Salz und Pfefferstreue (foto LOBERON)

 

Zout | Salt (video Telegram)

Ook Mevrouw Bulte dwaalt door het Leven (63): Een Korrel Zout

Kom op Stien, je bent geen drieënzeventig geworden om je door ongelukkige gevoelens te laten overmannen!

Mevrouw Bulte zit in een tram, die haar niet hard genoeg gaat. De geur van gestoomde spruitjes stijgt op uit het rieten mandje onder haar arm. Omdat ze ook nog eens een rode jas draagt, heeft ze iets weg van Roodkapje op weg naar haar zieke grootmoeder. Mevrouw Bulte is echter alweer op de terugweg. Het bezoek betrof een goede kennis.

‘Kom langs,’ had Johan haar joviaal uitgenodigd. ‘Dan kun je met eigen ogen zien, hoe ik het allemaal niet meer trek.’

Nu dat wilde mevrouw Bulte helemaal niet zien, maar ze had in het leven geleerd alles met een korrel zout te nemen. Het zou allemaal wel meevallen. Maar dat Johan klem zat, dat klopte. Financieel dan.

Ik neem het diner wel mee, had ze geroepen. Ja, je moet zo een man ontlasten, niet waar.

‘Daar kan ik ook wel voor zorgen, hoor,’ pruttelde Johan tegen. Maar ja, Johan zat klem. En in niets wil mevrouw Bulte te veel zijn. Dat is iets raars van haar, waardoor ze steeds in de problemen komt.

Je stelt jezelf wel weer een opdracht, zeg, had mevrouw Bulte gedacht. Onbewust wist ze, dat ze hem nauwelijks kon uitvoeren. Een vleug van waaghalzerige dromerij. Want het brengt nogal wat met zich mee. Het moet een diner zijn, dat je gemakkelijk kunt vervoeren en opdienen. Dat genoeg om het lijf heeft en ook nog eens lekker is.

Toch liet mevrouw Bulte zich niet uit het veld slaan. Hoe heerlijk is het niet om eens culinair uit te pakken? Ze kent Johan niet zo goed, maar ze weet waar hij van houdt. Varkensvlees! En de varkenshaasjes waren juist in de aanbieding.

In de bibliotheek vond ze het recept. Dat is altijd gevaarlijk; voor de eerste keer iets koken, als je wilt schitteren. Maar ja, haar kennis was beperkt. Er zat niets anders op. Je hoefde de varkenshaasjes alleen maar met katenspek te omwikkelen en te braden in oestersaus. Wat ze verder nog met die malle saus kon doen, wist ze niet. In godsnaam dan maar, ze kocht die gekkigheid.

Het boodschappen doen vervulde mevrouw Bulte met een lichte vreugde. Het is een heel ander levensgevoel, dan koken en zorgen voor een ander. Je krijgt meteen een soort levensdoel. De reden waarom je veel te druk met je boodschappenmandje in de weer bent om op de kleuren van de stad te letten. Je bent bezig met een hoger doel.

Ze besloot alles biologisch te nemen. Kosten noch moeite gespaard. Op de dag zelf ging ze zo nauwkeurig als een chirurg te werk. Eerst alles netjes klaargezet. Rustig deed ze het. Zonder haast. Ze hoefde er pas in de late namiddag te zijn.

Het sjouwen viel mee, vanwege haar handige fietsmandje. Er zat ook nog een fles dure druivensap in, die wel een kilo leek te wegen. Maakte allemaal niet uit. Ze ging Johan zien. 
Het kan tegenvallen, Stien, sprak ze zichzelf toe bij het aanbellen. Verheug je maar nergens op.

In de hal werd ze warm verwelkomd.

‘Wat heb jij nou bij je?’ vroeg Johan meteen.

‘Nou, het diner.’

‘Wat is dat dan precies?’

Bang om hoog van de toren te blazen hield mevrouw Bulte het klein.

‘Nou, groente, aardappels en vlees.’

‘Houd dat mandje maar dicht. Ik kan Bami maken.’

Met een hoog rode kleur sloot mevrouw Bulte ferm haar mandje. Hij zou nooit te weten komen, wat ze allemaal had meegebracht.
Herstel jezelf, sprak mevrouw Bulte zichzelf toe. Er is niets ernstig gebeurd. Maar het was, of er een stille bom was afgegaan in mevrouw Bulte. Kom nou, Stientje, dit is toch niet erg. Met moeite drong ze haar tranen terug.

Geïnteresseerd luisterde ze nog enige uren naar zijn verhalen. Hij vroeg ook wel eens naar haar wederwaardigheden, maar door een kurk in haar keel, die moest verhinderen, dat alle emoties eruit zouden spatten, kreeg ze er weinig uit.
Bovendien zou ze nu wel een kopje thee lusten.

‘Ik heb wat koekjes bij me, voor bij de thee,’ waagde ze.

‘Thee, welnee. Ik heb soep,’ sprak Johan triomfantelijk. ‘Dat vind ik zo heerlijk, in de namiddag, een kopje soep.’

Het was kippensoep. Erg lekker, maar er zat geen korreltje zout in. ‘Ik prefereer peper,’ zei Johan trots, terwijl hij kwistig de peper over zijn soep strooide. Mevrouw Bulte liet niet merken, dat ze zelf een andere smaak had en hield de pepermolen symbolisch boven haar kopje.

Ach, allemaal haar eigen schuld. Het was ook waanzin, eten meenemen. In deze straat van Amsterdam wemelde het van de eetgelegenheden. Misschien had ze hem moeten uitnodigen. Als eenzaam oud mens verleer je het gewoon, om ergens te gaan zitten. Hoe ze zichzelf ook bestraffend toesprak en gelukkig prees met de discretie van Johan, die het mandje niet meer ter sprake bracht. Ze kreeg die waterzak maar niet uit haar keel. Het gesprek begon steeds meer te schokken en mevrouw Bulte wilde naar huis. Naar bedje toe.

‘Misverstanden,’ mompelde Johan bij het afscheid.

Maar je had toch even flexibel kunnen zijn, schoot het door mevrouw Bulte heen. Misschien was hij vies van haar. Dat hij dacht, waar komen al die bakjes vandaan? Nu, ja, niets menselijks is haar vreemd. Daar had ze zelf ook last van, bij tijd en wijle. Daarom had ze van die aluminium bakjes gekocht.

Mevrouw Bulte schrikt op uit haar gepeins. De tram stopt, zoals gewoonlijk, twee straten te ver van haar huisje. Het waait enorm en de regen plast over haar heen. Drijfnat komt ze thuis. Het is een gelukkige omstandigheid, die regen. Het spoor van vette nattigheid, dat uit haar mandje lekt, zal vast wel oplossen in de plassen op straat.

Dienst Mede Deling

Expo in RSMuseum sinds 23 september 2020 om 00:05

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Ook+Mevrouw+Bulte+dwaalt+door+het+Leven