Koos Dalstar – Zo begon het met mijn carrière als performer in de discipline van beeldende kunst in het Amsterdam van 1981, Warmoesstraat 139

De Australische wilde Maori, een zogenaamde Aboriginal, een inheemse oer figuur van dat laatste continent uit de oertijd, met zijn wapen, dat elke verbeelding tart: de Boemerang en haar wiskunde van het terugkerende type, zeg maar de geometrie van de driehoek en haar zwaartepunt, die, gegeven een bepaalde worp, richting en snelheid, terugkeert op haar uitgangspunt na het raken van een prooi object.
Mijn co performer: Peter Baren had het concept bedacht voor de performance in W139. Ik wierp de boemerang zijn kant op en het publiek week uiteen in twee delen. De boemerang keerde terug naar mij en op het moment, dat ik haar opving, doofde het licht. Het publiek bracht een staande ovatie. Teken voor ons, Baren en mij, om door te gaan met dit verhaal.

Facebook, 16 juni 2019

Reactie:

Koos Dalstar
Het zogenaamde boemerang effect heeft, wanneer ik me even beperk tot NL taalgebied en haar bevolking, vooral een negatieve bijklank in de publieke opinie, zeg maar de media industrie. Iets, dat terugkeert naar oorsprong, wordt gezien als fout, eigen schuld, dom, pech, dus: niet succesvol. Jammer dan.
Want als enige wapen, dat terugkeert naar de plek van agressie, in welke vorm dan ook, is het een sublieme vondst van ‘vredelievendheid’, tenminste wanneer de hoek tussen trek arm en duw arm van de boemerang 45 graden is en niet groter of kleiner. Is de hoek groter, zoals bij de grote oorlog boemerangs, bedoeld om een vijand uit te schakelen, dan keert het wapen niet terug.
Is de hoek kleiner, dan volgt een spiraalvormige baan met fractal achtige afloop.
Ik ga nu niet pleiten voor een wereldvrede met alleen maar terugkerende boemerangs, omdat dit werpwapen alleen op kleine schaal in poldergebiedjes, zeg Flevo of Groene Hart een zinnige conflictoplossing kan vertegenwoordigen, zeg tussen twee boeren, die elkaar niet liggen.
Uit mijn eigen werp praktijkje medio 80’s is me vooral een incident bijgebleven uit het park rondom het Museum für Ost Asiatische Kunst net buiten de Ring van de stad Keulen, een minuut of 10 lopen van het Hotel Chelsea, waar ik de maanden juni en juli doorbracht. Het was perfect zonnige dag en vooral windloos, zodat je zeer nauwkeurig een doel kunt raken op het verste punt van de worp met maximaal 100 meter, waar zich op een bepaald moment een voetballer bevond, die in zijn eentje druk bezig was zijn benen te oefenen in een eindeloze dribbel met de bal pas op de plaats. Op het ogenblik, dat de boemerang de dribbelaar aantikte op zijn achterhoofd hield ik mijn hart vast. O jee! Maar er gebeurde niets. De boemerang vloog keurig terug naar de werper achter een manshoog bosje, die hem achteloos uit de lucht plukte met het typische gebaar, dat op fouilleren lijkt.
De dribbelaar stopte abrupt met dribbelen en keek om zich heen. Niets, niemand. Who dunnit? Was het echt gebeurd of alleen maar een illusie?
Hmm. Op weg naar het hotel hoopte ik vooral, dat het zetje van de boemerang hem een nog betere dribbelaar had gemaakt.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2544774915541928&set=a.497819806904126&type=3&theater

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Baren
https://robscholtemuseum.nl/?s=performance
https://robscholtemuseum.nl/?s=Warmoesstraat+139
https://robscholtemuseum.nl/?s=W139
https://robscholtemuseum.nl/?s=boemerang
https://robscholtemuseum.nl/?s=boomerang
https://robscholtemuseum.nl/nelle-boer-boomerang/

https://robscholtemuseum.nl/?s=Dani%C3%ABl+Groen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Koos+Dalstra
https://robscholtemuseum.nl/?s=John+Studulski
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paul+Blanca
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Klashorst
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jaap+Holtzapffel
https://robscholtemuseum.nl/?s=Oscar+Hammerstein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Eef+Hoos