‘Media wilden voor Al de Dirt en Juice uit mijn Verhaal’

Na alle aan dacht voor haar boek over racisme en seksueel macht misbruik in film en televisie, hoopte ex- ctrice Maryam Hassouni op steun van collega’s en systeemkritiek van media. Dat viel tegen. ‘Journalisten wilden vooral namen en rug nummers horen.’

Deze meid lag kort na het schrijven van deze column op een strand hier heel ver vandaan, onder een palm boom, drinkend uit een kokos noot. Twee decennia lang heb ik gevochten tegen een seksistische en racistische film  en TV industrie. Mijn ervaringen heb ik op getekend in mijn boek Wat de Fak. Nu doe ik mijn schild af, leg mijn zwaard neer en verlaat de arena.

Ik sluit mijn ogen en denk aan de open hartige en liefde volle berichten in mijn DM’s van de mensen, die zich in mijn verhaal herkennen of mij een hart onder de riem willen steken. Oók van collega’s, die beamen, dat het de hoogste tijd is, dat Shit verandert. Of dat openlijk gaat gebeuren, is de vraag.

“De Himpathy voor Huub Stapel ten Koste van mij was een Pijnlijke Ontmaskering“

Als bekende figuren in de film en televisie wereld niet publiekelijk onderkennen, dat er sprake is van macht misbruik, racisme en seksueel grens over schrijdend gedrag, dan zullen slacht offers blijven twijfelen om melding te doen. Een collega als Huub Stapel bij voorbeeld, een gevierd acteur van bijna zeventig, zei bij Jinek over mijn boek: “Ik ben een en veertig jaar bezig (…), ik heb nooit iets mee gemaakt van macht misbruik, seksueel mis bruik. Echt helemaal niet.”

‘De Wereld van TV is Links en Fucking Racistisch’

Ze schreef een boek over haar ervaringen.

Als hij het boek had gelezen, had hij ook kunnen denken: gebeurde dit op onze set? Hij had zijn af schuw er over kunnen uit spreken en kunnen eisen, dat dit deugdelijk wordt onder zocht door de NPO. In plaats daar van klaagde Stapel, dat ik de daders niet bij naam noemde, want ‘Henk’, een gefingeerde naam uit mijn boek, begint net als ‘Huub’ met een H. “De letter H is natuurlijk al verdacht”, zei Stapel bloed serieus. De Himpathy, die hij voor zich zelf creëerde ten koste van mij was een pijnlijke ontmaskering.

Ik hoopte op actie van politiek of media, na dat mijn boek verscheen. Actie in de vorm van radicale systeem verandering: sleutel figuren zo als omroep directeuren en producenten aan spreken op hun na latigheid en protocollen vast leggen over deugdelijk onaf hankelijk onder zoek. Maar dat bleek een illusie. Binnen de Nederlandse politiek vindt niemand, dat hij de macht heeft om dit systeem te veranderen. In een democratie zou het vanuit de samen leving zelf moeten komen.

De meeste journalisten, die me benaderden voor een interview wilden eigenlijk alleen maar namen en rug nummers horen. Ze leken voor al op zoek naar Dirt en Juice voor een smeuïg stukje. Drie dagen na publicatie van het boek plaatste Trouw een artikel van zijn ombuds man. De krant had kennelijk spijt van het interview met mij, dat was gepubliceerd. De ombuds man schreef ,dat het beter was geweest de term ‘Aan Randing’ duidelijker aan mij toe te schrijven: ‘Dat de redactie haar gelooft, maakt het nog geen vast staand feit en er is geen weer woord gevraagd.’ Ik werd er misselijk van. Het automatisch in twijfel trekken van mijn woorden deed me weer net zo smerig en alleen voelen als jaren geleden, toen ik werd aan gerand tijdens de repetities van een theater voorstelling.

Binnen de journalistiek is het gebruikelijk om hoor en weder hoor toe te passen om te checken of een verhaal klopt. Ik heb er voor gekozen om geen namen te noemen in mijn boek, dus kunnen journalisten niet om een weer woord vragen. Maar als ik wél namen noem, is het risico, dat het als een incident wordt gezien van een specifiek persoon. Voor mij gaat het niet om de poppetjes, mijn boek is systeem kritiek van een vrouw van kleur in een seksistische en racistische sector. Dáár moet het gesprek over gaan.

“Ik stop met het Verklaren van Me Zelf en begin met het Bevrijden van Me Zelf‘