Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (35) Pien van der Hoeven | Het succes van een kwaliteitskrant, de ontstaansgeschiedenis van NRC Handelsblad

Toen ik nog voor NRC Handelsblad werkte, belandde ik na een borrel in Pulchri in Den Haag aan tafel met een groepje Lux en Libertassers, waaronder historica Pien van der Hoeven. Zij was bezig met het schrijven van een boek over de ‘geschiedenis van de krant’. Het moet in 1995 of 1996 zijn geweest. Ik weet tussen de nevels van de drank door nog, dat ook Geert van Asbeck aan tafel zat. Dat was destijds een gevierde journalist van de krant en ook nog een dispuutgenoot van mij. We maakten grappen over wie wel in het boek zou worden genoemd en wie niet. Pien zelf had weinig te zeggen. Ik verbaasde me er destijds al over hoe deze opdracht terecht kwam bij deze totaal onbekende historica, die er meer uitzag als de maîtresse van een of andere Lux et Libertas hotemetoot dan als een serieuze wetenschapper. Wat hier ook van zij, de missie van Pien moet zich voor haar hebben ontwikkeld tot een hel, want het zou na het etentje nog zeventien fucking jaren duren voordat het boek het levenslicht zag. Waarschijnlijk werd het oponthoud veroorzaakt door megalomane Lux et Libertassers zoals Robert van de Roer, Roel Jansen en Hans Nijenhuis, die vonden dat ze er ’te bekaaid’ vanaf kwamen en meer space eisten, uiteraard via hun advocaten.

We kunnen zonder overdrijving stellen, dat het de krant vanaf 2012, toen het boek van Pien uitkwam, niet bepaald voor de wind is gegaan. Op mijn diverse websites heb ik uitgebreid bericht hoe het concern van de krant werd leeggeplunderd door criminele managers, het debacle van NRC Next uitvoerig beschreven om nog maar te zwijgen van alle journalistieke blunders en leugens. Anno 2018 is de krant in handen van een Belgisch concern, dat wordt geleid door een man met een uiterst dubieuze reputatie (https://revolutionaironline.com/tag/christian-van-thillo/). De hoofdredacteur is ook een Belg, die in het begin van zijn regime nog regelmatig op TV kwam om uit te leggen hoe de wereld in elkaar zit, maar nu door iedereen dermate wordt uitgekotst, dat hij waarschijnlijk niet eens meer in Nederland durft te komen. Waar de krant nog wel het gesprek van de dag mee haalt is met spins in opdracht van de deep state, zoals die tegen Pieter Omtzigt, waarbij NRC ervoor moest zorgen, dat hij kon worden kaltgestellt als woordvoerder van zijn partij inzake MH 17.

Maar nu dit. Enkele dagen voordat ik dit stuk schreef, werd ik opnieuw genoemd in mijn oude krant. Niet als voormalig werknemer of journalist, maar als ‘complotdenker’. Hier de betreffende passage:

„Complottheorieën zijn wijdverbreid”, zegt socioloog Jaron Harambam van de Universiteit van Amsterdam, die promoveerde op het onderwerp.[…]. Een andere categorie complottheorieën gaat over een onzichtbare macht: al dan niet geheime genootschappen die de touwtjes (deels) in handen hebben in de maatschappij. Zo zouden Hollywoodsterren slachtoffer zijn van „mind-control technieken”. Slachtoffers zijn doorgaans succesvolle modellen of andere knappe vrouwen, die worden gebruikt als seksslaaf en dan vermoord. Als ‘bron’ voor het verhaal wordt een voormalig model opgevoerd, dat haar memoires publiceert terwijl ze „gevangen” zit in een psychiatrische inrichting. Het boek komt op Nederlandse complot sites terecht, doordat de bekende complotdenker Micha Kat erover schrijft. Hij wordt daarna geciteerd door complot site Niburu, die de link legt met de dood van het Nederlandse model Ivana Smit: was zij ook een slachtoffer van mind control? Complotdenkers worden vaak voor gek versleten”, zegt Harambam. „Maar het werkt averechts ze weg te zetten als idioten. Het gevoel niet serieus genomen te worden speelt een belangrijke rol bij hoe complottheorieën de wereld in komen, weten we uit onderzoek.”

De ‘bekende complotdenker’ uit het citaat kwam in 1989 terecht bij NRC Handelsblad. Ik werd aangenomen door Peter ter Horst, die tijdens het sollicitatiegesprek rode cowboy laarzen droeg. Ik vertrok in 2002 direct na de moord op Pim Fortuyn, waarin de krant een uiterst smerige rol speelde, geconfronteerd werd met een straf aangifte van Gerard Spong en Oscar Hammerstein en toen de eigen advocaat – Egbert Dommering van Stibbe – ‘inhuurde’ om op de opiniepagina als ‘onafhankelijk professor’ een stuk te schrijven ter verdediging van de krant. Dit is wat mij betreft ook nu nog het dieptepunt in de geschiedenis van de Nederlandse journalistiek. Benieuwd, of het ook ter sprake komt in het boek van Pien en zo ja, hoe dit dan wordt afgedaan. In de 12 jaar daartussen is natuurlijk veel gebeurd. Zoals dat ik tussen de 200 en 250 artikelen schreef voor de krant, waarbij ik nooit het verwijt te horen kreeg, dat ik me schuldig zou maken aan ‘complotdenken’. Zelfs reportages uit Iran, Tanzania, Pakistan en China werden gewoon geloofd. Maar ja, in die jaren bestonden er nog geen ‘complotdenkers’. Die zijn pas later uitgevonden, toen steeds minder mensen de MSM gingen vertrouwen en er een ‘wapen’ nodig was om ‘verspreiders van de waarheid’ mee te kunnen bestrijden. Tijdens de eerste maanden speelden zich twee zaken af, die met name in mijn geheugen gegrift staan. Het eerste heb ik uitgebreid beschreven in deel 12 van deze serie over Ayn Rand (https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-12-ayn-rand-the-fountainhead/) aan het begin van het stuk. Het tweede beschrijf ik thans hier.

