Marc Nihot – De puinhopen van Den Helder (10): Johanna Krul
Een goede en unieke vrouw is vandaag precies een jaar geleden heengegaan. Ik heb Johanna Krul leren kennen toen ze mijn buurvrouw werd in de tijd, dat ik kantoor hield in de oude Postbrug. Zo af en toe kwam ik haar op straat tegen en maakten we een praatje. Wanneer het buiten kouder werd, dronken we bij mij op kantoor regelmatig een bakkie koffie. We hadden altijd gezellige gesprekken en ze vertelde mooie verhalen.
Ook ik kende de andere verhalen, die in Den Helder de ronde deden over de vrouwelijke Rambo alias “het bommenvrouwtje”. Op het moment, dat ik Johanna wat beter leerde kennen, heb ik haar hier ook naar gevraagd. Zij vertelde mij een heel ander verhaal, dan de pers en de gemeente ons wilden doen geloven.
Ja, ze was een wapenexpert.
Ja, ze werd door de rechtbank regelmatig gevraagd om haar expertise.
Nee, ze was niet de gevaarlijke vrouw. Wat sommige media en de gemeente ons graag probeerden wijs te maken.
Ik ben er nog steeds van overtuigd, dat zij mij altijd eerlijk antwoord heeft gegeven. Er was namelijk een wederzijds respect. Helaas heeft ze dat niet van iedereen in Den Helder gekregen, en hebben mensen (zonder haar te willen leren kennen) haar als een kwaadaardig persoon weggezet. Deze mensen zouden zich daarvoor diep moeten schamen, voor hoe zij Johanna hebben behandeld en wat voor leed zij haar hebben aangedaan.
Enkele maanden voor haar overlijden heb ik afscheid van haar mogen nemen. Ze kwam namelijk langs in het Rob Scholte Museum om te vertellen, dat ze niet lang meer te leven had door de ziekte Kanker.
Ik herinner me een fijn gesprek met haar, dat nu pas na één jaar tijdens het schrijven van deze column echt bij me doordringt en inslaat als een bom.
Niet, dat ik haar al vergeten was, want het afgelopen jaar heb ik meerdere keren aan Johanna gedacht. Misschien kwam het wel, omdat ik me vorig jaar nog niet realiseerde, wat ze me eigenlijk vertelde.
Amy Winehouse, die drie jaar eerder was overleden, was het grote idool van Johanna. Haar muziek inspireerde Johanna enorm. Bij ons laatste gesprek vertelde ze, dat ze blij was naar Amy te mogen gaan. We mochten vooral niet treuren als ze zou overlijden, omdat ze de rust zou krijgen, die ze graag wilde.
Nu pas realiseer ik me wat haar woorden eigenlijk betekenden. Haar ziekte had ze niet kunnen overwinnen. Het gaat me erom, dat ze de strijd tegen Kanker niet meer wilde voeren. Niet omdat ze niet strijdbaar genoeg was voor deze strijd, maar puur omdat de Gemeente Den Helder en speciaal Burgemeester Koen Schuiling haar het leven onmogelijk hadden gemaakt. Onder meer door haar de toegang te ontzeggen tot haar eigen huis en door het vernietigen van al haar persoonlijke eigendommen. Daarnaast nog alle valselijke beschuldigingen van wapen- en munitiebezit.
De Gemeente Den Helder, maar zeker ook politici als Koen Schuiling, moeten zich eens goed gaan realiseren wat ze mensen aandoen met hun gedrag. Johanna was een goed mens, dat jarenlang een onmogelijke strijd tegen de instanties heeft moeten leveren. En waarvoor eigenlijk? Om het ego te strelen van een politicus met zijn secondanten?
Sta eens stil bij je daden als politicus. Heb je een foutieve beslissing genomen? Geen punt, iedereen maakt fouten. Maar je bent pas een echte politicus als je je fouten durft toe te geven. Dat had Johanna heel veel onnodig leed kunnen besparen.
Voor mij was het een voorrecht, dat ik Johanna Krul heb mogen leren kennen. En ik zal altijd proberen haar naam levend te houden.
Johanna heeft me gezegd, dat ze samen met Amy over ons zou gaan waken. En ik ben er heilig van overtuigd, dat dit ook zo is.
Ze was namelijk een vrouw van haar woord met het hart op de juiste plaats.
http://marcnihot.nl/de-puinhopen-van-den-helder-10-johanna-krul/
Ik ben ook blij dat ik Johanna gekend heb Marc. De omstandigheden waaronder ik haar leerde kennen waren alleen niet zo prettig. We zaten ooit op hetzelfde terras. En toen werd ze zonder dat ze daartoe ook maar de minste aanleiding gaf, ineens verrot gescholden door een paar voorbijgangers. En natuurlijk had die scheldpartij in dit van God verlaten burgerlijke gat te maken met haar man of vrouw zijn. Ik heb die lui -zonder dat ik Johanna kende- op een onvoorstelbare manier hun vet gegeven. Toen ik voor mijn nummer bij de mariniers zat, kregen we nog schreeuwlessen. Die kwamen op dat moment goed van pas. Vervolgens raakte ik in een klap bevriend met Johanna. Wat een prachtig mens en wat was ze wijs! Eerlijk gezegd -maar dat is meer een gevoel- denk ik dat ze toch wel een paar fouten heeft gemaakt met haar explosieven. Als ik de psycholoog van de koude grond uithang, dan denk ik, dat ze zichzelf als een soort verzetsstrijder zag. Best te begrijpen gezien alle shit die zich over zich heen kreeg. Hoe dan ook, waar Koen Schuiling op een onvoorstelbare manier in heeft gefaald, is dat hij als ‘burgervader’ alleen maar de botte bijl heeft weten te hanteren in de richting van Johanna. Terwijl ze zo toegankelijk en voor rede vatbaar was. Bovendien had Den Helder een ereschuld ten opzichte van Johanna, want het was niet mis wat haar op straat werd nageroepen, alleen vanwege haar man of vrouw zijn. Wat kan mij dat nou schelen. Johanna was een mens en ook nog eentje van de allermooiste soort. Ik denk nog vaak aan haar en ik ben blij dat jij dat ook doet Marc.