Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (58): Afspraken

Bijna elke maand komt er bij mevrouw Bulte wel een schrijven binnen, dat zeer verontrustend is. Brieven met afspraken. Brieven met keiharde getallen, waarin staat, dat ze ze uiterst zorgvuldig moet bewaren. Vandaag een brief van de Woning Stichting, die er niet om liegt. ‘Vooraankondiging controle staat van woning en tuin’ staat er met zwarte letters boven.
Mevrouw Bulte voelt zich vreemd rustig, maar weet, dat dit slechts de stilte voor de storm is. Ze gaan controleren op onkruid, heggen en bouwsels. Bouwsels heeft ze gelukkig niet, maar onkruid wel en vooral het heg werk valt van ellende uit elkaar. Het is niet zo, dat mevrouw Bulte niet al is rond gaan kijken bij een bouwmarkt. Het probleem ligt in het feit, dat zij geen flauw benul heeft hoe zoiets te bevestigen. Ze begrijpt niet waarom de Woning Stichting daar geen helpende hand toesteekt. Als zij iemand in moet huren, gaat dat duizenden euro’s kosten. Bovendien huurt zij het slechts en is de verloederde staat geheel buiten haar om ontstaan! Dat doen de natuurkrachten toch!
He, bah, mevrouw Bulte moppert er wel over. Nooit heeft een mens rust. Altijd tielelieren de afspraken en de dingen, die ze moet, door haar hoofd. Ze kwijt zich toch altijd met grote levensmoed van deze zaken, maar het lijkt wel, of ze nooit definitief opgelost worden. Meteen schuift er een volgende afspraak als zonsverduistering voor. Het is maar goed, dat zij geen dronkaard is, of iemand, die dementeert. Geen wonder. dat drugsverslaafden het niet redden! Aan al dat bureauwerk heb je een dagtaak. Als je een keer iets vergeet, komt er meteen een aanmaning van bijvoorbeeld de bibliotheek.
Gelukkig heeft ze nu AOW, dat gaat automatisch, maar toch niet zo automatisch als je denkt, hoor! O nee. Alleen mensen met een helder verstand kunnen dat aan. Als je ouder wordt, moet je vaker naar de dokter en je hebt ook mensen, die om de week naar de pedicure gaan. Allemaal zaken, die je moet onthouden, keurig gewassen moet je er op tijd zijn. Daar ben je al dagen van tevoren mee bezig, want de juiste japon moet ook weer schoon.
Het huilen staat mevrouw Bulte nader dan het lachen. Hoe moet ze nu dat hekwerk recht trekken. Het is helemaal uit elkaar gevallen. Helemaal verwijderen. Dat lijkt nog haar het beste. Dan is dat hek er nooit geweest.
Mevrouw Bulte staat krakend op. Ze zal het ook dit keer wel weer gaan redden. Het lijkt, of de rest van de Wereld zorgeloos op het strand zit, terwijl zij hier de hele dag afspraken moet onthouden. Om drie uur, om drie uur, maalt steeds door haar hoofd. Opschrijven is niet genoeg, daar lees je zo overheen. Het leven is geen broddel lapje. Je mag geen steken laten vallen. Daar heeft de Nederlandse klerk geen begrip voor. Het duurt toch wel erg lang voor ze veilig in haar graf kan liggen. Dat er dan een hemelse ambtenaar eens zegt, ‘Stien, je hebt het goed gedaan. Je mag erin! Alles is goed gegaan op aard!’
Maar je kunt ook minder gespannen op de dingen reageren, Stientje! denkt mevrouw Bulte zichzelf mild bevoogdend.
Ze trekt verwoed wat onkruid weg. Oei, dat valt niet mee. Het is, of ze voorover valt van stijfheid. Het duizelt haar dan meteen zo, hè.
Maar het weer is aangenaam en je kunt er ook bij gaan zitten, denkt mevrouw Bulte.
Als je gaat zitten, kom je niet meer overeind, dat weet jezelf ook wel! snauwt mevrouw Bulte zichzelf toe. Hé, dat idiote van haar. Iedereen doet het met zo’n stok.
Mevrouw Bulte krabt de schattige, nieuwe plantjes tussen de tegeltjes weg met een borsteltje. Het voelt eigenlijk, of ze een zonde begaat. Dat arme, net ontsproten groen! Maar ja, die brief, hè? Het moet. Anders gaan de tegeltjes nog schever liggen. Want mevrouw Bulte weet wel, waar die ambtenaren bang voor zijn. Het is hun rechtmatig eigendom.
Mevrouw Bulte poetst door. Als ze straks de eerste vierkante meter klaar heeft, mag ze een kopje koffie. Dan gaat ze eens heerlijk op haar erfje zitten. Dat heeft ze wel verdiend!
Puh! Verdiend? Stel je niet aan! Voor die vier tegeltjes! schampert het venijnig in haar. Maar mevrouw Bulte weigert te luisteren naar die innerlijke stemmen, die de boel lopen te saboteren. Ze is toch maar mooi begonnen met haar burgerplicht. Ze doet het toch maar allemaal! De rest komt ook wel af. Elke dag een beetje. Mevrouw Bulte snuift, terwijl haar oog valt op steeds meer tuinwerk. Al die bladeren, die er nog liggen van de vorige herfst. Dat is humus, weet mevrouw Bulte. Maar daar heeft de Woning Stichting geen boodschap aan. Dat moet ook weg. De schutting is niet moeilijk weg te halen. De plankjes laten makkelijk los. Maar zo maar op straat zetten, mag niet.
Plank voor plank moet ze ze maar naar het plein slepen. Daar valt wat extra hout vast niet op.
Maar het valt niet mee. Na een keer op en neer te zijn geweest, beseft ze, dat dit een zware klus wordt.
“Moet dat hout weg, mevrouw?”
Een krachtige jongen heeft gadegeslagen hoe mevrouw Bulte in alle vroegte met lange latten door de straat zwalkt. Ze voelt zich betrapt, maar recht haar rug.
“Jazeker meneer.” beaamt ze. “De diensten halen niks op deze tijd.”
“Heeft u nog veel?”
“Een hele schutting, meneer!”
“Nou! Ik kan dat hout wel gebruiken. Ik heb een opslagruimte in het dorp. Ik sla het daar wel op. Al is het maar voor ons vreugdevuur.”
Mevrouw Bulte begrijpt, dat dit een van die momenten in het leven is, dat er door Hoger Hand naadloos onontbeerlijke verbindingen tussen mensen tot stand worden gebracht.
De man blijkt een bestelbusje te bezitten en binnen een paar minuten is alles weg! De heg van de buren staat er opgelucht bij. Geen kniesoor kan zien, dat hier ooit een schutting heeft gestaan. Wat een geluk! Nu nog een paar potten kleurige bloemetjes erbij en ze kan door voor keurige huurster. Mevrouw Bulte voelt hoe haar krachten toenemen en veegt fluitend haar tegeltjes schoon. Ze wordt waarachtig nog een tuinierster in hart en nieren.

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=+Henriette+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Woning+Stichting