Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (61): Gymnastiek

Een mens kan niet deemoediger zijn, dan wanneer hij moet sporten, denkt mevrouw Bulte. Ze heeft van haar huisarts een aanbieding gekregen voor psychomotorische therapie. Buitengewoon bijzonder, aangezien ze in haar zeventig jarige bestaan weinig gehuppeld heeft. Maar als de dokter zegt, dat je moet gaan, dan ga je hup! Zonder mankeren naar de sportzaal.
Zo komt het, dat ze in een korte broek en schoenen met witte zolen een gymzaal betreedt. In iedere voeg en staal constructie staat het leed gekerfd, dat sporten heet. De hoge ramen hebben iets spottends, alsof ze als een spreeuw in een kooi zit, maar mevrouw Bulte heeft voor hetere vuren gestaan. Kom op, spreekt ze zichzelf toe. Je bent tenslotte hoogbejaard. Je hoeft heus niet in de ringen te klimmen.
Daar komt de therapeute. Ze heeft een geheel eigen schoonheid. Alsof ze uit een antiek poppenboek gestapt is, met haar jonge glanzende ogen. De kromming in mevrouw Bultes rug begint zich hevig te schamen. De jonge vrouw loopt kwiek op haar toe en geeft haar een hand.
‘Wat verwacht je van deze therapie?’ begint ze. Ze leest in wat papieren en kijkt af en toe op naar mevrouw Bulte. Mevrouw Bulte is om twee redenen geschokt; het feit, dat ze met ‘je‘ aangesproken wordt en daarmee de beschermende factor van haar leeftijd te niet wordt gedaan en het feit, dat zij, mevrouw Bulte, moet vertellen wat zij verwacht van deze volslagen onbekende therapie.
‘Ik weet het niet,’’ zegt ze daarom eerlijk. ‘Ik ben bepaald geen model pupil. Sport is het deel uit de schijf van vijf, dat bij mij nogal ongerept is gebleven.’
‘OK. Maar kun je ook vertellen, wat je graag zou willen veranderen in je leven?’
Aha, hier is wel een ingang voor daadwerkelijk concretiseren. Mevrouw Bulte denkt diep na.
‘Nou ja, ik zou wel wat geolieder kunnen zijn. Ik ben helaas nogal stram.’
‘Psychomotorische therapie is geen fitness.’ Het is een nogal botte return.
‘Wat zou je nog meer willen veranderen? Zou je willen, dat je wat assertiever was, bijvoorbeeld?’
‘Uh, ja, natuurlijk. Ik laat veel over mijn kant gaan, maar ik heb geleerd, dat dat nu ook weer niet zo heel erg is, hoor!’
‘OK, dus het eerste doel is grenzen stellen. Wat nog meer?’
‘Ik ben nogal lui. Of niet lui, ietwat voor me uit starend,’ nuanceert ze het wat preciezer.
‘OK, dat is reactivering. Wat nog meer? Als je morgen opstaat en alles is fantastisch opeens, wat is er dan veranderd?’
‘O, dan ben ik een beschaafde, intelligente, gevatte, knappe vrouw. Zoiets als U misschien.’
‘Het moet natuurlijk wel iets zijn, dat mogelijk is,’ zegt de jonge vrouw, terwijl ze haar lange lichaam nog meer strekt. ‘Maar ik begrijp, dat je aan je zelfbeeld wilt werken.’
Haar zelfbeeld, fronst het bij mevrouw Bulte van binnen. Ze krijgt een visioen van haar gezicht in rimpelend water. ‘Rimpel op rimpel reflecteert mijn bestaan,’ dicht mevrouw Bulte. De vrouw kijkt haar opeens speurend aan. Ze kan toch niet weten, dat ze hier in de gymzaal staat te rijmelarijen? Oh, Pieterdejandosie! Ze moet wel bij de les blijven!
De jonge lerares haalt een dik touw tevoorschijn. Mevrouw Bulte heeft zich altijd afgevraagd, waar zelfmoordenaars dat soort touwen vinden. Ze heeft ze nog nooit in een winkel gezien.
Het touw wordt zorgvuldig vastgeknoopt aan de muur en de therapeute begint met het touw te zwaaien. Touwtje springen! schrikt mevrouw Bulte. Dat vond ze als kind al een enorme opgave.
De opdracht wordt duidelijk uitgelegd. Mevrouw Bulte moet onder het touw door lopen naar de andere kant, terwijl de jeugdige amazone het touw draait.
Is ze nu helemaal een haartje belatafeld! Mevrouw Bulte voelt de uitgang in haar rug priemen, maar kan niet meer Helder denken.
‘O, nee, daar begin ik niet aan!’ roept ze daarom ferm.
‘Denk na,’ zegt de therapeute. ‘Hoe kun je het beste er onderdoor. Wanneer is het het gunstigst om te springen?’
Mevrouw Bulte roept alle Goden aan. Als het touw hoog is? Als het touw op de grond zwiept? Want dat doet het. Zwiep, zwiep, zwiep. Ze voelt nu al de striemen op haar rug.
Dat malle mens met haar touw. Mevrouw Bulte moet kordaat optreden. Ze grijpt met haar handen naar het ronddraaiende touw en legt het stil voor haar voeten. ‘Zóóóó,’ zegt ze, alsof ze een rijdende locomotief stopt. Ze stapt resoluut over het touw. ‘Ik ben er door, hoor!‘
‘Goed zo!’ kraait de therapeute met een hoog stemmetje.
Goed zo? Was dit soms de bedoeling? Mevrouw Bulte wilde haar een lesje leren.
‘Zie je, dat je een oplossing hebt gevonden? Je hebt de opdracht in stukjes gehakt,’ zegt de therapeute tevreden.
Mevrouw Bulte moet dit over zich heen laten komen. Ze moet niet de indruk wekken, dat ze niet mee wil werken.
Het touw begint weer te draaien. Er is geen andere uitweg dan te lopen, ongeacht of het striemend touw haar zal raken of niet. Ze is zo verkrampt, dat ze heel langzaam loopt. Het scheelt maar weinig, of ze krijgt een flinke oplawaai van het dikke koord. Ook de therapeute moppert.
Toch moet mevrouw Bulte de opdracht steeds opnieuw doen, tot ze er als een getrainde circusatleet onderdoor loopt.
‘Zie je wel, dat je het wel kan?’ vraagt de therapeute. Ze zet een stemmetje op, dat ook wel voor hondjes wordt gebruikt en in combinatie met haar standvastig je en jou raakt mevrouw Bulte in een soort sprakeloze radeloosheid. Non verbale therapie, had de dokter gezegd. Nou inderdaad. Mevrouw Bulte voelt hoe haar verbale vermogens op ijskoud marmer ketsen, dat geen enkele voeging toelaat.
Bij het afscheid vraagt de therapeute, of ze weer wil komen. Zij doet zo haar best om mevrouw Bulte te laten zien, dat ze heus wel wat kan. Maar juist daar wordt mevrouw Bulte zo verdrietig van. Is het, omdat het zeventig jaar te laat is? Is het, omdat mevrouw Bulte niet langer in de illusionaire veronderstelling verkeert, dat haar bescheidenheid innemend en alom gewaardeerd is?
‘Laat ik nog één keer komen om het af te ronden,’ zegt mevrouw beslist. De therapeute is tenslotte een aardige vrouw.
Even later staat ze met een nieuwe afspraak buiten. Het zal nog zeker twee dagen duren voor ze weer vrij kan ademen.

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli