Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (67): Tariq Ali, Pankaj Mishra a.o. | Kashmir, the Case for Freedom

Medio februari 2019 dreigde opeens weer oorlog uit te breken tussen India en Pakistan over Kashmir. Hoewel het geweld daar al decennia voortduurt, kwam de extreem bloedige aanslag van moslim terroristen en of vrijheidsstrijders op Indiase Hindoe soldaten, waarbij meer dan 40 doden vielen, toch min of meer uit de lucht vallen. India reageerde direct via bombardementen. Pakistan wist een vliegtuig wist neer te halen, waarbij de piloot levend in handen viel van zijn vijanden. De hele wereld hield de adem in en iedereen bemoeide zich met de crisis tussen de twee kernmachten. Wellicht mede onder buitenlandse druk gaf de charismatische PM van Pakistan, oud cricket kampioen Imran Khan, de piloot terug aan India, waarna hij een enorme crackdown lanceerde op moslim extremisten en terroristen. Hiermee was de spanning uit de lucht en de laatste maand is het min of meer rustig gebleven.

In de zomer van 1997 was de spanning tussen beide landen in hun oorlog om een van de mooiste gebieden van de wereld, Kashmir, ook al om te snijden. Annemarie en ik bevonden ons op een hotel annex woonboot in het Dal meer bij Srinagar, de hoofdstad van Kashmir. Er vonden voortdurend bomaanslagen plaats. We waren ‘ingevlogen’ vanaf Jammu (de ‘winterhoofdstad’ van de deelstaat Jammu & Kashmir), waar we iemand hadden ontmoet met familie in Srinagar – een oom, die eigenaar was van de woonboot, waar we logeerden. Deze figuur gaf ons een code van drie cijfers. Hij gaf dezelfde code aan zijn oom, die ons zou ophalen van het vliegveld in Srinagar. Veiligheidsmaatregelen. We droegen tijdens deze reis een satelliettelefoon mee, die we hadden gekregen van de VPRO om verslag te doen. Dat was een enorm apparaat, waarbij het altijd weer spannend was, of de verbinding tot stand gebracht kon worden. De woonboot was alleen via weer een andere boot te bereiken en we moesten dus steeds worden ‘overgezet’ als we terugkwamen uit de stad. Juist op de dag, dat er allerlei bomaanslagen plaatsvonden, die ik op mijn woonboot live kon volgen en horen, was Annemarie in de stad om naar tapijten te kijken. Ze kwam maar niet terug en ik werd echt enorm gestresst en nerveus. Ik zal nooit vergeten, dat ik tegen de avond haar silhouet naderbij zag komen op de ferry, gehuld in een zwarte rode oranje kaftan (ik droeg een witte). Dat meer is van een paradijselijke schoonheid en elke ochtend ging ik vanuit de boot zwemmen. In de jaren 60 en 70 was Srinagar een bekend en berucht hippie paradijs, maar eind jaren 90 was het toerisme vrijwel stilgevallen door de oorlog. De uitzendingen voor de VPRO deden we op het dak van de woonboot met die afschuwelijke satelliettelefoon.

