Gebroeders van Limburg – Très Riches Heures du Duc de Berry (foto RMN|RG Ojéda)

Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (62): Zwaartekracht

Mevrouw Arendsen zoekt steeds vaker contact met mevrouw Bulte. Wat merkwaardig is, want het is een dame, die dermate in haar kracht wil staan, dat ze overal een kratertje achterlaat. Dat is precies, waar het mevrouw Bulte aan ontbreekt. Bij haar gaat het eerder de andere kant op. Al snel vloeit ze met een ander samen.
Mevrouw Arendsen is een imposante vrouw van groot postuur. Haar haar altijd zo mooi in een wrong. De beringde vingers zijn oud, maar keurig gevijld. Zo iemand, die niet aan zichzelf twijfelt.
Mevrouw Bulte is een beetje bang voor haar, want ze ziet, of ze hoort je niet echt. Ze trekt als een tractor over de velden en kijkt niet achterom, of ze iets vernield heeft, dat zet bij mevrouw Bulte aan tot breekbaarheid.
Maar hoe je het went of keert An Arendsen is altijd opgewekt en ze houdt van gezelligheid. Aan gevoel voor humor ontbreekt haar ook niet. Dus moet Stien, niet zo angstig doen. Wat kan er nu gebeuren?
Als de telefoon gaat, neemt ze hem op.
‘Ja, met An. En, hoe gaat het nu?’
‘Goed, hoor.’ antwoordt mevrouw Bulte. ‘Ik hobbel voort.’
‘Dus de koorts is gezakt?’
In een flits herinnert mevrouw Bulte zich, dat ze zich eergisteren ziek gemeld heeft.
‘Jawel, jawel, flinke koorts!’ zegt ze verschrikt. ‘Ik heb nog een koorts lip.’
‘MMM, Ik vind het wel toevallig allemaal. Zo zonde, dat je niet meegaat met de boot. Het is zo fantastisch ieder jaar!’
‘Ja, maar dan hoor ik van jou wel, hoe het is geweest.’
‘Ik ben geen verslaggeefster! Volgend jaar maar gewoon zelf meegaan, zou ik zeggen.’
Ze is boos, dat ik ontsnapt ben, denkt mevrouw Bulte. Zeker weten doet ze het niet, maar mevrouw Arendsen hangt zo snel op met een kort ‘Nou, doei!’
Ottelenooie, denkt mevrouw Bulte. Ik was echt niet lekker. Dat mag een mens toch zelf weten?
Hoe het kan, kan het, maar Arendsen laat haar vaak met een gevoel achter, dat zij danig te kort schiet.
Waarom die An zo op haar gefixeerd is, begrijpt ze niet. Ze heeft een voller leven dan zij. Toegegeven, de eenzaamheid doet een mens op zoek gaan naar aanknopingspunten in een ander, maar in haar diepste wezen is mevrouw Arendsen helemaal niet geïnteresseerd. Welnee! Anders zou ze gezegd hebben ‘Meid, blijf maar lekker thuis. Niets menselijks is mij vreemd!’
Ik brei het wel weer recht, denkt mevrouw Bulte. Als die boottocht voorbij is, bel ik wel op met mijn natuurlijke charme. Maar wat een gedoe weer.
De dagen, die volgen, zijn van zo N diepe schoonheid, dat die hele An Arendsen uit haar hoofd verdwijnt. Als een poes ligt mevrouw Bulte op de bank en leest. Af en toe sijpelen er tussen de regels wat onheilspellende gevoelens door, maar het sluimert in de verte en haar innerlijke alarmbellen gaan niet af. Sterker nog, mevrouw Bulte geeft zich over aan een onverwacht gevoel van vrijheid.
Pas als het tijd is, om naar het buurthuis te gaan, waar ze Burendag vieren, maakt mevrouw Bulte zich los van haar boek en kleedt zich mooi aan.
An Arendsen is de eerste, die ze ziet. Ook mevrouw Korvel, die naar haar toe wil komen, maar An houdt haar tegen met een nauwelijks zichtbaar teken van haar hand. Er gaat nog iets strengers en ongenaakbaarders van haar uit dan gewoonlijk. Maar mevrouw Bulte doet net, of ze het niet merkt en praat zwierig tegen haar standbeeld. Veel meer dan een afgemeten Ja of Nee krijgt ze niet terug.
