Joost Lips – Liederlijk – Rob Scholte Museum

Vandaag hebben Karin en ik Enkele Uren in Cork door gebracht. Heb ik Altijd het Plezier van Veel Mensen Zien, maar Feitelijk is het Vaak Ook Deprimerend als je ziet Hoe Veel er Slapend Rond Gaan. Ze zijn Niet Waar ze zijn, maar in het Moment van hun Dromen. Zullen ze er Ooit Komen? Ze hebben Vaak Haast, Raad plegen Geregeld hun Telefoon, je ziet ze Geen Moment Diep Ontspannen. Dan is een Paar Uurtjes Ook Wel Genoeg, wordt de Gedachte Huis Waarts te gaan Steeds Aantrekkelijker.

We wonen Nog Altijd met Uitzicht op The Wild Atlantic, een Zegen voor de Geest Steeds Weer het Groene Landschap en de Oceaan rondom ons Vrij Staand Huis te voelen. Het was Vaker Guur Weer Afgelopen Week, met Stevige Wind, die door de Kieren van Ramen gierde, en ook via de Twee Open Haarden van zich liet horen. Dat kan dan als Isolement worden gevoeld, als je maar de daar bij Passende Gedachten genereert en aan hangt. We creëren onze Belevenissen met het Geheugen. Dat is wat we Projecteren noemen. T is Geen Noodzakelijke Activiteit, maar Vrij Wel Iedereen is er Zeer Bedreven in en neemt het als Werkelijkheid voor Lief. Ik zie er Geen Werkelijkheid in.

Werkelijk is Altijd Al het Geval, voor dat ik er Iets van denk. Er Iets van Denken is een Gedachte toe staan als de jouwe, terwijl ie Toch Geschreven wordt door een Geheugen, waar van jij de Inhoud Nooit hebt kunnen Bepalen. Geheugen slaat Trauma op, Geluk laat Geen Spoor achter.

Deze Tijd, die ik als Eind Tijd beschouw Historisch Gezien, is Reuze Interessant. Je ziet Nu Heel Sterk Af Getekend worden Wie Feiten onder Ogen willen Zien en Wie Niet. Dat is Niet het Zelfde als Wie Gelijk heeft en Wie Niet, want Wie Feiten Accepteren kunnen zich ook Vergissen, Bij Ziend zijn en Dromende. Vrijheid van Spreken is Vol Ledig. De Armoedige Onder Drukkers van de Vrije Vloeiende Voordrachten van de Originelen, vrezen de Vrije Voor Dracht Meer dan Wat Ook. Liefde verblindt ze, omdat ze het Niet kunnen Toe Staan.

Liefde is. Origine van de Mensheid is de Mens, die zich Zelf had bedacht. ´Een Dier heeft een Mens Getekend´, zo formuleerde Bert Schierbeek Magistraal dit On Be Gre Pen Moment.

Hier begint de Mind Fuck. Dit is het Moment, dat je Buiten je Zelf treedt en Louter Nog functioneert als Re Actie op Anderen, Verdeeld in Beginsel, Eigenlijk Al Dood. Ook Al doet het Lijf het Nog Goed.

De Groene Heuvelen prefereer ik boven het Drukke Amsterdam, maar ik kan het Drukke Amsterdam, Mad Master als je de Woorden wat husselt, Krachtig Missen. Dan herinner ik me Hoe Graag ik er kwam, met Vrienden op Terrassen zitten, de Laatste Roddels door nemen, die heersten die Dag in Guru Land en ook daar Buiten. De Wilde Frisheid van Niets te Weten en Alles moet Kunnen. De Rode Buurt van de Verboden Nacht, Hier echter als Beleid In Gericht tot Vrije Zones van Betaalde Liefde. Ik hou van die Wereld. Ik voel Verslaving aan Precies deze Herinnering. Als ik Zedeloos mijn Gang ging was ik Vrij, Geen Slecht Mens. Als ik op de Ander moest lijken was ik Altijd Al Ongelukkig.

Dit zijn Her Kenbare
Open Baringen.
Dit is Niet voor Iets of Na Iets,
Dit is de Onverdeelde Tijdloosheid.
Dit kent Geen Wijs Vinger Meer,
is in die Zin Verloren.
Dit is de Oude Dag van Gedag zeggen
en Louter Behouden Wat je
Werkelijk Lief is.