Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (23): Schaduw springen

Mevrouw Bulte stuit in de berging ineens op haar koperen vaas. Ze wist zeker, dat ze hem ergens opgeborgen had, maar kon zich met geen mogelijkheid herinneren waar. He, wat heerlijk! Die gaat ze eens mooi opstellen met een kleedje en bloeiende anemonen. Het was nog een cadeau van Jans een paar jaar terug. Wat ze daar niet naar had gezocht! Hij zit zelfs nog in de krant verpakt. Daarom had ze dat ding niet op haar radar gekregen. Ze had zich mentaal alleen voor blinkende zaken open gesteld.
Grappig, die krant ook. De pagina’s gaan voornamelijk over Den Helder, waar Jans woont. Hoe oude kranten alles in een ander perspectief plaatsen! Alle hete brij is inmiddels afgekoeld en heeft zich als een rivier in een nieuwe vorm geslingerd. Voor je beleving maakt het weinig uit, in welk jaar je de krant leest, als de dingen maar actueel zijn. De berichten hebben misschien steeds een andere klemtoon, de namen en plekken zijn anders, maar de stroom van nieuws gaat onverdroten door.
Nu ja, dit krantje is van 2012. Dat is nog niet lang geleden. Gek idee, dat ze toen ook leefde en waarschijnlijk vol interesse de artikelen las. Dat is ongrijpbare lucht nu.
Sterker nog, de berichten hebben, nu ze niet meer actueel zijn, een fictieve glans gekregen.
Toch krimpt haar hart ineen bij het schrijnende bericht, dat iemand in Den Helder zelfmoord heeft gepleegd. Ach. Om een paar rotcenten. Een VVD-raadslid, die in een zwak moment wat uit de kas had gesnoept. 18.000 euro, een schuld, die de gemiddelde student tegenwoordig al na twee jaar studeren heeft opgebouwd. Om je daar nu voor van het leven te beroven. Wat verschrikkelijk. Hij, die zonder zonden is, werpt de eerste steen. En geld is bij de VVD toch de hoeksteen van de partij!
Mevrouw Bulte strijkt de pagina met haar vingers glad en leest verder:
Burgemeester Koen Schuiling wijst er op, dat T. van der S. veel verdiensten heeft gehad voor de samenleving. “Op enig moment lijkt het alsof dat overschaduwd wordt door wat er deze week is gebeurd. De kracht van een samenleving wordt bepaald door het mededogen met zo iemand. Door om hem heen te gaan staan, te laten zien, dat je om hem geeft en zijn terugkeer in de samenleving mogelijk te maken. Bij hem is dat niet gelukt. Ik hoop, dat we het met elkaar kunnen opbrengen om om de nabestaanden heen te gaan staan.”
Kijk, zoiets moet je nu hebben. Een hart, dat vol liefde de dingen tracht te begrijpen. Dat vindt mevrouw Bulte zelf ook een graadmeter voor menselijke kwaliteit. Eigenlijk zijn alle grote leiders per definitie ruim denkend: Gandhi, Martin Luther King en Joop den Uyl natuurlijk. Dat komt, omdat het mensen zijn, die over andermans schaduw heen kunnen stappen. En de gemeenschap als hoogste prioriteit hebben en niet hun eigen persoontje. Wat prachtig toch! Zij zijn het, die uiteindelijk de standbeelden krijgen, die stand houden hoe de tand des tijds ook bijt. De rest verkruimelt en verdwijnt in de put van kleinzieligheid en middelmatigheid. Mevrouw Bulte voelt een steek in haar hart. Hoe graag zou zij ook niet tot de grote geesten behoren. Maar ja, snuift ze gelaten, zij is slechts een visje, dat door het water zoeft, dat laat geen sporen na. Dan maar enthousiast op de tribune van het leven zitten en mee klappen. Dan is dat haar kopje thee. De lente is weer aangebroken en momenteel smaakt het bekertje, dat ze uit moet drinken, niet zo heel slecht. Dus vooruit met de strijd!
Wordt het weer niet eens tijd om richting Den Helder te gaan? Reken maar dat het daar goed toeven is. ‘Het best bewaarde geheim van Nederland,’ zegt Jans altijd.
Fijn, dat ze iemand heeft om te bezoeken daar. Kunnen ze weer eens samen een cruise maken naar Texel. Op en neer, heen en weer, op een van alle gemakken voorzien stoomschip. Je hoeft helemaal niet van de boot af. Het zonnetje, de wind om je wangen. Acrobatische meeuwen, die de boot buitelend volgen, tot ze niet meer verder durven en luid protesterend terugvliegen naar het land.
En ze kan met Jans nog even naar het Rob Scholte Museum. He ja! Voor 2,50 dompel je helemaal even in een andere wereld en je krijgt vaak nog koffie toe.
O, daar is haar zusje wel voor te porren! Hoewel? Jans beweert stellig, dat het museum te groots is voor een kleine stad als Den Helder. Dat de mensen het niet kunnen verteren, dat een buitenstaander in een groot pand gaat zitten en een museum sticht. Dat ze het dan liever afbreken of zelfs geld steken in een nieuw onrendabel project. Maar dat gelooft mevrouw Bulte niet. Zover ligt Den Helder toch niet van Amsterdam. Een uur met de trein en je zit in een wereldstad! Alsof de burgers niet zouden ruiken, dat er nog een grote schat onaangeroerd ligt. Het zijn toch jutters!
En dan het bestuur. Dat zijn mensen, dat zijn leiders, die wel tegen een stootje kunnen. Die de dingen in een groter verband zetten en in een gemeenschappelijk licht. Grote Mensen. Anders krijgen ze zulke posities niet. Dat is inherent.
En het Rob Scholte Museum wordt een cult plek, een magneet voor vrije denkers, die en passant ook de natuur van Den Helder ontdekken. Wat zal de stad opbloeien! Zo een naam trekt mensen aan en is een geschenk uit de hemel. Een win zonder min situatie! Soms moet je de dingen afstoffen, om ze op te kunnen poetsen. Het is net als met die koperen bokaal. Als je hem herontdekt is de vreugde niet minder. Wacht, ze gaat hem meteen glanzend opwrijven met zout en citroen. Dan staat hij, als Jans straks komt, met zijn bolle buik te glimmen van plezier!