‘Dat wordt me het feestje wel, hè?’ zegt mevrouw Bulte, terwijl haar hersenen steeds meer van slag raken. ‘Ik heb trouwens gehoord, dat er in de Boomspijker een band gaat optreden.’
‘Fijn, dat je dat weet,’ valt mevrouw Arendsen uit haar rol. ‘Vertel me maar eens precies, wanneer dat is en waarom.’
‘Ik weet het niet,’ zegt mevrouw Bulte. ‘Een dezer dagen, geloof ik.’
‘Jij weet nooit veel, hè?’
Mevrouw Bulte buigt beschaamd het hoofd. Hoeveel moeite kost het, om zulke dingen goed te onthouden? ‘Nee, dat is zo,’ mompelt ze.
‘Ik word tureluurs van mensen, die nooit iets weten.’ Mevrouw Arendsen houdt met haar blik mevrouw Bulte onder schot en weet van geen wijken. ‘Of beweren, dat ze niets weten.’ Mevrouw Bulte hoort duidelijk een trekker overgaan.
‘Zo moeilijk is het niet, Stien,’ vervolgt ze temerig. ‘Het is op mijn verjaardag, weet je nog? 6 november.’
O Hemel, nu weet mevrouw Bulte het weer!
‘Hoe laat begint het?’ zegt ze, om het gesprek in rustiger vaarwater te krijgen.
‘Dat weet ik wel, maar ik zeg het niet. Als jij de kouwe kikker uit kan hangen, kan ik het ook.’
Mevrouw Bulte is stomverbaasd. Opeens heeft ze er genoeg van. Het is altijd maar oppassen geblazen met die wijven. Ze spuugt erop. Ze is over de zeventig, verdorie. Wat kunnen ze haar nog maken?
‘Mens,’ zegt ze boos. ‘Ik was het even vergeten. Ik heb hier geen zin in. In jou niet en in je eeuwige gezeur al helemaal niet.’ 
Zo, ze heeft iets heel waars gezegd.
‘Ik heb geen zin meer in jou,’ bijt Arendsen haar toe. ‘Het is goed zo. Over en uit. Ook weer voorbij.’ Ze loopt gedecideerd weg.
Mevrouw Bulte maakt ook rechtsomkeer. Ze heeft meteen spijt van haar uitbarsting en twijfelt, of ze nog een keer zal roepen: ‘An, ik wist het echt niet.’ Maar ze beseft, dat het moeilijk te geloven is, want An vertelde pas nog, dat ze haar verjaardag in de Boomspijker viert.
Boos op zichzelf loopt ze driftig naar huis. Het is allemaal de schuld van haar overdreven bescheidenheid. Soms verwacht ze zo weinig van het leven, dat ze de dingen te lauw benadert. Niet te veel weten, dat is haar devies. Maar je leeft niet alleen. Je leeft tussen je medemensen en je moet scherp blijven.
Eigen schuld, dikke bult! Eigen schuld, dikke bult! suist het in haar oren. An heeft ook wel gelijk, moppert ze op zichzelf. Ze wilde niet met An op die boottocht. Dat voelen mensen. Terwijl An Arendsen, dat moet gezegd worden, eigenschappen heeft, die haar ten ene male ontbreken. Had ze maar een onsje van haar zwaartekracht. Eén onsje maar! Dan zou ze zich heel wat beter door het leven manoeuvreren.
Want mevrouw Bulte weet het wel hoe het zit. Ze heeft geen overwicht. Ze zou met mensen van allerlei slag moeten kunnen omgaan, maar ze laat zich maar alles aanleunen, tot de zaak ontploft. Hoe vaak is dit nu al niet gebeurd?
Ze houdt stil bij een plantsoen. Ter ere van de zwaartekracht legt ze haar handen op het gras. De Aarde antwoordt door het vanzelfsprekend toe te staan. Ze blijft roerloos zitten en slaat geen acht op de mensen om haar heen. Moedertje Aarde houdt mevrouw Bulte dicht tegen haar hart met al haar liefdevolle zwaartekracht.

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Zwaartekracht