Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (48): Randy Shilts | And the Band Played on, People, Politics and the AIDS Epidemic

Toen de wereld werd geconfronteerd met AIDS was ik juist als student teruggekeerd naar mijn geboortestad Amsterdam. Ik herinner me nog goed hoe de eerste berichten over een horror ziekte onder homo’s in de VS doordrongen in Nederland. I was terrified. Het was 1982 en ik was nog maagd – of net niet meer, de chronologie van mijn eerste vaginale penetratie versus de ‘komst van AIDS’ is natuurlijk niet meer precies te reconstrueren na al die jaren. De ziekte heette toen nog geen AIDS – er werd gesproken van ‘homo-kanker’. De officiële naam was toen GRID (Gay Related Immune Deficiency); de naam AIDS werd later in dat jaar geïntroduceerd. Het verhaal was, dat je de ziekte kreeg als je homo was en met heel veel verschillende mannen seks had. Naar mijn beste weten werd als oorzaak van de ziekte in het begin niet een virus gezien, maar het hebben van seks met zeer veel verschillende partners. Niemand wist hoe hierop te reageren, maar wel weet ik nog, dat het in die eerste jaren geen rol speelde bij ‘gewone’ seks met vrouwen. Juist, omdat iedereen dacht, dat alleen homo’s de ziekte konden krijgen. Er hing een heel eng, beetje taboe achtig sfeertje rond de ziekte, die nog werd verergerd toen de eerste horror foto’s in de media verschenen van uitgeteerde mannen met ingevallen wangen, holle, wanhopige ogen en overal de meest afschuwelijke zweren op hun lichaam, die het ‘Kaposi-sarcoom’ werden genoemd. Met name een foto van een stervende man in een bed met aan weerszijden zijn huilende ouders staat me in het geheugen gegrift. Begin jaren 90 begon de angst ook de heteroseksuele medemens stevig in de greep te krijgen. Rond die tijd had ik seks met een vrouw in Amsterdam, een collega journaliste, en zag ik bij haar in de boekenkast een dik boek met de titel And the Band Played on. Ik had van dat boek, dat verscheen in 1987, gehoord, het was een sensatie en beschreef gedetailleerd het uitbreken van de AIDS crisis in San Francisco in vieze sauna’s met honderden mannen, die het allemaal voortdurend met elkaar deden. Er ging een schok door me heen: die vrouw is vast seropositief! Daarom heeft ze dat boek! Mijn laatste uur heeft geslagen! Inmiddels was ook de eerste man, die ik kende, aan AIDS overleden – geen persoonlijke vriend, maar een dispuutgenoot van mijn vader bij wie ik samen met hem wel eens op bezoek was geweest in Amsterdam, ook een homo natuurlijk.

