Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (72): James Joyce | Dubliners

In 2013 kwam ik in contact met ene Victoria in Ierland – een half Nederlands half Russische vrouw van destijds een jaar of 35. Zij benaderde mij via Skype met een bizar en huiveringwekkend verhaal. Het kwam erop neer, dat zij zich had laten inpakken door twee Ierse agenten, die haar vervolgens zwanger maakten; in een geval ging het daarbij om een verkrachting in een politiebureau, waarbij de agent in uniform was. Victoria kreeg twee kinderen met een leeftijdsverschil van drie jaar: een jongen en een meisje. Toen haar dochter werd geboren, kwam de Ierse jeugdzorg het ziekenhuis binnenstormen om zowel de baby als de peuter weg te halen – naar alle waarschijnlijkheid in opdracht van de politie. Victoria was verwikkeld in allerlei ingewikkelde en uiterst frustrerende juridische gevechten rond haar kids en de ‘access regeling’ waarbij ze haar kinderen eens per twee weken mocht zien, anderhalf uur onder strenge bewaking. De kinderen waren ondergebracht in pleeggezinnen en ik kreeg foto’s te zien, die duidelijk wezen op seksueel misbruik. Ik gaf haar juridisch advies naar eer en vermogen. Wat haar zaak sterk en interessant maakte, was dat ze allerlei bewijsmateriaal kon overleggen, zoals geluidsopnames en foto’s van politie petten. De vader van het meisje was zelfs een hele hoge diender en toen hij hoorde, dat Victoria zwanger was, dwong hij haar abortuspillen te slikken. Victoria maakte geluidsopnames van deze conversatie in een café in Dublin, die ze vervolgens doorspeelde aan de Irish Independent – het complete gesprek werd gepubliceerd. Dit had een enorme rel tot gevolg, omdat dit destijds in Ierland allemaal illegaal was. Hilarisch was dat deze agent Victoria meldde, dat ze de pillen ‘via internet kon bestellen in Nederland’. De diender werd ontslagen of op non actief gesteld. Journalistiek was dit allemaal natuurlijk uniek en explosief. Victoria zette steeds meer druk op mij naar Ierland te komen en ik maakte de oversteek voor het eerst in september 2013. Op vliegveld Eindhoven werd ik gearresteerd, maar ze lieten me na een uur van verhoor en telefoontjes met Den Haag toch vertrekken. In Dublin werd ik opgewacht door Victoria, een kleine vrouw met een knap gezicht in sport outfit. In een kroeg bij het vliegveld begon ze me haar levensverhaal te vertellen – een grote aaneenschakeling van misbruik en seksuele horror. Nog nooit in mijn bewogen carriere als journalist had ik dit soort dingen gehoord. In de verhalenbundel Dubliners van James Joyce uit 1914 komen ook vele café scenes voor, maar geen daarvan bereikt ook maar 10% van de waanzin, die toen uit de mond van Victoria kwam – laat staan, dat er een scene in voorkomt als die van de abortus pillen en de stiekeme opnames! Opnieuw wordt de stelling onderschreven, dat de werkelijkheid vaak zo waanzinnig is, dat geen schrijver die kan benaderen.

