblad en later voor de website voor de advocatuur Advocatie.nl.

Na mijn stage bij NRC kon ik aan de slag bij de Krant Op Zondag, waarover ik heb geschreven in deel 32 van deze serie (https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-32-rene-de-bok-de-krant-op-zondag/). Toen het stof daar was neergedaald, kwam ik terecht bij Panorama in Haarlem – 1991, 1992. Daar ontmoette ik de onvolprezen Jan Dijkgraaf, die ik later weer zou tegenkomen als hoofdredacteur a.i. bij HP/de Tijd, waar ik ook tal van artikelen voor schreef, onder meer de journalistieke pareltjes (samen met Pamela Hemelrijk) over de corruptie van de president van de Amsterdamse rechtbank Carla Eradus (2004). Die stukken waren een ongekende sensatie, want het blad had toen een reclamecampagne lopen op de radio, waarin de cover van het blad werd gepromoot. WAAROM CARLA ERADUS NOOIT PRESIDENT VAN DE AMSTERDAMSE RECHTBANK HAD MOGEN WORDEN zo klonk het een hele week elk uur op Radio 1. Dat soort dingen konden toen nog. De affaire Eradus is eigenlijk een aparte aflevering van deze serie waard, nu ik erover nadenk. Vrij vroeg ging ik ook aan de slag bij Intermediair, waar Hans Wansink toen aan de knoppen zat, een nare en gefrustreerde figuur, die later bij De Volkskrant bij tal van smerige affaires betrokken zou raken, zoals de hit job tegen Ayaan Hirsi Ali. Later heb ik daar nog als een soort ‘vaste kracht’ een jaar lang op de redactie gezeten. Ook was ik vaste medewerkers van Management Team – de serie, die ik voor dat weekblad schreef over ‘spannende rechtszaken van ondernemers’, zou uiteindelijk leiden tot mijn betrokkenheid bij de roemruchte Chipshol affaire, die uiteindelijk weer zou samenkomen met de zaak Demmink (zie deel 39: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-39-jan-poot-schipholgate/). Niet onvermeld mag ook blijven het Historisch Nieuwsblad, waar ik in 2000 en 2001 werd binnengehaald als ‘journalistieke troubleshooter’. Ik heb voor dat blad nog het ‘roemruchte’ artikel geschreven, waarin prof. Lou de Jong zijn ‘excuses aanbood’ voor fouten, die hij had gemaakt bij zijn diskwalificaties van politicus Aantjes. Twaalf jaar daarna zou de zoon van Aantjes, de advocaat Klaas Aantjes, mij ‘als dank’ op werkelijk weerzinwekkende wijze verraden in mijn zaak tegen de criminele ex rechter Hans Westenberg (overigens was die hele toestand rond de ‘excuses’ van De Jong een hoax, want Aantjes was wel degelijk zo fout als het maar kan in de oorlog). Ja, het geld stroomde bij bakken binnen in die jaren – eind jaren 90 kon ik samen met mijn vriendin Annemarie een enorm huis kopen in Rotterdam. In dat huis begon ook mijn ‘internet imperium’ (2003) met KlokkenluiderOnLine en NRC Ombudsman en later (vanaf 2015) RevolutionairOnLine. Maar even terug naar medio jaren 90 toen ik samen met mijn ‘journalistencollectief’ KSTvHP (de achternamen van de deelnemers: Kat, Sadee, Toebosch en Van Holst Pellekaan) jarenlang werkt voor VARA TV Magazine, waar toen Daan Dijksman de scepter zwaaide. Onze taak was met name om pagina’s te vullen, die gingen over het tv aanbod van die dag. Journalistiek best heel leuk, want super gevarieërd, van politiek via wetenschap en sport tot entertainment en celebrity’s, gewoon alles wat er bestaat, maar de sfeer was afschuwelijk, onder meer omdat er steeds politieke agenda’s speelden. Ook aan mijn belevenissen bij de VARA zou wel een apart artikel kunnen worden gewijd. Met dit kantoor (we huurden een bedrijfsruimte in Amsterdam aan de Van Diemenstraat) haalden we grote opdrachten en projecten binnen, zoals het maken van een magazine voor de Hogeschool van Amsterdam onder de naam Level, het in te markt zetten voor een concurrent van Intermediair namens de Perscombinatie (Oriëntatienieuws, ON) en het schrijven van een jubileumboek naar aanleiding van het 75-jarig bestaan van KLM. Voor die laatste opdracht mochten we opdrachten verdienen over de hele wereld; ik beperkte me tot een reportage uit Kiev, dat juist in die tijd werd toegevoegd aan het netwerk van bestemmingen van KLM. Kort na deze traumatische periode ging ik samen met Annemarie veel reizen, hetgeen leidde tot vele spannende verhalen in Het Beste/Reader’s Digest. Het leuke was dat deze verhalen soms in vele talen werden vertaald en terecht konden komen in de edities van Hongarije, Frankrijk en of Zweden. De hoofdprijs was te worden opgenomen in de editie voor de VS. Ik meen, dat een verhaal 6000 gulden opleverde; de organisatie stuurde ook ‘fact checkers’ het veld in om te controleren, of je verhaal wel klopte. Dat waren nog eens tijden!

Vanaf 2000 ging ik ook aan de slag voor De Telegraaf, eerst bij De Financiële Telegraaf. Ik heb de krant reeds toen aan de rand van de afgrond gebracht met enkele artikelen over een criminele partner van een groot kantoor in Utrecht, die ik schreef samen met Joost de Haas, die in 2007 – met Bart Mos – cruciale stukken a charge over de zaak Demmink zou publiceren. De artikelen klopten natuurlijk 100%, maar het corrupte kantoor – CMS Derks – dreigde het dagblad even zo goed het graf in te procederen. Uiteindelijk is alles, meen ik, ‘gerectificeerd’ en of ‘uitonderhandeld’. In 2002 vond het roemruchte Kees Lunshof incident plaats in Nieuwspoort, waarna ik werd ontslagen. Maar zes jaar later werd ik weer aangenomen, nu als correspondent Zuid Oost-Azië – om opnieuw te worden ontslagen nog voordat ik had kunnen landen in Bangkok en ook maar een letter uit Azië had ingeleverd. Hierover zou ook weer een apart stuk moeten komen. Uiteindelijk betaalde de krant mij een lachwekkende 10.000 aan schadevergoeding, omdat mijn advocaat destijds, de lafste jankebek van de Nederlandse balie (Fulco Blokhuis) in zijn bedje lag te poepen van angst, dat zijn loopbaan als ‘media advocaat’ in de kiem zou worden gesmoord. Vanaf dit moment was ik ‘complotdenker’ en werd door de complete media in Nederland taboe verklaard – mijn laatste artikelen als ‘mainstream journalist’ schreef ik in 2009.

Ik moet er een einde aan maken, maar dat kan ik niet doen zonder te melden, dat ik ook heb geschreven voor Vrij Nederland, De Groene, Binnenlands Bestuur, Elsevier en De Accountant, waar ik zelfs jaren lang voor schreef (zie deel 70: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-70-micha-kat-pieter-lakeman-boekhoudfraude-13-schokkende-fraudezaken-in-binnen-en-buitenland/). Nogmaals: ik zal zeker enkele titels vergeten zijn, maar het gaat hier niet om de compleetheid. Je zou de zaak ook kunnen omkeren: voor welke titels heb ik nooit geschreven? Avenue. Playboy. Penthouse. Vorsten. Arts en Auto. Veel verder kom ik niet.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://mijnlevenin100boeken.com/