Lees mee met vluchteling Micha Kat (18): Willem Frederik Hermans | Onder Professoren

Dit stuk gaat over het woord, het begrip, het fenomeen ‘professor’. We gaan het grondig – academisch, ‘professoraal’ – aanpakken en beginnen met de etymologie. Bron is het Latijnse werkwoord profiteor, dat ‘belijden, beweren, verklaren’ betekent. Een professor is dus iemand, die iets te vertellen heeft, te verklaren, te belijden. Waarom zijn professoren zo interessant? Stay tuned! Ten eerste is er geen beroep te bedenken, dat de laatste decennia zozeer in diskrediet is geraakt. De combi fraude en professor levert op Google nu 537.000 resultaten op met namen als Stapel, Poldermans, Smeesters en Forster. In feite is anno 2018 geen enkele professor meer serieus te nemen: ze zijn allemaal betaald, gekocht, gecorrumpeerd, gefêteerd, gepolitiseerd en wat dies meer zij door dezelfde krachten, die ons land thans in ijltempo naar de kloten aan het helpen zijn. De studies met als titels ‘Waarom iedereen moet worden gevaccineerd’, ‘Op naar een pedofiel Nederland’, ‘Rusland, Poetin, Nazi-Duitsland en Hitler’ en ‘Het complot rond Joris Demmink’ buitelen over elkaar heen, waarbij ook die laatste titel weliswaar is bedacht, maar toch wel zeer dicht bij de werkelijkheid komt met de Leidse promotie (2016) van ‘plottoloog’ Jelle van Buuren op een proefschrift met als titel: Doelwit Den Haag? Complotconstructies en Systeemhaat in Nederland 2000-2014. Wie neemt in dit proefschrift de hoofdrol op zich? Juist ja: Micha Kat, de hoofd-verantwoordelijke voor de ‘complot constructie Demmink’. Waar het in de fraude-zaak rond professor Diederik Stapel in 2011 nog ging (of leek te gaan volgens de MSM) om ‘zelfverzonnen data’ en in andere gevallen (met name op medische faculteiten) om omkoping door de medicijnen maffia, hebben we met van Buuren (die natuurlijk zelf geen professor is; hij promoveerde onder verantwoordelijkheid van ’terreur-professor’ Edwin Bakker) te maken met ‘pedo-apologie’ onder politieke druk van kinderverkrachters. Hier wordt de ‘wetenschap’ dus ingezet om keiharde criminelen ‘wit te wassen’, althans pogingen daartoe te doen. We betreden hiermee de rol van de wetenschap in terreurstaten, zoals Nazi-Duitsland en de Sovjet Unie, waar professoren de ‘wetenschappelijke funderingen’ legden onder de ‘minderwaardigheid’ van bepaalde rassen en de ‘krankzinnigheid’ van mensen met bepaalde meningen en politieke denkbeelden.

We gaan terug in de tijd. Toen ik opgroeide was de status van een professor nog onomstreden. Mijn vader vertelde vaak over zijn professoren aan de Universiteit van Amsterdam en voor mij waren dit pure goden. Zelf werd ik reeds op de lagere school ‘uitgescholden’ voor professor, omdat ik altijd hoge cijfers haalde en een bril droeg. Toen ik in 1981 aankwam op de UvA, op dezelfde faculteit als mijn vader (wij studeerden beiden Klassieke Taal- en Letterkunde) trof ik een professor, die ook mijn vader nog had onderwezen; andere professoren waren studiegenoten van mijn vader. Die eerste geleerde (Griekse Taalkunde) was een fascinerende figuur: Cees Ruigh. Vanuit de hele wereld kwamen studenten bij hem college lopen in ‘Lineair B’, het pre-Griekse schrift van de Myceners. Dat vak heette ‘Mycenologie’ en hij was de enige professor ter wereld, die gehakt kon maken van dit schrift. Omdat hij mijn vader ook had onderwezen en nog goed kende, kreeg ik een speciale band met hem. Hij was tevens een van een grootste kenners van Homerus ter wereld. Ik kwam vaak bij hem thuis aan de Keizersgracht, waar ik hem altijd trof in een walm van sigarenrook in zijn studeerkamer tussen duizenden boeken. Hij was zelf gepromoveerd in Parijs, aan de Sorbonne op een proefschrift over het woordje ’te’ in Homerus. Ook andere professoren ademden gezag, eruditie en autoriteit. Het was 30 jaar voor de affaire- Stapel en de komst van de ‘fraude-professor’ en slechts zes jaar na het verschijnen van Onder Professoren van Willem Frederik Hermans.