Mijn keiharde confrontatie met het AIDS drama vond plaats rond 2000. Ik zat op mijn favoriete terras van het Westerpaviljoen in Rotterdam, toevallig in mijn beste pak. Het was mooi weer en stampvol, maar er was een stoel vrij aan een tafeltje met een zeer aantrekkelijke vrouw met uiterst sexy schoenen. De ober kwam en vroeg ‘horen jullie bij elkaar?’ We keken elkaar aan en op dat moment was mij duidelijk, dat we in bed zouden belanden. Maar eerst raakten we in gesprek, dronken en dronken meer en gingen naar een beruchte nacht bar aan de Nieuwe Binnenweg. Daar vertelde ze, dat ze enige weken daarvoor in diezelfde bar een groep Marokkanen en Turken had ontmoet, dat ze met die groep was meegegaan en zich door iedereen had laten nemen – onbeschermd. Nu ‘maakte ze zich zorgen’, dat ze seropositief was. Ik ging natuurlijk gewoon met haar mee, behoorlijk dronken natuurlijk. Ik weet nog, dat het bij haar thuis een enorme puinhoop was. Na het neuken wilde ik direct naar huis – ik had Annemarie en voelde natuurlijk direct weer een enorme schuld. Zij smeekte mij bijna om te blijven, tevergeefs. In de weken daarna voelde ik me niet echt lekker. Normaal zou ik zo’n actie niet vertellen natuurlijk, maar dat verhaal over die onbeschermde orgie van die dame zat me niet echt lekker en ik vertelde alles aan Annemarie. Die wilde natuurlijk direct, dat ik een AIDS test ging doen. Maar dat deed ik niet. Dit zorgde ervoor, dat wij helemaal geen seks meer hadden en dat de relatie stuk ging. In deel 42 van deze serie beschreef ik hoe ze ‘het uitmaakte’ terwijl ik in New York was om verslag te doen van de nasleep van 911. Achteraf heb ik mezelf vaak de vraag gesteld waarom ik die test niet deed. Het punt is, dat je toch zoiets hebt van: het is of goed of fout, 50-50%. Je durft gewoon niet. Helemaal krankzinnig is het, dat deze angst helemaal wegviel toen Annemarie het had uitgemaakt. Ik ging gewoon naar de huisarts, deed de test en die was negatief – goed dus. Wel blij natuurlijk, maar toch: hoe werken dit soort dingen in de menselijke psyche? Zou het ermee te maken hebben, dat mijn relatie met Annemarie sowieso doomed was en dat ik zo onbewust een motief creëerde voor haar om het uit te maken? Misschien heeft die dame met de sexy schoenen dat hele verhaal van die Turkse en Marokkaanse orgie ook wel uit haar duim gezogen… Dat zou de breuk, die het gevolg was van haar kroegverhaal tussen mij en Annemarie natuurlijk helemaal dramatisch maken… Maar ja, het AIDS tijdperk… Dit soort ‘kleine’ dingen konden daarin enorme gevolgen hebben…

Een zeer goede vriend van mij, die arts is, vertelde, dat de hele AIDS scare in feite hysterie is. Bij ‘gewoon’ seksueel contact tussen man en vrouw is de kans besmet te raken minder dan 1:100.000. Er moet echt sprake zijn van bloedcontact, open wondjes en zo, zoals vaak het geval is met anale seks. Dit is er ook precies de reden van, dat anale seks door de NWO tot op de dag van vandaag enorm wordt gepropageerd. Ten eerste past dit prima in de de-populatie agenda, maar inmiddels is ook bekend, dat anale seks de meest afschuwelijke gevolgen heeft voor je fysieke gesteldheid, nog los van de kans op HIV.

Sinds het geruststellende consult van mijn medische vriend maak ik me geen enkele zorgen meer gezien mijn seksuele leven. In Ierland ben ik echter ook nog met de ziekte in aanraking gekomen, toen ik het een tijdje deed met een Zuid Afrikaanse verpleegster. Die stond erg op condoomgebruik. Vaak kwamen Zuid Afrikaanse vriendinnen bij haar op bezoek, die elkaar allemaal ‘sister’ noemden. Om je te bescheuren. Allemaal zeer aantrekkelijke vrouwen. Bij deze ‘bijeenkomsten’ werd er altijd gegeten en ook zag ik allemaal kleine envelopjes, die min of meer discreet werden doorgegeven. Toen ik hiernaar vroeg, vertelde mijn zwarte vriendin dat hier geld in zat voor een ‘sister’, die in de problemen zat. De onderlinge solidariteit van deze zwarte ‘sisters’ in het koude en natte Ierland maakte een enorme indruk op mij. Een van deze ‘sisters’ vertelde – uiteraard tijdens het eten – over een probleem van geheel andere aard: ze had een Iers vriendje, maar die wilde geen seks met haar, raakte haar zelfs niet aan! Te bang voor AIDS. Ook andere ‘sisters’ hadden deze ervaring met Ierse mannen. Ierland is een raar land qua seks. Misschien dat ik daar meer over ga vertellen in een volgende aflevering in deze serie.

Inmiddels geloof ik, als bekendste complotdenker van Nederland, dat AIDS tegen de mens is ingezet als wapen door de NWO. Het is in een laboratorium gemaakt op basis van het SIV virus, dat afkomstig is van apen in Afrika. Ik denk, dat het eerder een experiment betrof dan een daadwerkelijke poging de wereldbevolking uit te moorden, zoals het geval is met Ebola, Zika en al die verschillende griepvirussen, die steeds enger en agressiever worden. Een experiment, dat grote gevolgen kan hebben, zelfs als je niet besmet bent geraakt.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=AIDS