Samen met Kees Beekmans moest ik een stuk maken over kraakpanden in Amsterdam. Kees en ik verdeelden enkele bekende panden, waar ze zouden moeten ‘binnendringen’ en gesprekjes voeren met krakers. Ik kreeg het bekende pand Vrankrijk toebedeeld aan de Spuistraat en een pand aan het begin van de Oude Schans. Maar de krakers wilden niet praten. In Vrankrijk werd ik er min of meer uit gemept en op de Oude Schans was niemand aanwezig, die iets kon, wilde of mocht zeggen. Empty handed terug naar Rotterdam dus, waar de krant destijds nog was gevestigd. Collega Beekman bleek het al niet beter te zijn vergaan: hetzelfde verhaal. Maar het stuk stond al ingepland. Kees en ik kwamen er niet uit dus werd er een ‘oude ervaren rot’ op het stuk gezet: Hidde van der Ploeg. Het moment, dat de krant ‘zakte,’ kroop snel naderbij (13:00) en Hidde had nog altijd geen quotes van krakers. Hij riep ons bij zich achter zijn terminal en riep: “Quotes, ik moet quotes hebben!” Wij zeiden: we hebben geen quotes. Toen riep Hidde, in totale paniek: “Dat maakt me geen fuck uit, dan verzinnen jullie maar quotes!”. We waren flabbergasted. Uiteindelijk kwamen verzonnen quotes in de krant. Dat was dus al in 1990, toen NRC nog echt op een voetstuk stond als ‘kwaliteitsbolwerk’. Voor Kees en mij werd dit incident een running gag en steeds riepen we weer naar elkaar: “Quotes! Geef me quotes! Ik wil quotes, nu!”. Maar er gebeurde veel meer ongelofelijks in die jaren. Zoals Pierre Vinken, die naar de economie redactie belde om een artikel uit de krant te houden over zijn toenmalige vriendin Sylvia Toth en haar bedrijf Content. Vinken was toen de topman van PcM, de eigenaar van de krant. Of het beruchte ‘amice briefje’ van minister van defensie Joris Voorhoeve aan hoofdredacteur Ben Knapen met het verzoek de berichtgeving over Srebrenica ‘aan te passen’ en de betreffende redacteur, Frank Westerman, van het dossier te halen. We hebben het hier wel over de ‘grootste genocide in Europa na de Tweede Wereldoorlog’. Mocht niet naar waarheid over worden bericht. En dan natuurlijk de reeds genoemde Robert van de Roer, een soort clown annex operette figuur, die in een grote reportage verzon, dat hij persoonlijk aanwezig was in de tent in voormalige Joegoslavië, waar de Dayton akkoorden werden ondertekend. Beetje Halbe Zijlstra avant la lettre. De zaak werd een nationale rel en hoofdredacteur Folkert Jensma – die zeven jaar later zou ophitsen tot de moord op Fortuyn – nam in een radio-uitzending de ‘schuld’ voor dit bedrog op zich samen met eindredacteur Tracy Metz. Het was ’te veel stress’ voor Robert! Er is zo veel meer.  In feite waren het complete gekkenhuizen, die ‘kwaliteitskranten’, toen al. Kun je nagaan hoe het er nu aan toegaat in deze tijd van fake nieuws en ‘complotdenkers’.

Die arme Pien van der Hoeven, die 20 jaar werkte aan een boek, waarin een positief beeld van NRC Handelsblad moest worden neergezet! Want dat is natuurlijk de echte reden, dat haar boek zo lang op zich liet wachten: het is onmogelijk van een muis een olifant te maken (of omgekeerd) of een cirkel vierkant (of ook weer omgekeerd). Je kunt van een compleet corrupte, criminele circustent geen plaatje neerzetten van een toegewijde journalistieke kwaliteitsorganisatie en als je dat dan toch tegen elke prijs wilt realiseren, tsja, dan ben je wel even bezig. Micha Kat schreef in 2004 ook een boek over NRC Handelsblad, dat wel een eerlijk beeld geeft van het reilen en zeilen bij de krant, al is het dan geen overkoepelende geschiedenis vanaf het ontstaan van De Nieuwe Rotterdamsche Courant en Het Algemeen Handelsblad, die in 1970 fuseerden tot NRC Handelsblad. Maar over dat boek volgt later in deze serie een aparte aflevering.

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat