Kees de Lange – Gekke Henkie

Ik ben gekke Henkie niet! Een uitdrukking, die iedereen kent, maar wat is de geschiedenis ervan? Dat blijkt lastig te achterhalen. Wel staat vast, dat Jan Marijnissen (SP) zich in mei 2005 hardop afvroeg, of Nederland de gekke Henkie van Europa was, omdat wij in vergelijking met andere landen veel te veel aan Europa betalen. Een stelling overigens, die nog niets aan actualiteit heeft ingeboet. De uitdrukking is populair gebleven en komt bij allerlei gelegenheden terug. Zo ook vandaag hier.

In Nederland gebeuren allerhande vreemde dingen, waar de burgers een uitgesproken mening over hebben, maar waar ze zich tegelijkertijd vreselijk machteloos over voelen. Vanzelfsprekend leidt dit tot grote frustratie, en uiteindelijk tot onvoorspelbaar kiezersgedrag. Niettemin blijft de politiek zich er over verbazen, zonder de hand in eigen boezem te steken. Wat weer leidt tot een verdere verslechtering van de situatie. Wilt u voorbeelden? Daar gaan we.

Iedereen herinnert zich het Icesave debacle. Een IJslandse bank voerde een wanbeleid, waarvan iedereen kon begrijpen dat zo iets geen stand kon houden. Mensen, die zich bankier noemden, maar natuurlijk ordinaire zakkenvullers waren, lieten vervolgens de 300 000 inwoners van IJsland met de zwarte Piet zitten. Die kregen een miljarden rekening gepresenteerd zonder zich ooit bewust te zijn geweest voor de financiële risico’s van de lokale maffia te moeten opdraaien. Uiteindelijk sprak de gemiddelde IJslander zich in een referendum onomwonden uit geen boodschap te hebben aan het falen van een zelfbenoemde elite. We zijn gekke Henkie niet!

Terug naar Nederland. Te weinig mensen beseffen ,dat we hier in feite een groot IJsland zijn. Ja, we hebben veel meer dan 300 000 inwoners, dat zijn er wel 16 miljoen. Maar onze banken sector is zeer veel groter, dan die in IJsland en eveneens een molensteen om de nek van de Nederlandse belastingbetaler. Het vorige CDA/PvdA kabinet heeft op kosten van diezelfde belastingbetaler vele miljarden in het bankwezen (ING, ABN-AMRO) gestoken zonder spijkerharde garanties te bedingen over terugbetaling en sanering van de betrokken organisaties. Dus zonder de onderliggende redenen van de financiële ellende onder ogen te willen zien. En wat is het gevolg? Terugbetaling wordt steeds dubieuzer, en aan het wangedrag van de bestuurders in de financiële sector is nog steeds geen paal en perk gesteld. ‘Business as usual’, voor onze zakkenvullers in krijtstreep. Want leuker kunnen we het niet maken: je bonussen komen als vanouds binnen en Jan met de Pet draait op voor de risico’s. Enorme bezuinigingsvoorstellen dreigen nu de samenleving te ontwrichten, terwijl de verantwoordelijken buiten schot blijven. Hoe lang zijn we nog bereid gekke Henkie te blijven?

En dan de politiek. Partijen als CDA en PvdA hebben voortdurend de mond vol over hun zware verantwoordelijkheden en hun zorg voor de bevolking. Maar als het puntje bij het paaltje komt, wordt het kabinet in crisistijd opgeblazen, omdat een aantal egootjes het eigen gelijk veel belangrijker vindt, dan een normale taakopvatting. Met een premier, die geen idee heeft wat leiding geven betekent, en een vice premier, die voortdurend dubbel spel speelt, loopt het je als burger zo langzamerhand wel over de schoenen. Helaas moet geconstateerd worden, dat deze partijen niets anders zijn, dan baantjes machines voor hun eigen beperkte clubjes van niet al te competente leden. De dans om de commissariaten en burgemeesterschappen kan weer beginnen, een dans, waarbij de echte deskundigen slechts als muurbloempjes mogen fungeren en het partijkader met de hoofdprijzen gaat strijken. Een curieuze vorm van ‘eigen volk eerst’. Partijpolitiek van de ergste soort, gefaciliteerd door het feit, dat politici kunnen rekenen op riante wachtgelden van zes jaar. Leg dat eens uit aan het toenemende leger werklozen in Nederland. Een PvdA, die alles al ruim voor de kabinetscrisis bekokstoofd had, met een dubieuze Bos/Cohen/Asscher alliantie en een pr machine, die het volk moest overtuigen van de kindvriendelijkheid van de vice premier. Met als resultaat een PvdA lijsttrekker, die het Amsterdamse bestuurlijke falen nu naar het hele land mag exporteren, en ongetwijfeld een positief effect zal hebben op de import van thee. Hoe lang laten we ons als kiezers nog als gekke Henkie behandelen?

Internationaal blijft het ook lachen, of huilen zo u wilt. Dat allerlei landen in Europa met economieën, die zich kenmerkten door dubieuze cijfers en zelfs regelrechte zwendel toch tot de Eurozone konden toetreden, daar is door verstandige mensen indertijd uitgebreid tegen gewaarschuwd. Tevergeefs natuurlijk, want politici zijn zelden bezig met de belangen van de eigen samenleving, maar des te meer met de eigen machtspositie. Dat die aanpak mis zou gaan, kon een kind zien aankomen. Griekenland is het eerste en bepaald niet het laatste voorbeeld. Een land, dat systematisch jarenlang de statistieken vervalst heeft, dat na heel veel weerstand eindelijk voorstelt aan het werk te gaan door de pensioenleeftijd van 58 naar 62 te verhogen. Een dergelijk land moet nu onder meer door de Nederlandse belastingbetaler gesteund worden. Om dat te bekostigen moet wel eerst de Nederlandse pensioenleeftijd naar 67 gebracht. Hoe lang laten we ons nog als gekke Henkie behandelen?

En natuurlijk de pensioenen. Een pensioensysteem, dat gekaapt is door werkgevers en vakbonden, dat naar iedere redelijke maatstaf slecht functioneert, maar zelf blijft roepen, hoe goed het allemaal gaat. Met een pr machine, die op kosten van de gedwongen deelnemers in de fondsen probeert diezelfde deelnemers een rad voor ogen te draaien. Ach, de achtergronden zijn zonneklaar. Werkgevers, die de zegeningen van de vrije markt met de mond belijden, maar bij tegenwind de rekening bij de belastingbetaler leggen. Vakbonden, die representatief zijn, ja, voor wie eigenlijk nog? Doordat ze nog maar een gering deel van de werkende bevolking van Nederland vertegenwoordigen, doordat ze al tientallen jaren lang de teken des tijds niet wilden verstaan, hebben zij hun knellende greep op de samenleving gelukkig grotendeels verloren. Alleen in de bedrijfstak pensioenfondsen, via besturen en deelnemersraden, hebben de bonden nog het hoogste woord. In dat laatste bastion houden zij nog krampachtig vast aan de macht. Met desastreuze gevolgen voor de deelnemers in de fondsen, jongeren en gepensioneerden. Een bestuurlijk Jurassic Park, belabberde beleggingsresultaten, een rampzalig indexatie beleid, de transparantie van een moddersloot, een structuur uit de oude doos,waarin niemand meer vertrouwen in heeft. Een structuur ook, waar met spoed de bezem door moet. Hoe lang laten de deelnemers in de pensioenfondsen zich nog als gekke Henkie behandelen?

Kees de Lange, Blog – Laatste Nieuws, 03 april 2010

http://www.cadelange.nl/gekke-henkie/

https://robscholtemuseum.nl/?s=gekke+henkie