Marc Nihot – De puinhopen van Den Helder (15): Wantrouwen

Mijn vorige column ging over het einde van de democratie in Den Helder.
Er valt maar één conclusie uit te trekken: Den Helder, Julianadorp en Huisduinen zijn niet meer hetzelfde.
Den Helder is een door dictatuur bezette stad geworden.

De dictatuur kent maar één leider: de absolute aanvoerder, die van zijn ondergeschikten totale gehoorzaamheid eist.
Elke inwoner van Den Helder heeft de afgelopen zes jaar zelf kunnen constateren, welke enorme gevolgen deze alleenheerschappij heeft voor onze arme gemeente.
We weten allemaal over wie dit gaat, zodat ik zijn naam niet eens meer hoef te noemen.

De burgemeester, ook voorzitter van onze gemeenteraad, schreef onlangs op de officiële gemeentelijke voorlichtingspagina Stadsnieuws in ons gratis huis aan huis krantje Den Helder op Zondag een column met de veelzeggende titel “Wantrouwen”: https://robscholtemuseum.nl/koen-schuiling-burgemeester-wantrouwen/.
Heeft de burgemeester eindelijk in de gaten gekregen, dat hij gewantrouwd wordt door de eigen bevolking?
Het begint er wel op te lijken.

Ik vat het even kort samen in enkele citaten met commentaar van mij (Marc Nihot): ‘Iemand (M.N.: de burger) heeft een probleem. Omdat ik hem (M.N.: de burger) graag ten dienste sta, probeer ik ze te helpen’.
De burgemeester ziet zichzelf als hulpverlener van de burger, die duidelijk in nood is, pijn lijdt door alle voortdurende bezuinigingen en de doorgaande aantasting van de democratische burgerrechten.

De slotzin: ‘ “Zoveel pijn kan het toch niet doen?” Toch wel, al geldt het vooral die ander (M.N.: de burger) die de kloof niet overbruggen kan.’
De burgemeester is blij, dat het de burger is, die lijdt en niet hijzelf.
Arme Heldenaren.

Oorzaak van al deze ellende is volgens uw burgervader het “Wantrouwen (M.N.: met een hoofdletter) uiteindelijk jegens degene (M.N.: de burgemeester) die je de hand reikt “.
Niet de hand reikende hulpverlenende burgemeester is verantwoordelijk voor de desperate toestand van Den Helder en de ontstane kloof tussen burgemeester en burger, maar de burger.
De burger heeft het gedaan, want de burger vertrouwt de burgemeester niet.
“Die kloof (M.N.: tussen de burger en de burgemeester) kan alleen overbrugd worden bij vertrouwen. Nu lijkt alles gebeiteld in wantrouwen”.
Alles komt op zijn pootjes terecht als we de burgemeester maar onvoorwaardelijk ons vertrouwen schenken.
Dat is wat de column van de burgemeester aan de burgers van Den Helder vraagt: “Geef mij uw vertrouwen!”, dan komt alles goed.

Mijn moeder heeft mij altijd geleerd een grondig wantrouwen te koesteren tegen een ieder, die over zichzelf zegt, dat ie te vertrouwen is.
Vertrouwen vraag je niet.
Vertrouwen is een geschenk.
Je bewijst, dat je te vertrouwen bent, door vertrouwen in te boezemen met je acties, niet door mooie woorden.
Het spreekwoord ‘wel de splinter in het oog van de ander zien, maar niet de balk in het eigen oog’ zegt eigenlijk alles.
Zo is het: iemand anders, de burger, wel bekritiseren en berispen, maar de eigen gebreken niet zien.
Dat is zeer typisch voor de hele lichting zichzelf hulpverlener noemende bestuurders.

Mijn eigen, deels politieke, wantrouwen tegen dit op het pluche zittende heerschap is begonnen op de dag in 2011, dat ik van Trots op Nederland (de partij van Rita Verdonk) overstapte naar de Stadspartij.
U weet nog wel, de politieke partij, die het tot zijn credo had verheven om er te zijn voor de bevolking van Den Helder tot de VVD er Peter Reenders daar afgelopen zomer met een coup een eind aan maakte.
Wij waren met een clubje van mensen, die voor deze stad iets positiefs wilden betekenen, als Paul Koopman, Daniëlle Pater, Rachel Post, Pieter Bakker en ikzelf.

Ik kan mijn wantrouwen jegens deze hulpverlenende burgemeester goed en puntsgewijs onderbouwen.
Natuurlijk kan ik in deze column slechts een begin maken met het beschrijven van de oorzaken, die het volledig terecht afwezig zijn van enig vertrouwen in de ‘goede’ man bij mij onderbouwen.
De burgemeester moet me niet en dat is geheel wederzijds.
Daarom zal hij iedere column, die ik schrijf, voorleggen aan een batterij door de gemeente betaalde juristen om te kijken, of hij mij juridisch aan kan pakken.
Dat is vast en zeker ook het geval geweest bij de brieven, die Rob hem namens het Rob Scholte Museum schreef.

