Koos Dalstar – Vandaag te gast in het Groene Hart onze vriend Adriaan Rees

Vandaag te gast in het Groene Hart onze vriend Adriaan Rees uit de Amsterdamse Exchange Groep Moskou/Almere 1993-94, waarover het boek VIENNA-BEHA gaat: wenen dus of huilen, zeg maar gerust: Huilen met de Pet op gezien de nare ervaringen met Russische criminele spionnen in afgelegen Moskouse buitenwijken, maar ook met de bomaanslag op Rob Scholte in de Amsterdamse Jordaan en alle rep & roer die dit vreselijke akkefietje in het Hollandsche kunstwereldje van die tijd allemaal wel niet te weeg bracht, for the time being.
Enfin. Niemand van de kunstenaars van die Exchange Groep blijkt het boek te hebben gelezen, gewoon omdat kunstenaars zowieso niets lezen, maar ook omdat niemand van die 90s generation next geassocieerd wilde worden met de zogenaamde decadente 80s fukzooi. Heel begrijpelijk en daarom minder acceptabel, omdat negativiteit achteraf nu eenmaal het normale lot is van alle vorige generaties, hoe hypocriet dit morele oordeel ook mag klinken, want de jeugd heeft de toekomst, nietwaar en waarom heb je anders kinderen?
Tja, goeie vraag.
Dus Adriaan Rees kwam vandaag een tweede exemplaar met opdracht ophalen van mijn boek uit 1998 alweer, dat het jaar daarop de NL prijs won voor best vormgegeven boek in de categorie literatuur in het Stedelijk Museum met dank aan vormgever Joeri Jansen, thans art director of creatief directeur denk je dan van reclamebureau Roorda. Ook Rees, wiens studio in de Staatsliedenbuurt Amsterdam regelmatig onder water staat na plotseling opduikende stortbuien, waardoor mijn huilboek nog natter wordt dan toelaatbaar, had natuurlijk weer geen letter kunnen lezen, laat staan onthouden van het gezegde: wie schrijft die blijft langer en beklijft! Niet dus. Het doorweekte boek was op de centrale verwarming gelegd en daarna in een centrifuge gedouwd, waardoor het was uitgedijt tot de proporties van een kek kleuter carnavals kostuum, voorstellende de spreekwoordelijke wandelende encyclopedie, waarmee ik de laatste jaren door de allerkleinsten onder ons tot grote lachlust van pappa en mamma, die dat moeilijke woord bij herhaling influisterden, vaak wordt wordt vergeleken.
Bien. Het was niet anders en zij zo. Het is je lot in de loterij des levens in NL, waar je uiteindelijk, gezien de daling der pensioenen, moet gaan roeien met de riemen, die je niet meer hebt, omdat ze overnite gestolen werden. Je schikken in dit lot en een beroep doen op de Minister van Gehandicapten is alles wat je rest.
We gaan een nieuw boek maken. Het werd tijd. Adriaan Rees woont al 10 jaar de ene helft van het jaar in NL en de andere helft in China. Hij is een Chinese Hollander. Ik ben nooit in China geweest, maar heb wel 200 boeken over China van vertaalde Chinezen gelezen. Dat rijmt. En in die elegante combinatie-spatie- gaan we verder. 1 stap vooruit, 2 stappen terug.

Facebook, 19 juni 2019 om 14:58 ·

Bob Pingen
Van de jaren 70, dus avant avant, moet ik me wel excuseren voor het feit dat ik dit alles bijzonders boeiend vind. Dus máken dat boek.(Hoewel ik wel vrees dat het afschrikwekkend dik wordt.)

Koos Dalstar
Ja, mijn waarde Pingue, vriend en dubbelganger, want op dezelfde dag geboren, weliswaar niet op de vliegbasis Leeuwarden, maar dan toch in Maastrig, dat ik afgelopen voorjaar nog met een goede vriendin als goede vriend bezocht om de expo in onovertroffen Bonnefanten te zien van David Lynch, mijn favoriete Amerikaanse cultfilm-regisseur: Wat bedoel je exact met jaren 70?
Bas Jan Ader natuurlijk, die ik in persoon heb ontmoet op de Campus van Irvine, University of California, in maart 1974, tengevolge van een gelukkig toeval. Ik was daar voor heel iets anders, wat er nu even niet toe doet: een doctoraal seminar in de zogenaamde ETHNOMETHODOLOGIE, een multidiscipinaire hype in die tijd, involving AUDIOVISUELE media, wat destijds werd aangeduid als EXPANDED.
Maar daar gaat mijn NL-Russische boek uit 1998, dat je Adriaan Rees op bovenstaande foto ziet zitten lezen voor de foto, niet speciaal over. Hoewel Bas Jan Ader 1993-1996, waarin dit Russische Verhaal speelt, wel een soort lead story was, op locatie in Moskou, Amsterdam, Almere, Tenerife, Friesland, Dordrecht, Japan en Rotterdam, gaat het vooral over hoe kleine NL dingetjes, zoals de bomaanslag op Scholte in Jordaan, Laurierstraat 78, worden opgeblazen tot Europese en dus mondiale dimensie qua kunst & misdaad, terecht of onterecht, dat zal de geschiedenis uitmaken.
Ik weet dat je, niet alleen als Glans Gezonde Zeeuw, maar ook gewoon als bureaucratenzoon uit een Hoger Haags Milieu, zogenaamde dikke boeken in jouw ogen hebt moeten leren kunnen vrezen als evenzodikke hoofdpijndossiers, boterhammen, mensen, uitgezonderd natuurlijk bankrekeningen, maar ik kan je geruststellen. Wees niet bevreesd vriend. Teveel = niet genoeg.
Het Chinese boek, zal -net als het Russische uit 90s- gaan over exactemento: vertaling. Wat blijft R over van de kleine NL wereld van exactheid, precisie, vasthoudendheid in de grote Chinese realiteit, waar 80 % van de informatie eenvoudig verdwijnt door het ontbreken van de werkwoorden: Hebben en Zijn, en alle lidwoorden? Dus ook het lidwoord van de Communistische Partij. Dat is dan de winst. Geen daders, die vastzitten, ook geen directe erkenning van de feiten, laat staan herkenning van percepties of waargenomen gebeurtenissen.
Net als over de grens in het katholieke Vlaamse Belgie, ben je overgeleverd aan interpretaties, van horen zeggen, hoogstaande roddel, zeg maar de flauwe afschaduwing van het minimaal doordringende licht van de zon in de grot van Plato. Zo klein is het in de moraal: Me too #.

