Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (56): Wensen

De pen glijdt over het papier. Mevrouw Bulte heeft zichzelf op een nieuw schrijfblok getrakteerd. Jawel! Ze is niet bang er iets in op te schrijven. Je scheurt die vellen er zo weer uit. De eerste de beste zin, die in haar opkomt, schrijft ze op.

Wat wil je?

Mevrouw Bulte fronst het voorhoofd. Ze heeft geen idee. Alles is er toch. Wat knaagt er dan nog? Vaag voelt ze een verlangen op de achtergrond naar een vleugje zout, dat het zoet verrukkelijk zal maken.

Wat wil je?

ik wil jouw stem
ik wil jouw liefde

Dat is vaag. Van wie dan? Allemaal onzin. Dergelijke verlangens doen een mens alleen maar pijn. Put maar uit eigen voorraden in je hart, Stien, daar heb je meer aan!
Mevrouw Bulte voelt, dat er nog iets anders is, waar ze van afgescheiden is. Iets essentieels, waar ze de vinger niet op kan leggen.

Wat wil je nu, op dit moment?

Ik wil vliegen dansen en draaien
ik wil gewichtloos zijn
en lachen als een gekieteld kind

Dat onbezwaarde ‘Ja!‘ Maar dat kan niet meer. Das war einmal.
Je kunt de vreugde van je diepste jeugd niet behouden, als je eenmaal door alle wateren gewassen bent. In plaats daarvan zucht een mens en hij weet zelf niet waarom. Wat zou de bevrijding kunnen geven?

Mevrouw Bulte heeft er geen antwoord op. Het lijkt wel, of ze, als ze dit zou weten, achter alle dingen zou komen. Achter alle grote geheimen van het leven. Ze zou het gordijntje van het bestaan wel eens opzij willen schuiven. Daarachter zit een werkelijkheid, die haar niet langer uitlacht, maar haar toelacht en aanmoedigt. Sta op, Stientje en wandel.
Is ze nu een beetje gek, of is dit juist, waar de mensheid al eeuwenlang naar op zoek is? Zijn niet alle religies daar op gericht? ‘Zoekt en gij zult vinden!’ schiet het door haar heen. Ha, nu komen we ergens!

Ze schrijft het op in grote letters:

Ik wil vinden

Vinden, vinden, maar wat dan en hoe?
Je moet dieper, dieper! Er is zoveel leed op de wereld. ‘Ga toch diep!‘ beveelt mevrouw Bulte zichzelf. Ze wil iets beschrijven, wat zij niet beschrijven kan. Het gevangen zijn. Het gevangen zijn in het leven. Maar ze begrijpt zelf niet wat ze daar precies mee bedoelt. Waarom altijd die onrust. Waarom dit gevoel, dat ze bevrijd moet worden?
Ze ademt in en uit, en probeert met verse zuurstof haar gemoed te kalmeren.
Het is ook niet niks wat ze wil. Vinden. Dat gaat niet stante pede.
Gewoon rustig afwachten, Stien. Op een dag vind je het. Hoe vreugdevol zal die dag zijn. Dat is toch iets om je op te verheugen.
Mevrouw Bulte weet, dat ze haar rust moet behouden. Zoeken en je weet niet waar, is ook niet alles. Onbewust is iedereen zoekende. Dat is ingebouwd in het mens zijn. We zijn allen op weg naar het Grote Antwoord. En ach, zodra iemand het gevonden heeft, houdt hij het vast niet voor zichzelf. Met de tegenwoordige media verspreidt dat zich vliegensvlug over de wereld.
Ondertussen is het afwachten. In balans blijven en vanuit je ooghoeken de boel inspecteren. Het Antwoord kan zo voor je neus liggen. Verder is het zaak zodanig te leven, dat je dadelijk naadloos met het Antwoord verder kan.
En het is toch prima zo. Denk aan alle goede jaren, die je nog te wachten staan. Het is toch niet slecht hier. Je hebt geen honger of dorst. Er is geen oorlog.
Je wilt iets, waar de tijd niet rijp voor is. Maar je wilt het zo graag! Er moet iets zijn, dat alles in perspectief zet. Waardoor je de waarheid feilloos kan zien.
Toch moet je het hoofd koel houden. Zoveel mensen, die zoeken, raken van het padje. Het is toch ook om gek van te worden. Het is een speurtocht, die zijn weerga niet kent. God zal toch wel enige aanwijzingen verstopt hebben, hier en daar. In de Koran, de Bijbel, in de Joodse rollen. Maar ja, het speuren is en blijft mensenwerk. Hoe kun je zien wat waar en niet waar is?
Kijk Stien, spreekt ze zich zelf toe. Het geestelijk vermogen van de mens is uiterst flexibel en kan blijkbaar leven in een permanente staat van onwetendheid. Dat doet hij al zolang de mens bestaat. Geduld is een schone zaak. En daar moet mevrouw Bulte zichzelf een compliment voor geven. Zij zit al meer dan zeventig jaar gevangen in een menselijke setting. En ze is nog steeds niet gek geworden! Is dat geen prestatie? Wie zou er niet gek worden? Het hele bestaan is toch te gek voor woorden.
Maar ze is kalm gebleven. Ze kan nog steeds functioneren. Nu ja, laten we zeggen, ze doet geen gekke dingen. Ze heeft een koel, analytisch, vermogen. Kijk maar. Het is vrijdag 13 december. Dat weet ze, want het staat hier in de krant. Mevrouw Bulte buigt zich over de krant, haar bril als een loep in de hand houdend en ziet, dat ze het goed gezien heeft.
Een zonnestraal verlicht de kamer. Toeval of God, die weet, dat ze hier zit te sippen?
Ze neemt de pen ter hand en schrijft:

Lieve God,

Wij mensen houden het niet langer uit
dit eindeloze ritme van zinloosheid
en leegte
van golven van pijn en dan weer eens geluk
Wij die de zee des levens doorkruisen
zoeken een boot
die niet door mensenhanden is gemaakt
niet bedacht en niet gedroomd
Grotere krachten dan de zee maken hem zeewaardig
Kijk eens, hoe de golven ons niet deren
Kijk eens, hoe iedereen, die hem vindt, in de boot past
Onze zeilen staan fier en bol
en o zo deemoedig tegelijk
want we weten nu wat achter alle dingen schuilt
We delen de waarheid
en kennen onszelf en elkaar
Het water is helder en transparant
net als wij

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli
https://robscholtemuseum.nl/?s=Rembrandt