Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (59): Thuiszitten

Rubik’s Kubus (1) (foto Intertoys)

Rubik’s Kubus (2) (foto ClipDealer)

Wat een vreemde tijden opeens. De Rubik kubus van het leven heeft plotseling maar één kleur. Rood. Iedereen leidt plots hetzelfde basale leven, dat mevrouw Bulte altijd al leidt. Een beetje thuiszitten met wat taakjes, die geen naam mogen hebben en afwachten. Gelukkig is er voedsel en TV. Buiten schijnt de zon.
Het komt best goed van pas, dat ze zo getraind is om deze Corona Virus tijd te doorstaan. Je zal maar een concertpianist zijn of een belangrijk organisator. Nou, dan val je in een gat, hoor! Sociologisch is dit natuurlijk een interessante tijd, denkt mevrouw Bulte gewichtig. Pas als alles wegvalt, kun je je rijkdom meten. Wat had je allemaal vòòr de quarantaine tijd? De kranten treuren schreeuwend over alles wat de mens is afgepakt. Verschrikkelijke cijfers domineren het nieuws.
Wat een geluk, dat ze niet ziek is, in deze tijd van bedden tekort. Wat een doffe ellende. Haar hart schokt bij het idee.
Maar naar alle saamhorigheid kijkt ze vervreemd. Hoe komen de mensen aan al die kennissen, die kaarten sturen? Zoveel familieleden, die de ouderen van boven de zeventig een serenade brengen. Het verbaast mevrouw Bulte in hoge mate. Ze had helemaal niet door, dat zoveel mensen in groepsverband leefden. Het is maar goed, dat een mens zich niet alles beseft.
De twee meter afstand, die ze innerlijk altijd al tot mensen betrachtte, kost haar dan ook weinig moeite. Wat is er dan nu zo anders, vraag je je af. Nu ja, dat kopje koffie in de stad. En je kon met de trein of het trammetje. Maar de ledigheid bleef net zo goed als een groot vraagteken over de dag heen hangen. Want waar leefde je nu eigenlijk voor?
Dat is de actuele vraag voor iedereen vandaag de dag. Alle gewichtigheid is even afgelegd en de mensen zijn gestopt met het vluchten in allerlei bezigheden. Er komt een punt, waar alleen het uitzicht op de straat, de mens nog rest en wij het surrealistische van het bestaan gaan zien. Wie trekt er aan de touwtjes? Wie heeft ons in dit decor gezet en waarom? Terwijl de materie wegzakt, drijven deze vragen boven. Daarom zeggen ze, dat na dit Corona Virus, de Wereld nooit meer hetzelfde zal zijn. Zelfs de boekhouder Mark Rutte zegt het hardop. Zonder de wil van God beweegt zich geen blad in de wind. Dat wisten we al, maar ja, we hielden desondanks vast aan het idee, dat de mens de Wereld maakte. Nog steeds proberen we te redden wat er te redden valt. De economie, de machtsverschillen, de ongelijkheid.
Mevrouw Bulte schrikt op uit haar gemijmer en kijkt uit over de gracht, waar enkele eenden in het zonlicht baden. Ze zien er gelukkig uit. Ontspannen. Even geen voortdurende stroom van bootjes en scooters, waar ze alert op moeten zijn. De vogels weten niet, waarom het zo stil is op straat, maar maken er geen gedachten aan vuil. Ze hebben het vermogen, alles te nemen, zoals het is. Hun veren glanzen juist vredig deze dagen.
In Artis zal de plotselinge stilte de dieren ook opgevallen zijn. Zonder publiek is hun bestaan in kooien nog zinlozer. De mensen beseffen opeens, hoe het is, om dag in dag uit, op slechts een paar vierkante meter te leven. Net als de dieren krijgen ze wat lekkers als troost. Ze zijn hun leven iets meer zeker. Maar gevangen blijven ze toch.
Mevrouw Bulte merkt, dat ze van al dat binnen zitten steeds meer gaat malen. Ook wordt ze luier en luier. Het is als met een weegschaal, die al maar doorslaat naar één en dezelfde kant. Een kopje koffie zetten is haar eigenlijk al te veel.
Kijk, een hondje hebben zou nu wel fijn zijn. Zij, die een hond hebben, krijgen nog enige beweging. Het is vreemd hoe je naar dingen gaat verlangen, juist omdat je ze niet meer mag. Opeens wil je een doelloos rondje door de buurt te maken. Hoe de mens toch in elkaar zit!
Van het zitten is ze stijf geworden en ze voelt hoe ze ieder moment weg kan dommelen. Loom sluit ze haar ogen.
Mevrouw Bulte schrikt op. Nee, driewerf nee! Niet gaan slapen! Mensen, die flauw vallen, mogen dat ook nooit. Die moeten wakker blijven, opdat de hersens geen schade te lijden. Zo is het nu ook. Actief blijven! Hup, hup!
Mevrouw Bulte begint te dribbelen in de huiskamer. Op en neer, op en neer, telkens weer! In de balans blijven. Vind een bezigheid!
Waar is de muziek? Waarom komt er geen geluid uit dat ding? Aha, de knoppen werken niet. De radio is niet aangesloten op het Net.
Mevrouw Bulte moet even haar innerlijke houvast vinden, hoor! De symboliek dringt met zo’n schok tot haar door. Is dit niet hetzelfde als wat er met de Wereld gebeurt? Natuurlijk! We zijn los gezongen van het Grote Net! De stekker moet weer in het stopcontact.

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Mark+Rutte