Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (40): Anna van der Vleuten | De bestuurlijke kaart van de Europese Unie

Op 1 oktober is mijn zoon begonnen als ‘lid’ van het ‘kabinet’ van EU topman Frans Timmermans, de hoogste Nederlander binnen de EU. Dit is voor mij een bittere, bijna niet door te slikken, pil. Het heeft wat mij betreft niets te maken met het ‘gunnen van vrijheid’ of ‘respect voor zijn eigen keuzes’. Omdat ik scheidde van zijn moeder toen hij nog maar drie maanden was, heb ik als vader altijd op grote afstand geopereerd en van enige beïnvloeding van zijn keuzes of bemoeien met zijn leven is nooit sprake geweest. Hier speelt iets veel diepers, veel ergers, dat eigenlijk alleen te vergelijken is met een zoon van een Joodse vader, die in 1941 koos voor het Oostfront of voor een carrière binnen de administratie van Nazi Duitsland.

Ik maak deze harde vergelijking om twee redenen: ten eerste zijn de overeenkomsten tussen de EU en Nazi Duitsland inmiddels voor de ‘wakkere medemens’ duidelijk te zien en ten tweede was het beleid van Nazi Duitsland destijds – net als dat van de EU nu – direct gericht tegen de vader zelf: in 1941, omdat deze Joods was en thans in 2018, omdat deze een journalist is, die weigert mee te gaan in de propaganda van de EU Nazi machine: het is immers inmiddels genoegzaam bekend, dat de EU jacht maakt op deze journalisten, net als Hitler jacht maakte op Joden, waarbij de ‘gele ster’ van toen is vervangen door labeling als ‘complotdenker’, ‘verspreider van nep nieuws’ en/of ‘paranoïde gek’. Hierbij deinst de EU – net als diens voorganger vanaf 1933 – niet terug voor moord, zoals is gebleken uit recente gevallen op Malta, in Slowakije en in Bulgarije. Ik kan en wil hier nu niet uitweiden of speculeren over de vraag waarom mijn zoon deze keuze heeft gemaakt. Wel wil ik nog een derde reden noemen voor de vergelijking tussen de EU en Nazi Duitsland en dat is deze: al die honderdduizenden burgers, die werkten in ambtelijke machines van het Derde Rijk waren natuurlijk geen slechte mensen. Het waren mensen, die vooral door omstandigheden, waarop ze geen of onvoldoende invloed hadden in de ‘verkeerde trein’ terecht zijn gekomen. Het komt er meestal op neer, dat ze zijn gebrainwashed. Dit geldt natuurlijk ook voor mijn zoon bij de EU, die tien jaar heeft doorgebracht op ‘universiteiten’, waar je werd ‘voor gekneed’ en ‘op maat gesneden’ voor een functie binnen de macht structuren van het globalisme en de NWO. Ik heb in 25 jaar een uitstekende band met hem kunnen opbouwen en het is een mooie, zuivere en eerlijke gozer. Ik hoop dus, dat het allemaal nog goed komt tussen ons, maar dat kan eigenlijk alleen gebeuren met de complete collapse van de EU, want het is nauwelijks te verwachten, dat hij zich ‘op eigen kracht’ weet los te rukken van het EU monster, dat immers een steeds hechtere grip op je krijgt naarmate je dieper doordringt in zijn satanische labyrinth. Gelukkig lijkt deze collapse nog slechts een kwestie van tijd. “Je neemt een baan aan op de Titanic, nadat die op de ijsberg is gelopen” waarschuwde ik hem herhaaldelijk. Maar hij ‘was het daar niet mee eens’.

Mijn weerzin tegen de EU gaat ver terug. In 1994 schreef ik als medewerker van De Volkskrant een groot artikel over het ‘Europees concours’. Dat is een examen, dat je moet afleggen voor een baan binnen de EU. Duizenden jonge, ambitieuze Grieken, Ieren, Portugezen en Nederlanders moesten allerlei rare vragen beantwoorden over Mozart en Einstein. Het probleem was, dat dit ‘concours’ was gebiased in het voordeel van de ‘grote landen’ met heel veel vragen, die zich richten op Duitsland en Frankrijk, maar heel weinig op Griekenland en Portugal. De mensen uit die landen zouden dus minder kans maken. Over dit schimmige gebeuren was nog nooit eerder geschreven en het artikel werd zo’n succes, dat het groot werd overgenomen door The Guardian, waarmee De Volkskrant een samenwerking had. Op basis van dit succes mocht ik een groot en duur vervolgstuk maken over wat er met deze mensen gebeurde als ze eenmaal bij de EU binnen waren. In het kader daarvan interviewde ik drie Nederlandse EU carrièristen, die mij aan de hand waren gedaan door een of ander bureau in Den Haag. Opvallend was, dat twee van de drie dochters waren van hoge Nederlandse ambtenaren en wel van ex minister Koos Andriessen en van top diplomaat (en latere minister) Ben Bot. Met die twee vrouwen ging alles prima, maar met het derde interview ging het helemaal mis. Dat was met Marc Jorna op het Directoraat-Generaal (DG) Mededinging, dat ondermeer kartels aanpakt. Dat was toen erg hot. Jorna had allerlei schema’s aan de muur hangen, die hij was vergeten weg te halen over geheime onderzoeken van de EU, die onder geen beding bekend mochten worden, zoals die naar het ‘suikerkartel’ en het ‘betonkartel’. Dat kwam natuurlijk allemaal glorieus terecht in het artikel. De gevolgen waren verwoestend. Jorna schreef een brief aan hoofdredacteur Pieter Broertjes, dat ik een onbetrouwbare schurk was – of woorden van gelijke strekking – die ogenblikkelijk moest worden ontslagen. Broertjes schreef weer een brief aan mij, die daar min of meer op neer kwam – ik had ‘essentiële codes geschonden’, die golden voor De Volkskrant. Bovendien had de vaste EU correspondent Jos Klaassen geklaagd, dat ik me ‘op zijn terrein bewoog’. Dat was het einde van mijn ‘carrière’ bij De Volkskrant. Het derde stuk in deze serie, dat reeds was gepland – een portret van het Europa College in Brugge – belandde in het weekblad Intermediair. De confrontatie met Micha Kat en de cruciale fout – die de EU mogelijk honderden miljoenen heeft gekost – heeft de EU carrière van Jorna overigens, zo lijkt het althans, weinig schade berokkend: thans is hij Head of Inter-institutional and International Relations at the Directorate General for Justice of the European Commission.