Maar zowel Rob als ikzelf zijn niet bang, ik ben strijdbaar en dat blijf ik.
Niet gemakkelijk te intimideren.
Ik zeg wat ik denk en ik denk wat ik zeg.
Uw burgemeester, zeker niet de mijne, is slecht voor Den Helder, Julianadorp en Huisduinen.
Zijn invloed en manipulaties zijn kwalijk voor de toekomst van de stad.

Raadsleden mogen in de gemeenteraad van Den Helder van de voorzitter, de burgemeester, niet meer zeggen wat ze willen.
De burgemeester snoert onder het mom van hulpverlening regelmatig de mond van voor hem kritische politici.
Terwijl we nog steeds in Nederland wonen, een land waar vrijheid van meningsuiting, zeker voor volksvertegenwoordigers, gewaarborgd zou moeten zijn.
Kritiek op het gemeentelijk beleid mag van de burgemeester niet openbaar worden.
Zeker niet wanneer het gaat om zaken, die zijn eigen portefeuille betreffen of gaan over de megalomane nieuwbouwprojecten in onze stad.

Dit heb ik in de periode van 2010 tot 2014 zelf kunnen ervaren, toen ik in de gemeenteraad van Den Helder zat en mijn ongezouten mening wilde geven over de bouw van het stadhuis op de stationslocatie en de verplaatsing van schouwburg De Kampanje naar Willemsoord.

De persoon, die momenteel de functie van burgemeester bekleedt en de ambtsketting om zijn nek draagt, ben ik gaan wantrouwen vanaf het moment, dat hij een in 2012 overleden oud raadslid, een mede VVD er, niet wilde herdenken in de gemeenteraad.
Dat was hoogst schandalig en onfatsoenlijk.
Het was een uiting van persoonlijke rancune naar zijn partijgenoot: een man, die ik nog steeds beschrijf als een maatschappelijk zeer betrokken mens met het hart op juiste plaats.
Uitsluitend door extreme dwang uit te oefenen heeft de gemeenteraad tegen de zin van de burgemeester alsnog dit raadslid kunnen herdenken.
Er moest zelfs een protocol opgesteld worden, waaraan de voorzitter van de gemeenteraad zich in het vervolg diende houden als het ging om het herdenken van oud raadsleden als die ons zijn ontvallen.

Ik stel deze door de Kroon benoemde burgemeester, deze door zichzelf benoemde hulpverlener, persoonlijk aansprakelijk voor alle schade, die hij met zijn acties aan onze stad en de levens van veel burgers heeft toe gebracht.
Hij is aansprakelijk als burgemeester, als voorzitter van de gemeenteraad en ook als persoon persoonlijk.
En er zijn nog al wat politieke wandaden, waarvan hij, die boven de partijen behoort te staan, eigenlijk de oorzaak is.

Deze burgemeester is als portefeuillehouder personeelszaken direct verantwoordelijk voor de angst, die momenteel bestaat op de werkvloer in het stadhuis.
Het kan heel goed zijn, dat hij zelf door zijn autoritaire persoonlijkheid en karakter de voedingsbodem van deze angst is.
Dat het steeds een komen en gaan is van gemeentesecretarissen op de momenten, dat de angstcultuur binnen de gemeente in de openbaarheid dreigt komen, spreekt boekdelen.
Het is toch uiterst opmerkelijk, dat altijd juist dan de gemeentesecretaris, die vaak pas korte tijd in dienst is, wordt weg gepromoveerd, ontslagen of uit zichzelf opstapt.

Dan hebben we nog het plotselinge vertrek van oud wethouder Visser, die door de burgemeester werd beschuldigd van seksuele intimidatie.
De burgemeester heeft hiervoor geen enkel bewijs op tafel gelegd, ook niet in het rapport van burgemeestersvriend Versteden aan de gemeenteraad. Medewerkers (M/V) van de zogenaamd betrokken afdelingen binnen de gemeente blijken bij navraag van geen enkel incident te weten.
Het is aan u hier een oordeel over te geven, met in uw achterhoofd, dat Visser openlijk kritiek had op de herbenoeming van de burgemeester voor een nieuwe periode van zes jaar.
Vergeet ook niet, dat hij het door de burgemeester verordonneerde cordon sanitaire rond het Rob Scholte Museum doorbrak toen hij met Scholte ging praten.

‘Koning Dwangsom’, zoals hij in de Helderse volksmond wel wordt genoemd, is verantwoordelijk voor het opleggen van vele dwangsommen, die in Den Helder, Julianadorp en Huisduinen het huidige negatieve klimaat onder ondernemers en bewoners veroorzaken.
Winkeliers worden zelfs op wat zij ophangen in hun eigen etalage gecontroleerd.
Veel burgers zijn het slachtoffer geworden van de onredelijke dwangsommen, die opgelegd worden vanwege bijvoorbeeld het achterstallig onderhoud aan hun woning.
Terwijl er aan de 89 panden, die in het bezit zijn van de gemeente, geen enkel onderhoud wordt gepleegd.
Het wordt dan ook tijd dat deze burgemeester zichzelf eens een dwangsom geeft voor de verpaupering van al het gemeentelijk onroerend goed.
Wat een brevet van onvermogen!