Twee ‘verhalen’ hadden met name onze interesse. Het eerste was het front tussen India en Pakistan op de Siachengletsjer op meer dan 6000 meter hoogte. Dit was (is nog steeds) het ‘hoogstgelegen’ front uit de militaire geschiedenis en de meest krankzinnige verhalen gingen daarover de ronde, zoals over dood vriezende soldaten en blokkerende mitrialleurs door de extreme vorst. We kwamen in contact met een generaal van het Pakistaanse leger, die voor ons een helikopter zou regelen, maar uiteindelijk ging het niet door. Het andere project, ook hoog in de bergen, ging wel door – al was ook dat een hele toestand qua organisatie. We slaagden erin een accreditatie te krijgen als Hindoe pelgrim naar de beroemde Amarnath grot op bijna 4.000 meter waar een enorme ‘penis van ijs’ staat, die door de Hindoes wordt aanbeden in een jaarlijkse pelgrimage (yatra), waaraan tienduizenden Hindoes (inmiddels honderdduizenden) deelnamen. Na een tocht van vijf dagen door de bergen wordt deze grot – een van de meest heilige tempels van de Hindoes – bereikt. De ‘ijs penis’ is die van de god Shiva en zou variëren in grootte en dikte al naar gelang bepaalde maanstanden – aldus ‘experts’. Bij het verkrijgen van die ‘accreditatie’ hoorde ook een heuse ‘medische test’. Hiertoe moesten we een bezoek brengen aan een arts in Srinagar. Uiteindelijk kregen we allebei een ‘pasje,’ waarmee onze deelname aan dit religieuze Hindoe festijn verzekerd was. De ‘uitdaging’ van deze expeditie was niet zozeer de klim – kinderen, opa’s, oma’s (die met geld in een draagstoel) liepen de tocht immers ook – maar vooral de politieke en militaire situatie in Kashmir, want de pelgrims werden steeds weer aangevallen door moslim extremisten. Vrijwel de hele route werd bewaakt door tot de tanden toe bewapende Indiase soldaten, ook de kampen waar je ’s nachts een tent kon huren – zo’n yatra is natuurlijk ook een groot commercieel geld verdienfeest, want daarin zijn Hindoes nog beter dan in het aanbidden van penissen van ijs. Ik lees op Wikipedia, dat bij de pelgrimstocht in 2012 (waar het record werd bereikt van 622.000 wandelaars) 130 doden vielen, maar geen daarvan was het slachtoffer van moslim extremisten. In de jaren 1991-1995 vond er geen yatra plaats, omdat de dreiging van moslim extremisten te groot werd geacht. Dit was een onhoudbare situatie en dus werd in 1996 een soort ‘bestand’ gesloten, waarbij de moslims ‘beloofden,’ dat ze de pelgrims niet zouden aanvallen. Dat gebeurde ook niet, maar het noodlot sloeg toe vanuit een geheel andere hoek: 242 yatris kwamen om door extreme weersomstandigheden en uitputting. Het was dus in elk opzicht een ‘beladen’ jaar, waarin wij de tocht maakten. Er gebeurde niets. Maar enkele jaren nadien laaide het dodelijke geweld weer op: in 2000 vonden 32 mensen de dood bij een aanval van extremisten op het basiskamp en in 2001 stierven 13 mensen toen terroristen granaten begonnen te gooien op een hoger gelegen kamp vlakbij de grot. We deden uiteraard verslag van de tocht bij de VPRO en schreven een pagina groot artikel in De Volkskrant. Toen we de penis van ijs bereikten viel die me behoorlijk tegen, maar dat zou natuurlijk te maken kunnen hebben met de stand van de maan op dat moment.

Ik moet er vaak aan denken hoezeer de wereld is veranderd vanaf 1997. Hoe zou het zijn om de tocht nu te maken – los dan nog van de militaire en politieke situatie, die gevaarlijker is dan ooit te voren? Destijds bestond er nog echte en oprechte belangstelling voor dit soort exotische verhalen en onderwerpen, ook in de media, die nog ‘open minded’ waren en spannende verhalen waardeerden op face value. Nu wordt alleen gekeken, of de auteurs wel behoren tot de ‘juiste’ groep en of de inhoud de ‘agenda’ niet te zeer in de wielen rijdt. Deze veranderingen zijn allemaal begonnen na 9/11, zoals ik uitgebreid heb beschreven in deel 54 van deze serie over Pakistan (https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-54-stanley-wolpert-jinnah-of-pakistan/) toen NRC Handelsblad onze verhalen opeens ‘niet meer relevant’ vond, omdat de WTC torens in New York waren neergehaald en geen positieve verhalen mochten worden gepubliceerd over Pakistan.

Hier een video over de tocht uit 2017 die een goede indruk geeft:

Yash Handa – Amarnath Yatra via Pahalgam 2019 (2)

Gepubliceerd op 5 aug. 2017

For Amarnath updates, like this page
https://facebook.com/shriamarnathji
INSTA
https://www.instagram.com/theyashhanda

Part 2 Amarnath toughest yatra. This video is recorded by Yash Handa on 2nd and 3rd July 2017, this part will show the full yatra from Pahalgam to Holy cave and Holy cave to Baltal and also all stops are included: Pahalgam Chandanwari Pisutop Zozibal Sheshnag Lake Maha Ganesh top Mg top Poshpatri Langer Panjtarni helipad Holycave Amarnath Dharshan 2017 Snowfall at Amarnath Baltal Helipad 2nd July and 3rd July yatra

Reacties:
https://youtu.be/Qs_7Be0km1U

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://mijnlevenin100boeken.com/