Eigenlijk gaat mijn weerzin tegen de EU nog verder terug en wel naar de tijd dat ik zelf nog studeerde (1981-1987). In die jaren werden de ‘Europese Studies’ geïntroduceerd en ik had direct door: dit deugt van geen kant. Er was niet echt een programma, het niveau was zero en iedereen ‘slaagde’ altijd overal voor. Het was een grote propaganda operatie van de EU. Totally unfair tegenover studenten, die maanden aan het zwoegen waren voor tentamen, zoals ik bij Klassieke Talen of anderen bij Economie of Medicijnen. Zo was de EU in die jaren al bezig het wetenschappelijk onderwijs te verkrachten. Jaren later – ook ver na mijn Europese ervaringen bij De Volkskrant, ik denk ergens in 2002 – mocht ik als ‘bekende journalist’ een column schrijven in een blad van mijn oude universiteit de UvA. Als onderwerp koos ik Europa, de EU en Europese Studies. Ik gebruikte een verhaal, dat dispuutsgenoot Wirt Soetenhorst mij ooit vertelde – een hilarisch verhaal. Wirt zou ‘stage gaan lopen’ bij de EU ergens op een DG in Brussel. Maar toen hij zich melde op de betreffende etage in de betreffende toren in de betreffende EU wijk, had niemand ooit van hem gehoord. Toen is hij maar ergens achter een vrij bureau gaan zitten en heeft zo drie maanden ‘volgemaakt’ als EU ambtenaar in de dop zonder dat iemand van zijn bestaan wist en zonder dat hij enig werk verichtte. De column werd gepubliceerd maar reeds direct daarop brak – opnieuw, het wordt een beetje eentonig – de hel los. Ik kon niet worden ‘ontslagen’, want het was een eenmalige gastcolumn, maar wat wel gebeurde was, dat de hoofdredacteur zich in het volgende nummer uitgebreid excuseerde voor mijn bijdrage. Had nooit mogen gebeuren. Als ‘compensatie’ werd een column aangeboden geschreven door een of andere docent Europese Studies. Ik kwam Soetenhorst later trouwens weer tegen als uitgever bij een bekende juridische uitgeverij, waar mijn boek Topadvocatuur zou verschijnen. Maar dat hele project werd door hem afgeblazen toen hem bleek, dat er ‘problemen’ waren rond het boek.

In 2005 op 1 juni vond in Nederland een referendum plaats over de Europese Grondwet. In de aanloop hiervan hield NRC Handelsblad een enquête. De krant opende met de kop: ‘Meerderheid is voor Europese Grondwet’. Maar de enquête was gemanipuleerd, zoals door mij werd onthuld op de site van Theo van Gogh. Het werd een enorme rel en NRC moest door het stof. Het dramatische van deze affaire was, dat de aanvankelijke resultaten van de enquête vrijwel precies klopten met de uiteindelijke uitslag van het referendum! Maar omdat deze resultaten politiek ‘niet deugden’, werd ingegrepen. Dit schreef ik hierover op mijn website NRC Ombudsman (https://www.nrcombudsman.nl/) op 25 september 2007:

Dat NRC Handelsblad journalistieke geschiedenis schreef door in de aanloop naar het referendum over de Europese Grondwet in 2005 de krant te openen met de resultaten van een gemanipuleerde enquête is inmiddels genoegzaam bekend. Via de kop ‘Meerderheid is voor Europese Grondwet’ probeerde de krant het referendum te beïnvloeden. In feite was 37% in de enquête voor de grondwet, een percentage, dat heel dicht bij de uiteindelijke 38,5% ligt. Prima enquête werk dus! Maar bij Lux et Libertas namen ze hier geen genoegen mee. Dus werd de enquête net zolang overgedaan tot er een voor percentage van 51 werd bereikt (‘meerderheid!’), waarbij mensen over de streep werden getrokken doordat ze voor het uitbrengen van hun mening ‘aanvullende informatie’ kregen van Folkert Jensma c.s. Schoorvoetend heeft Jensma nadien toegegeven, dat de enquête niet helemaal deugde, maar de volle verantwoordelijkheid voor dit lezersbedrog, nee, daarvoor is hij altijd blijven weglopen.

Een jaar later hield het kabinet een enquête over Europa. Deze werd opnieuw gemanipuleerd, zoals hier is beschreven: https://www.nrcombudsman.nl/artikel/111/ook-europa-enquete-van-kabinet-is-gemanipuleerd.html#more-111 – en opnieuw werd het bedrog toegegeven. Thans, in 2018, lijkt het moment dan eindelijk daar, dat de Nazi style leugen bubble van de EU explodeert. Hopelijk wordt ook mijn zoon snel ‘wakker’.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=Europa