Overigens is enkele weken geleden bij de rechter een burger in het gelijk gesteld.
De burgemeester had de uitgevaardigde dwangsom niet mogen uitreiken.
Dit gebeurde na een verklaring tijdens het proces onder ede van oud wethouder Visser, waarin deze verklaarde dat zijn handtekening onder het collegebesluit, dat elke dwangsom is, niet door hem gekend noch gezet is.
Voor elke andere burger heet dat gewoon valsheid in geschrifte.
Ook de vorige, tot voortijdig vertrek gedwongen, voorzitter van de Helderse gemeentelijke ondernemingsraad verklaarde gelijkelijk in zijn aangifte bij het Openbaar Ministerie tegen de burgemeester.
Tot nu komt de burgemeester overal mee weg.

Dan zijn er ook nog al die Wet Openbaarheid Bestuur aanvragen, die stelselmatig niet worden uitgevoerd.
De wet openbaarheid van bestuur dient er toe om de burger inzage te geven in beslissende stukken van de overheid.
Een vaste procedure uit de voorbije tijd van de transparante overheid, die de burgemeester het liefst, net als de democratie, om zeep zou helpen.
Ook hier speelt uw burgervader de belangrijkste en beslissende rol.
Zijn juridische onderlegd zijn helpt hem regelmatig de grenzen van wat rechtmatig is op te zoeken.
Anders huurt hij wel een hoofdstedelijk advocatenkantoor in en laat hen preventief een brief schrijven, waarin aan de gewone mens wordt uitgelegd waarom het steeds verder oprekken van de wet door de burgemeester juridisch door de beugel kan.

Wat er gebeurt met alle overige brieven, die verontruste burgers naar de gemeente, de gemeenteraad, fractievoorzitters en de griffie sturen, blijft onduidelijk.
Normaliter behoort deze inkomende post te worden gepubliceerd op de site van de gemeenteraad bij ingekomen stukken, maar dat is niet het geval. Ook hierdoor verliest de burger grip op de gebeurtenissen binnen de gemeente en werkt de hulpverlening van de  burgemeester de door hemzelf gesignaleerde kloof tussen burger en bestuur bewust nog meer in de hand.
Er zijn mij meerdere brieven onder ogen gekomen, die moedwillig ongepubliceerd zijn gebleven, maar in de openbaarheid wel degelijk grote invloed zouden hebben op het verder functioneren van deze burgemeester en zijn getrouwe wethouders, evenals op de raad.

Een van die ongepubliceerde brieven is mijn bezwaarschrift over de sloop van de oude Kampanje.
Het pand is inmiddels al vrijwel geheel afgebroken, maar deze zaak loopt nog.
De termijn van behandeling zou wel eens verlopen kunnen zijn.
Als de wettelijke termijn inderdaad is verlopen, dan zal mijn bezwaar van rechtswege worden toegekend.
Dat zou dan grote financiële gevolgen kunnen hebben voor de gemeente aangezien de sloop dan onrechtmatig heeft plaatsgevonden.
In een van mijn volgende columns zal ik nader in gaan op deze gehele procedure en de onverkwikkelijke gang van zaken rondom.
Doorgaan, rammen!
Rammen, rammen, rammen, KOST WAT HET KOST!
Dat is het devies van deze kwakzalvende hulpverlener.

Geachte burgemeester, beste Koen,

Maandag wordt in de gemeenteraad een agendapunt behandeld, dat gaat over integriteit. Een mens hoort niet van zichzelf te zeggen, dat hij of zij integer is. Dat is precies wat jij wilt, dat de raadsleden van Den Helder maandagavond gaan doen, namelijk een raadsbesluit nemen, waarin staat dat zij zich moeten houden aan de Gedragscode integriteit om integer zijn. Een gedragscode maakt je niet integer. Je kunt als persoon alleen maar je god gloeiende uiterste best doen om integer te zijn en te blijven. Zeker binnen de muren van het gemeentehuis geen gemakkelijke opgave, maar het blijft aan alle anderen om te bepalen of je daadwerkelijk integer bent. Daar helpt geen afgedwongen Gedragscode integriteit tegen. Een niet integer raadslid of bestuurder wordt niet opeens integer na het aannemen van dit raadsbesluit. Ze worden er alleen maar ongeloofwaardiger door wat mij betreft.

Mijn mening over jouw integriteit heb je net uitgebreid in mijn column kunnen lezen.

Er is geen raadsbesluit nodig om mij op andere mening te brengen. Zelfs als je het raadsbesluit Gedragscode integriteit maandag ondertekent, zal ik je blijven beoordelen op de schade, die je met je daden aanricht.

Het is weekend, alle tijd om goed over een en ander na te denken.

Ik zie je maandag in het “huis van de democratie”
De informatie, die vanuit de wandelgangen op me afkomt, blijf ik namelijk erg interessant vinden.

Met vriendelijke groet en fijn weekend,

Marc Nihot

PS
Vraag je het presidium nog even, of de raadsleden bereid zijn om maandag een leuk en stevig debat over integriteit te houden.
Het wordt anders zo saai om de raadsvergaderingen bij te wonen.