In Nederland bleek ze ook allerlei kinderen te hebben, die waren gekaapt door jeugdzorg en ondergebracht bij bejaarde homo’s, dat werk. Het gaat nu allemaal veel te ver dit op te diepen – als ik daartoe nog in staat zou zijn – maar the bottom line is, dat zij, dat was althans mijn indruk, reeds op zeer jonge leeftijd door de pedo netwerken is ‘gebruikt’ als een soort ‘broed machine’ voor baby’s, die aldus waren ‘voorbestemd’ voor misbruik. Hoewel ze totaal getraumatiseerd was en onmogelijk, straalde ze ook een enorme kracht uit en bezat een idioot gevoel voor humor: te midden van alle ellende en geschreeuw lagen we ook vaak dubbel van het lachen. Er zou een film gemaakt moeten worden over haar leven. Na dit bezoek keerde ik terug naar Duitsland, waar ik toen woonde met mijn vriendin Catharina (zie deel 64 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-64-jorg-friedrich-the-bombing-of-germany-1940-1945/), maar een jaar later besloot ik definitief naar Ierland te verkassen. Victoria had via een van haar bizarre – en vaak uiterst crimineel – contacten de beschikking gekregen over een enorm huis in Wexford. Daar kon ze gratis wonen, maar er was een probleem: het huis stond al vijf jaar leeg, nadat er een afschuwelijke moord was gepleegd, waarbij een jonge vrouw aan mootjes was gehakt met golfclubs. In ruil voor het gratis wonen moest ze het huis opknappen en opruimen en ze vroeg me, of ik haar daarbij kon helpen – waarbij ik natuurlijk ook in dat huis zou kunnen wonen. Een prima aanbod. Het huis was inderdaad een enorme chaos, maar op de etage had Victoria voor mij een complete slaapkamer opgeruimd en gereed gemaakt. Het lijk was dan weggehaald, maar voor de rest was alles al die jaren niet aangeraakt en het tapijt stond nog stijf van het geronnen bloed. Het was een hel. In de tuin lagen honderden blikken bier en lege flessen whiskey en wodka. Het kostte ons zes weken de tent op te ruimen – het was eigenlijk een hele leuke tijd. Nooit zal ik de eerste nacht vergeten, waarbij het er natuurlijk om ging of het huis ‘behekst’ zou zijn! Juist toen het pikdonker was viel de stroom uit. Kort daarna zag ik dat het signaal op mijn mobiele telefoon was verdwenen. ‘There we go!,’ dacht ik! Maar er gebeurde niets en ik heb die nacht heerlijk geslapen. Ik heb een hoop poen aan dat huis verspijkerd – gordijnen, elektrische douches – maar de situatie met Victoria werd onhoudbaar. Ze was zo paranoia, dat ze steeds dacht, dat het huis was ‘omsingeld door agenten,’ waarbij ze alle lichten uitdeed, omdat ze ‘anders zouden zien, dat we thuis zijn’. Ook werd ik financieel steeds verder onder druk gezet en gebeurde allerlei andere waanzin, waardoor ik na een dik jaar het huis op stel en sprong moest verlaten op een ijskoude avond in december in de stromende regen. Het alternatief was, dat ik geweld moest gebruiken.

Ik heb Victoria op allerlei manieren proberen te helpen, waarbij ik haar vaak ook begeleidde naar zittingen op rechtbanken en bezoeken aan de politie ombudsman. Maar voor haar geldt in principe hetzelfde als voor mij: je vecht tegen een systeem, dat je compleet verwoest en vermorzelt – precies zoals is beschreven door Franz Kafka in Het Proces (deel 9 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-9-franz-kafka-het-proces/). Wie denkt, dat de kern van het verhaal van Victoria in dit hoofdstuk is verteld, moet ik teleurstellen. Want de hele situatie kreeg een compleet nieuwe dynamiek toen Ierland werd geteisterd door een serie pedo lustmoorden, zoals we die eigenlijk alleen in Nederland kennen vanuit de zaken Marianne Vaatstra, Romy, Savannah en de rest. Met mijn ‘expertise’ in de zaak Vaatstra ging ik deze zaken analyseren en de overeenkomsten bleken niet te negeren. De situatie kwam tot een bizarre climax toen ik werd gearresteerd in de rechtszaal tijdens het proces van de ‘Ierse Jasper S.’ In deze moordzaak kwamen allerlei linken naar boven met de ‘agenten van Victoria’. In een vergelijkbare moordzaak op een jonge vrouw bleek Victoria door een van haar agenten naar exact dezelfde locatie te zijn gereden als waar later het lijk van een andere jonge vrouw verkoold werd aangetroffen in een uitgebrande auto. In een ander geval bleek een van haar agenten een tip van een boer, die het lijk van een vrouw vond, te hebben verdonkeremaand. Het ging maar door. Ik verzamelde al die info op een Engelstalige website, die op een gegeven moment duizenden bezoekers trok. De Ierse media begonnen over mij te schrijven, precies zoals Chris Klomp dat doet in Nederland: er was een ‘complot gek’ gekomen, die allerlei levensgevaarlijke waanzin verspreidde! Kort daarop werd in opnieuw gearresteerd in mijn hostel. Als ik deze website niet ogenblikkelijk op zwart zou zetten zou ik in de gevangenis worden gegooid. ‘Ik ben bang, dat de Nederlandse ambassade (daar zat een vriend van Demmink als ambassadeur) in dat geval weinig voor mij kan betekenen,’ dacht ik nog. Gelukkig was mijn ’technische man’ in Nederland op dat moment bereikbaar. De drie rechercheurs keken over mijn schouder mee, of de site wel echt uit de lucht was. Als dat niet het geval was geweest, zou ik zijn afgevoerd naar de Ierse Goelag en zou niemand wellicht ooit nog iets van me hebben vernomen.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=James+Joyce
https://mijnlevenin100boeken.com/