Lees Mee met Vluchteling Micha Kat (5) JAMES JOYCE | A PORTRAIT OF THE ARTIST AS A YOUNG MAN

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt, dat ik mijn werk als journalist uit oefen van uit een zuiver creatieve Drive. In die zin kun je mijn web sites ook zien als kunst werken. Why not? Wat is het principiële verschil tussen het literaire proza van ‘Geëngageerde’ schrijvers als Multatuli, Dostojevski of Philip Roth en mijn journalistieke werk? De grenzen tussen literatuur en journalistiek zijn fluïde. Hoe kan het ook anders? En ze vervagen zelfs hele maal als we het hebben over de genoemde Drive, de ‘Inspiratio,’ zo als de Romeinen dat noemden, het geen letterlijk ‘In Blazing’ betekent, in blazing van ideeën, concepten, vormen, beelden, structuren, verhaal lijnen, karakters, kleuren, settings, scenes, materialen en al die andere ‘Bouw Stenen,’ die een kunstwerk vormen, een schilderij, een film, een boek, een website (…) De ‘Bouw Stenen,’ waar ik mee werk, komen uit de waarheid en de werkelijkheid, maar het werk, dat ik er mee realiseer, is honderd procent een product van mijn inspiratie. Dat blijkt er bij voor beeld uit, dat ik al tijd een papier en een pen naast mijn bed heb liggen, om dat je midden in de nacht op eens ‘Van Boven’ kunt worden ‘In Geblazen’ met een bepaald idee, een verband, een inval hoek, die je niet wil verliezen. Een Hard Core journalistieke ‘Ambacht Man’ werkt niet zo. Die kun je meer vergelijken met een tand arts, op zijn werk werkt hij, in zijn vrije tijd doet hij andere dingen. In mijn leven is er geen enkel onder scheid tussen werk en vrije tijd en tegen woordig zet ik zelfs steeds vaker S nachts mijn Lap Top aan.

Wat een lange aan loop naar het boek van James Joyce! In A Portrait of the Artist as a Young Man uit 1914 gaat Joyce op zoek naar de ultieme wortels van zijn creativiteit als schrijver. En die wortels beginnen direct bij de geboorte! Het is, die voor elke artiest unieke combinatie van Nature, DNA, en Nurture, die de Soft Ware vormt voor zijn creatieve brein. In het geval van Joyce komen we dan direct te recht bij de onbeschrijfelijke terreur van de Katholieke Kerk in Ierland aan het eind van de negen tiende eeuw. De kern van het boek is het bezoek van de hoofd persoon aan een hoer en de geweten wroeging, die daar op volgt en die zo ver gaat, dat hij overweegt zelf moord te plegen. In plaats daar van ‘Doet hij Boete’ via een verstikkend Regime van Katholieke Regels en Wetten. Maar gelukkig is zijn persoonlijkheid zo sterk, dat hij zich daar aan weet te ontworstelen. Hij wordt geen priester, zo als zijn Jezuïtische leer meesters willen, en aan het eind van het boek verlaat hij Ierland om elders, precies, zo als Joyce zelf deed en met hem vrij wel alle grote Ierse schrijvers uit die tijd, zijn creatieve schepping drang optimaal te kunnen cultiveren. Dit is de voor laatste zin van het boek,

“Welcome, O Life! I Go to Encounter for the Millionth Time the Reality of Experience and to Forge in the Smithy of My Soul the Uncreated Conscience of My Race.”

Net als Joyce heb ook ik me moeten los vechten uit de klauwen mijn ‘Milieu’. Ook ik heb mijn vaderland verlaten. In mijn geval was het het verstikkende korset van Politiek Correct Denken, Israël, de PvdA, de academische elite, de gevestigde instituties, dat werd vereerd als zo veel Jezussen aan zo veel kruisen in het Ierland van Joyce. Van af het begin heb ik me tegen dat alles verzet. Ik heb bij voor beeld slechts één enkele keer in mijn leven mijn stem uit gebracht bij verkiezingen, toen ik net 18 was. Dat was toen PvdA, dat nog wel, maar ik stond al bij na kotsend in het stem hokje. This is Evil Shit, we worden gigantisch bedrogen! Geheel in lijn hier mee, ben ik ook slechts één keer in Israël geweest. No Good. Not for Me. Waar het alle maal op neer komt, is die automatische notie van superioriteit, van wij zijn beter en slimmer en ‘Hoger,’ dan de rest. Dat hebben Joden, maar ook de linkse elite, de MSM, de academische zwendelaars, You Name It. Ik werd gedwongen me beter te vinden, dan ‘De Rest’ en weigerde. Misschien niet eens, omdat ik er principieel op tegen ben beter te zijn, dan de rest, maar om dat het verstikkend werkte voor mijn creativiteit, mijn inspiratie. En al dus kon ik uit groeien tot de ‘Bekendste Complot Denker van Nederland’, bron Chris Klomp, en de meest vervolgde figuur uit de geschiedenis van de Nederlandse Recht Staat. Een bizarre gedachte, dat je als kunstenaar kunt worden op gesloten, om dat je de Drives en de Waves volgt van je eigen creatieve inspiratie.

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat