Koen Schuiling, burgemeester – Wantrouwen
Iemand heeft een probleem. Omdat ik hem graag ten dienste sta, probeer ik te helpen.
Problemen beginnen niet zelden in het midden: “hier gaat het om…” enzovoorts.
Altijd fijn om snel tot de kern van de zaak te komen. Weet je ook hoe de ander er in zit. Maar meehuilen helpt niet. Dus poog ik ook de andere kant te laten zien.
Zo stuit(er) je op die mooie paradox van ons mensen in de rol van hulpverlener. Relativeren is niet het beste begin om tranen te deppen. “Dat kleine tikje kan je toch niet zoveel pijn doen?’ is hoogstens de uitnodiging tot een toegebeten: “O nee, nou het voelt wel zo!” En daarmee is dat ook weer een waarheid als een koe. Het is net als met gevoelens van onveiligheid. Tussen wat er werkelijk is en wat men voelt, kan een kloof opdoemen.
Die kloof kan alleen overbrugd worden bij vertrouwen. Nu lijkt alles gebeiteld in wantrouwen. Over het hier en nu, gene zijde, het hele leven eigenlijk. Wantrouwen uiteindelijk jegens degene die je de hand reikt.
Verbaasd blijk ik opeens aan de andere kant te staan. De gevoelens stuiteren nog wat na in de kloof.
“Zoveel pijn kan het toch niet doen?” Toch wel, al geldt het vooral die ander die de kloof niet overbruggen kan.
Den Helder op ZONDAG, 20 maart 2016, pagina 4
Ik verwacht toch dat het uiteindelijk wel goed komt tussen Koen en Rob.