Het boek veroorzaakte een enorme schok, juist omdat het zo keihard afrekende met de ‘academische mythe’ van kwaliteit en eruditie, waarbij de beschreven universiteit ook nog eens prima herkenbaar was als die te Groningen, waar Hermans zelf doceerde en ook vele karakters herleidbaar waren naar bestaande figuren. Kern van het boek is de totale chaos en zelfs paniek, die ontstaat op een universiteit als prof. Rufus Dingelam (Technische Scheikunde) de Nobelprijs blijkt te hebben gewonnen voor een ‘ontdekking’ – 20 jaar eerder – van een stof, die zowel in wasmiddelen wordt gebruikt als in potentie verhogende geneesmiddelen. De afgunst slaat reeds direct toe en Dingelam dient het geldbedrag (280.000 gulden) over te maken aan de Universiteit. In een artikel in het Nieuwsblad van het Noorden over de prijs, wordt ‘per abuis’ een foto geplaatst niet van Dingelam, maar van zijn collega Tamstra, de directeur van het Laboratorium voor Technische Scheikunde, die ook de titel professor heeft. Op de avond na het bekend worden van het grote nieuws, komen die professoren met hun vrouwen bij Dingelam langs om hem te feliciteren. Hij heeft niets in huis en ze belanden in een seksclub om wat te kunnen drinken. Daar komen ze die Tamstra tegen met een andere anti Dingelam professor. Hermans fileert de academische wereld en de mensen, die daar rondlopen – als mensen. Nergens spreekt hij van fraude laat staan van promoties op het verdedigen van hooggeplaatste kinderverkrachters. Ik ben bang, dat hij dergelijke wantoestanden destijds voor absoluut onmogelijk zou hebben gehouden. Datzelfde geldt natuurlijk voor mij toen ik studeerde aan de UvA.

Waarom zijn professoren zo interessant? De ineenstorting van de ‘professor’ heeft zich voltrokken in een periode van amper 30 jaar. Niets is er meer van over. Er is in Nederland geen enkele professor meer, die nog enige gezag uitstraalt. Dat ligt natuurlijk niet zozeer aan de individuen op de universiteiten, maar meer aan verwoestende maatschappelijke ontwikkelingen, zoals de afbraak van de rechtstaat. Wat valt er nog te doceren aan studenten Rechten als ons hele rechtsbedrijf in handen is van pedofielen en criminelen en complete groepen binnen de samenleving ‘boven het recht’ worden geplaatst? Wat aan studenten Medicijnen als op universiteiten in het geheim dodelijke virussen worden ontwikkeld, die zijn bedoeld om de complete mensheid uit te roeien, zoals het geval is aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam? Wat aan studenten Geschiedenis nu inmiddels vaststaat, dat 99,8% van alles, wat in de leerboeken staat, is gelogen en gespind? Wat aan studenten Psychiatrie nu het enige wat we nog doen is mensen vol proppen met pillen? Er is niets meer over, mensen. Het enige wat professoren nog te vertellen, te verklaren en te belijden hebben zijn leugens, spins, filth en propaganda. De val van de professor is de val van de beschaving, van de samenleving, waarin ik ben groot geworden. Dat maakt professoren zo interessant.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat