Ingmar Beldman – Nihilisme
Prince is dood. Dat treurige feit viel de uitzending gisteren van DWDD binnen. Van Nieuwkerk was zichtbaar aangeslagen, de gasten stotterden, Ali B ontroerde met een onhandige rap, de redactie werd nijdig omdat ze niet zo snel fragmenten konden ophoesten, kortom; de uitzending werd niet helemaal wat het moest worden. En zo hoort het ook als iemand van het caliber van Prince overleden blijkt te zijn.
In deze verwarrende situatie, waarin de herinnering aan zijn artistieke betekenis de studio even vulde met creativiteit en passie, kon het bestaan dat de een of andere Rob Scholte aan tafel aanschoof. Rob mocht dat omdat hij weggegooide borduurwerkjes, gebaseerd op beroemde schilderijen, omkeert, ze met de verstrikte en afgeknoopte achterkant naar voren weer inlijst en daar bekend mee is geworden als kunstenaar.
Ik verzin dit niet.
Voordat ik goed en wel van Prince naar deze Rob Scholte was afgedaald, begon Rob te vertellen dat zijn ’werk’ – voor alle duidelijkheid, we hebben het dus over het omdraaien van afgedankte borduurwerkjes – dat zijn werk sinds kort in een Duits museum hangt. En niet zo maar, nee, tussen echt expressionistisch werk uit begin 20ste eeuw. Dus tussen de zieners, de visionairen, de groten der aarde, die net als Prince, door alles heen, met moed en pijn tot nieuwe inzichten en vormen komen en generaties na hen inspireren.
Rob hangt daar met zijn omgekeerde borduurwerkjes tussen.
Maar het werd erger. De redactie van DWDD verkeerde waarschijnlijk in de veronderstelling dat voor het eigenhandig omkeren van borduurwerkjes kennis van de kunstgeschiedenis vereist is, want Rob mocht nu iets gaan zeggen over Expressionisme. Ik lieg niet, dat mocht hij echt! En hij zei iets over.. een blauw paard. Dat een paard natuurlijk niet blauw is, maar wel volgens hoe de expressionist het voelt van binnen enzo. Ik viel stil. Ik weet best iets van kunst, maar zo had ik de zaak nog nooit bekeken.
Expressionisme. Je zal er maar mee te maken hebben..
Die Rob.
Maar nou vraag ik me af hè, wiens kop moet ik hier als eerste inrammen? Die van Rob, die het door een zwakzinnige bij Intertoys voor twee euro vijftig gekochte en later weggeflikkerde bewijs van een eenzaam leven omgekeerd in de lijst bevestigt en zich kunstenaar noemt? Expressionistisch kunstenaar wellicht? Of de Duitse museumdirecteur die volgende week op een vlucht naar Mars zit? Of de geestelijk doden die naar deze nihilistische zelfspot komen kijken?
Ach, over honderden jaren mag men proberen onze tijd te duiden en zich af vragen what the fuck er eigenlijk aan de hand was met ons geestelijk leven.
Voorlopig is Prince nog steeds dood. Dat is een groot gemis.
Maar wat Prince deed, hoe hij het deed, waarom hij het deed, waartoe hij het deed…die vraagtekens…die schitterende inhouden.. dat alles gaat niet dood. Steeds weer opnieuw zal een denkend brein en voelend hart zichzelf de wereld afvragen, pijn lijden, keuzes maken, creëren en ons schokken. Om ons te inspireren.
Daar kan natuurlijk geen borduurwerkje tegenop.
Succes Rob!
Ingmar Beldman Blog, Friday, April 22, 2016 at 5:17 AM
Hoi rob,
Ik zie nu pas dat je mijn blog over jou hebt gepubliceerd. Aanvankelijk begreep ik niet hoe dit kon er trok de conclusie dat er twee rob scholtes zijn:-) daarna ontdekte ik dat jij toch de man van de boduurwerkjes bent. Vervolgens begreep ik dat jij wel degelijk een zeer gevierd kunstenaar bent. Toen moest ik vreselijk lachen om mijn fout.
Je begrijpt dat een reactie hierop niet kan uitblijven.
Ondanks het feit dat ik bij mijn initiële afkeur aangaande het ophangen van omgekeerde borduurwerkjes blijf, zal ik de eerste zijn om toe te geven dat de gedachte daarachter voor mij nu een andere lading krijgt. Jou staat van dienst dwingt mij daar toe. Niet omdat het daardoor meer waarde krijgt, dat zou hypocriet zijn, maar omdat jij als kunstenaar ongetwijfeld een duidelijke stelling neemt met dit project (daar waar ik eerder geneigd was te denken dat iemand met een goedkoop verhaal aandacht zat te genereren)
Dat maakt dat ik de toon van mijn blog nu ietwat ongepast vind. Te bot. Ik ben niet de typische Nederlander die denkt dat hij alles moet kunnen zeggen. Dat heb ik in mijn blog juist gedaan, omdat ik geen respect heb voor wat ik meen te moeten beoordelen als volksverlakkerij. Ik had even moeten googlen en zien met wie ik eigenlijk te maken had; een kunstenaar met inhoud.
Want ik heb, om hier mijn reactie af te sluiten, zeer veel respect voor kunstenaars die tegen elke stroom en aannames in zaken publiek maken. jij hebt dat gedaan, wellicht op een manier die mij niet aanstaat, maar dat is juist de bedoeling en maakt je werk waardevol.
Tot slot, sterk dat je mijn blog hebt gepubliceerd; dat is een ode aan de zelfspot en ook subtiele kritiek mijn kant op:-)
En die verdien ik:-)
Groet, ingmar