Koos Dalstar
Maar Pingue, dubbelganger van mij, omdat je op dezelfde dag geboren werd, weliswaar niet op de Vliegbasis Leeuwarden, maar dan toch wel in Maastreech, wat bedoel je nu exactemento met jaren 70?
Mijn verhaal in het NL-Russische boek Vienna-Beha, dat je op de foto ziet en en waarin amigo Adriaan Rees, lid van die Exchange groep die naar Moskou ging in september 1993, nu juist voor die foto in het Groene Hart zit te lezen, speelt zich af tussen september 1993-september 1996, waarin de Moskouse kunstenaars november- december 1994 naar Amsterdam en Almere komen, Rob Scholte op 24-11-1994 wordt opgeblazen in zijn auto voor het pand Laurierstraat 78, waarin zich tot voor een jaar galerie de Living Room bevond, en ik, na een criminologisch onderzoek op het Canarische eiland Teneriffe, tot de conclusie kom dat Scholte de dader van de bomaanslag hardnekking in de verkeerde richting blijft zoeken van minder beroemde kunstenaars uit de Amsterdamse kunstcene, die jaloers zouden zijn op het succes, dat Scholte oogste tijdens zijn verblijf in Brussel 1989-1994, in de internationale kunstwereld.
Toen ik Scholte in Japan, november 1995, confronteerde met een ooggetuigeverslag van mijzelf in het middengrote Duitse stadje Kassel, locatie van de DOCUMENTA, waar wij samen dineerden in een kleine obscure pizzeria nabij het Bahnhof, gerund door twee Albanezen, die hem -Scholte-schenen te kennen van eerdere bezoeken, en nieuwsgierig waren naar mijn identiteit, introduceerde de kunstenaar mij als den bevriende digter, citaat: in een vorig leven CRIMINOLOOG. Ik heb dit kleine laffe blufgedrag met Scholte vaker meegemaakt en altijd liep het verkeerd af. Scholte beschouwde me bij tijd en wijle, vooral tegenover onderwereldfiguren, als een soort hofnar ter vermaak van de koning himself en het verbaasde me dan ook niet, dat hij op weg naar het hotel, met een pakje cocaine op zak, begon te pochen over zijn kennis omtrent de distributie van een Europees cocaine-netwerk vanuit Amsterdam naar Midden Duitsland. Wist ik wat hij wist? Nee, gelukkig niet, zei ik, waarom zou ik dat moeten weten. Verraad = verraad, niet alleen in WO2, maar altijd & overal. Even het kenteken checken, 1 telefoontje en twee weken later in Amsterdam is het: boem! Zo gaat dat in de Grote Zaken Wereld. Ook al is de leugen nog zo snel, de waarheid heeft nu eenmaal korte beentjes, zoals een Minister van Gehandicapten betaamt!
Wil je de waarheid weten, zoals een wetenschapper in de fysica, chemie, biologie, dan moet je de mens als morele categorie uitsluiten, dus ook het recht, de psychologie, en vooral de sociologie als ideologie van legitimatie, zeg maar rechtvaardiging achteraf. In de exacte wetenschap gaat het helemaal niet om de historische waarom vraag, die kinderen menen te moeten stellen. Waarom dit pappi, waarom dat mammi?
Tja, omdat Sinterklaas bestaat, en dus ook Zwarte Piet.
De Ooievaar, en Mozes op de berg met stenen tafelen. Vergeet ook Jezus niet en Mohammed, want anders ben je de klos.
Om echt te kunnen willen weten, wat er de afgelopen 20 jaar, dat wij het genoegen hadden elkaar te leren kennen, is gebeurd, zullen we af en toe, zoals nu, terug moeten gaan in onze biografie. Voor de lol natuurlijk. Dat spreekt. Alleen de leuke dingen. Gegroet, Amice!

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2549696911716395&set=a.497819806904126&type=3&theater

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Dani%C3%ABl+Groen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Koos+Dalstra
https://robscholtemuseum.nl/?s=John+Studulski
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paul+Blanca
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Klashorst
https://robscholtemuseum.nl/?s=Oscar+Hammerstein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Eef+Hoos

Plaats een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


CAPTCHA ImageChange Image