Jan-Kees Verschuure – My Foolish Heart (2018)
Recensie My Foolish Heart
Regie: Rolf van Eijk | 83 minuten | drama | Acteurs: Gijs Naber, Raymond Thiry, Steve Wal, Sam Louwyck, Tibo Vandenborre, Paloma Aguilera Valdebenito, Antony Acheampong, Genelva Krind, Horace Cohen, Lynsey Beauchamp, Arjan Ederveen, Medina Schuurman, Michael Schnörr, Ko van den Bosch, Luca Simonelli, Rob Scholte
Een biopic over muzikanten is immer een heikele onderneming. Wordt het een collage van het werk, ter illustratie van een leven, of… Tja, is er eigenlijk een andere methode? Wanneer het een muzikant als Chet Baker (1929-1988) betreft is er genoeg sappig materiaal te vinden, zoals zelfdestructie en een muzikanten dood (mysterieuze val uit raam). De laatste gebeurtenis vond plaats op de Wallen, en past wel in het imago van die buurt op dat moment. De handel in heroïne tierde er welig en de jazztrompettist gebruikte het middel naar eigen zeggen al dertig jaar.
Niet gek, dat de raadselachtige gebeurtenissen aan het einde van Bakers leven door een Nederlander werden verfilmd. Roel van Eyck vond een resem aan karakteracteurs op zijn pad (onder andere Gijs Naber, Raymond Thiry, Sam Louwyck), alsmede een uitstekende cameraman (Martijn van Broekhuizen). ‘My Foolish Heart’ is zacht in de vorm, en hard op de inhoud. Baker blijkt in deze film vooral een zelf hatende vrouwen mishandelaar. En opmerkelijk genoeg is de geslaagde grime van Steve Wall er verantwoordelijk voor dat je je als kijker moeilijk aan hem kunt hechten.
Dat lijkt sowieso een bewuste keuze, met de bijna Lynch-achtige enscenering en soundtrack. Van Eyck voert de kijker mee in de afstandelijke wijze, waarop Baker met zijn omgeving omging, en laat de kijker door de ogen en oren van band leden meegenieten van de losbandigheid, die vaak aan de andere kant van een muur plaats heeft. Nu zijn het bijgeluiden van geslachtsgemeenschap, dan weer schreeuwen van mishandelde vrouwen als Sarah (Lynsey Beauchamp) en Lois (Paloma Aguilera Valdebonito).
Het detective element (Naber speelt een inspecteur, die Bakers dood onderzoekt) is ondergeschikt, omdat er te weinig te vinden is. Baker viel van de tweede verdieping naar beneden, in zijn kamer werd heroïne en cocaïne gevonden en een natuurlijke dood is altijd de officiële lezing gebleven. Het film noir achtige gevoel blijft daardoor een sausje – een walm beter, uitmondend in een slotscène, waarin Naber door het gewraakte raam naar een lijk kijkt, waar hij zelf naast zit. De Warmoesstraat is duidelijk geen Lost Highway.
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 1 november 2018
Cinemagazine, 18 oktober 2018
Plaats een reactie